1^ο μέρος / Εκκίνηση

Έχει ακόμα λίγη δροσιά.
Τα αντικείμενα ανασαίνουν
κόκκινος, ανάγλυφος, υπόκωφος
ο ήχος τους.

Ό,τι ακούσεις
                σημαίνει εκείνον.

Χρωματιστό χαλί στο μεταίχμιο
στρογγυλό και μικρό
είναι το πρώτο βήμα σου στο σπίτι.
Επιβιβάζομαι
στην πλεκτή του επιφάνεια, θωρακίζομαι
στην περίμετρό του.

Με οδηγεί το σχέδιο του κοχλία
συμμετρικά κεντημένο, διαγράφεται
στα υφασμένα επίπεδα.

Το ξύλινο πάτωμα γίνεται
πάγος να κυλήσω.
Με κινούν ίνες ονείρου
τυλιγμένες σφιχτά στους καρπούς.

Ο όροφος αρχίζει να πάλλεται.
Η αναταραχή μοιάζει να γεννιέται
από τη θεμελίωση
και επεκτείνεται παλμικά
σε ολόκληρο το κτήριο.

Το διαμέρισμα για την ώρα
δονείται ελαφρά
όμως πλησιάζει ολοταχώς
το ωστικό κύμα της ρήξης.

Θα τα νικήσει όλα, θα τα κατασπαράξει.

Η πλάτη του εδάφους καμπουριάζει.
Ο δρόμος ανασηκώνεται και ανασηκώνει
σπίτια, πεζοδρόμια, περαστικούς.

Κάνω πως δεν καταλαβαίνω·
αφήνομαι στην ταλάντωση της αναπνοής
κατρακυλώ σαν απάντηση
στον καμβά της περιπλάνησης.

                Αν όμως το χαλί ήταν μαγικό;
                Ή ο κοχλίας, σκάλα
                να περιστραφώ κατευθείαν
                προς το σώμα σου;

Η κύφωση της ράχης του, εντείνεται·
πέτρα και χώμα
κάτω από τη φλούδα της ασφάλτου.

2^ο μέρος / Κατεδάφιση

                Τι μουσική υπόκρουση ταιριάζει
                σε μία κατεδάφιση;

Πίσω από τον γκρεμισμένο κορμό σου
για πρώτη φορά
διακρίνω
δέντρα, σύννεφα και ουρανό.

Θρύμματα σπιτιού ρυπαίνουν τον δρόμο
κόκκοι δομικού υλικού διαχέονται στο φως
κολλάνε στα γύρω παράθυρα
καλύπτουν τα μαλλιά και το δέρμα
συσπειρώνονται μέσα μας
σε κάθε ανάσα.

Οι γειτονικές κατοικίες ευθυτενείς καμαρώνουν.

Καταρρίπτω
τα επιχειρήματα
άκομψα και αδρανή
χλευάζουν, με βλέμμα αμετάκλητο και ειρωνικό
σαν οριστική απόφαση.
Ξεφυλλίζοντας το σχέδιο
της ιστορίας που με περιέχει
σημειώνω:

                ατέρμονη η περιπλάνηση
                από μονιμότητα σε μονιμότητα.

3^ο μέρος / Νομάδες

                Κυρτό ταξίδι η εμμονή.
                Διαρκώς πιστεύω πως σε βλέπω.

Φοράω το πεζοπόρο κοστούμι και ανηφορίζω
προς τον τόπο της δικής σου κατοικίας.

Ό,τι δεν σ’ ευχαριστεί το αναβάλλεις
θέλω να σ’ αφήσω
έτσι γυμνό
να περιφέρεσαι.

Στο κέντρο της ησυχίας η σιωπή ανατέλλει.

Μαύροι διάδρομοι — αχαρτογράφητοι
ανάμεσα σε
διάσπαρτα και παλλόμενα αστέρια.
Οι σκορπισμένες φωτεινές κουκκίδες σχηματίζουν
ένα χαοτικό πλέγμα.

Θέλω να γίνω μικρή σαν σκόνη
να μπω στο οπτικό ερέθισμα του προσώπου σου
και από εκεί να με κοιτάξω.
Τι μορφή αποτυπώνω στο βλέμμα σου;

                Τα ερωτήματα παρασύρονται
                στον αέρα της σκέψης.

Η σκοτεινή ύλη, η αόρατη·
να σε ψάχνω και να μην είσαι πουθενά.

Τίποτα δεν έμεινε
να μας ανήκει.
Θα κλειδώσω τα αντικείμενα στην αιώνια χώρα τους
βιβλία, λουλούδια, κάδρα.

                Μάζεψε — μόνο τα βασικά
                κι ας φύγουμε.

Ένα σπίτι ολοδικό μου συνεπάγεται
τη φθορά της περιπλάνησης.

Νομαδικός ο συγγενικός πληθυσμός μου
μετακινείται ασαφώς
με το αλλοπρόσαλλο
καραβάνι του ανέμου.

4^ο μέρος / Διαρκής επανάληψη

                                        Κέλυφος απληστίας η θλίψη σου.

Τσαλακωμένο ασημόχαρτο σαλπάρω
σε αυτοσχέδια έρημο.
Το πέρας ή η εκκίνηση
της διαδρομής
είναι αυτό το κοινό σημείο.

Από τότε
περιφέρομαι δίχως σχέδιο
στη δικαιολογία της άρνησης.

                Η αγάπη σου, η μοναδική
                άγκυρα στο τώρα.

Το κάτι —μικρό και ακέραιο— συνθέτει ανέμελα το τίποτα.

Να μην μπορούμε να ριζώσουμε
στο παράδοξο
μιας εξορίας που συστήνεται ως επιλογή.

Λιώνω στο ανεπαίσθητο πέταγμα
από κλαδί σε κλαδί.
Στο κουβάρι της φαντασίας
τα κλαδιά γίνονται ηλεκτροφόρα σύρματα και το σύρμα
γραμμή από κάρβουνο
στο εφηβικό χαρτί σου.

Το σώμα σου εντοπίζω
χαραγμένο σε ράχη βιβλίου.

Το κεφάλι μου, απ’ την άλλη
πάει να σπάσει.