ΙΣΡΑΗΛ ΒΑΚΧΕΥΩΝ

καὶ λέγει, οὐκ ἔστιν φωνὴ ἐξαρχόντων κατ’ ἰσχὺν οὐδὲ φωνὴ ἐξαρχόντων τροπῆς, ἀλλὰ φωνὴν ἐξαρχόντων οἴνου ἐγὼ ἀκούω

Περπατούσαμε γυμνοί παντού
Κι ήταν η καρδιά μας μ᾽ όλα ξένη.
Να ᾽μασταν τυφλοί ή μεθυσμένοι;
Ή στην παραζάλη πυρετού;

Θεός αέρας σκίζει και πονεί
σαν τρυφερή αγκαλιά μας μάγεψε τ’ αμόνι
μέσα στην πέτρα, μέσα στη σκόνη
γυμνοί μοιραίοι κοινοί.

Ο γέρος θα ᾽ρθει;
Εκεί ψηλά γυρεύει τον Γιεχβά

Τον βρήκε;
Ο μόσχος ο χρυσός ζητάει να τον χλευάσει.

Ίσως και να κουράστηκε πια ο γέρος να ρωτά
Κι επέστρεψε στης σιωπής το λίκνο να πλαγιάσει

Γυμνός
Χωρίς αιδώ αψηφάει την παγωνιά
Ο θάνατος έχει θαρρείς μ’ αηδία προσπεράσει.

Δεν θα το βρει, το ξέρει πια, ό,τι χρόνια αναζητά.
Ίσως στ᾽ αλήθεια να ᾽χει πια τι αναζητά ξεχάσει.

ΜΕΤΕΛΑ (ΣΤΟΥ ΚΑΒΒΑΔΙΑ)

Ζητάς σημάδια μπόσικα πως τάχα σε θυμάται. 

Μα πριν να γύρεις δώσε τους ξεγυριστά έναν κλώτσο. 

Ο δαίμονας που ξύπνησες ποτέ πια δεν κοιμάται. 

Σάπισε ο Άη-Γεράσιμος και σ’ έχει πιάσει κώτσο.

Στο μνήμα του ο Σπυρίδωνας παίζει ΠΡΟΠΟ και σκάκι. 

Στου Βεργωτή την άσφαλτο γιαλώνουν και ψοφάνε. 

Κορίτσια που ’χουν μαγικό στα πόδια τους σκονάκι 

πώς τόλμησες και πίστεψες, άθλιε, πως αγαπάνε;

Τάχα κοιτάς στη θάλασσα, καμπούρη, σαπιοκοίλη, 

στου Μέτελα, πέτρα καυτή, χωμένος το καρνάγιο.

Μα εσύ, νεκρός και ζωντανός, δεν πας για το Μπραζίλι. 

Σέρνεσαι σαν της Παναγιάς τα φίδια προς τον Άγιο.

ΣΟΝΕΤΟ

Μυριάδες χρώματα ζαλίζουν δυο φελάχους.

Απάνω σου φτεροπετάει ένα σαΐνι.

Τα νύχια του άγαρμπα βουτάει στην κοκαΐνη.

Ισορροπεί για μια γραμμή πάνω στους βράχους.

Ακούς το κραχ. Χίλιοι φακοί. Πιο πέρα οι γιοι σου.

Ποιος μαύρος δαίμονας σ’ αγγίζει και λιγώνεις;

Βρίζεις τη γεύση τη στυφή της μεθαδόνης

και πορφυροί παλιάτσοι γλείφουν την πληγή σου.

Ήχοι κι αρώματα. LSD. Αμφεταμίνη.

Βογγούν οι τοίχοι κι αγναντεύουν τη φωνή της.

Χίλια καράβια. Μαύροι λόγγοι. Ένας κομήτης

φτύνει στο χώμα δυο κουφάρια κι αργοσβήνει.

Όμορφα πάλι που στολίσατε, διαβόλοι!
Πρωτοχρονιά ρίχνουν κολόνιες στ’ Αργοστόλι.