Λεπτομέρειες ακινησίας μιας στιγμής αθανασίας
στο κλαράκι της πεταλούδας,
θερμότητα αιδοίου αποπνέοντας τα άνθη.

Ρίχνει παντού ό,τι περισσεύει η φύση
από το φαγοπότι που ζηλεύουν όσοι τρώνε αλλού.

Φως φιλάει το φυλαχτό στο στήθος.
Φως τα δάχτυλα της μάνας.

Φυσάει ανάμεσα στα κόκαλα ταξιδεύοντας,
στον βαθμό που τρέφεται το ον εκ του μη όντος
το λίγο από το λίγο.

Μένει όρθια η σκέψη του βλέμματος
να αλλάζει τις εικόνες που την γέννησαν
στο κλαράκι της ευτυχίας.

Αγκαλιάζεις τον κορμό και πέφτουν άνθη στον λαιμό.
Με τον καιρό, μαθαίνεις να ζεις μόνος με το λίγο.

Βρέχει από το πρωί στα κυπαρίσσια.
Βρέχει και στα βράχια.

Τρέχουν άλογα τη νύχτα
όταν γεννιέται κάτι.
Όταν γεννιέται κάτι άσωτο
και ξυπνά τη νύστα του ονείρου.

Ατίθασα δάχτυλα κεντούν στα πανιά του νόστου
ουράνια διχάλα διονυσιασμού και αναστοχασμού.
Λυσιτελές ναυάγιο ο ένας δρόμος,
σκελετός μύθου στο κορμί ο άλλος.

Δονούν το στήθος άλογα.
Πελαγοδρομούν στο λυκόφως.
Δεν τα εμποδίζει καμία πιθανότητα σκιάς,
είτε του καλπασμού είτε του μαύρου σύννεφου.
Να τερματίσουν κάποτε στις αμμουδιές,
για να ανασάνει η ήττα που τρέφει την ορμή τους,
ώστε η ταχύτητα που πάλλει τον αφροδισιασμό τους
να κρατήσει ακμαίο τον λυρισμό του τέλους.

Το κορμί να βγάζει την κραυγή του
και στην ακμή και στην παρακμή του.

Συνομιλώντας περί ανέμων και υδάτων,
παίζοντας με τις προθέσεις,
το επερχόμενο συγκρούεται με το εξερχόμενο,
για να καταστεί εισερχόμενο
και κάποτε να αναβαθμιστεί σε περιεχόμενο.
Κοινώς, να γίνει λέξη που ψάχνει τη μορφή της.
Εντός, εκτός και επί τα αυτά.
Άνευ όρων μέχρι.

Έξοδος κινδύνου από θέατρο
όπου παίζεται σε σκηνή που φλέγεται
η χρονική διάσταση κομμένου σώματος, σχεδόν ρωμαλέου,
που από τη γέννησή του πασχίζει
να σταθεί όρθιο στον τάφο του.
Όπου κι αν βρίσκεται αυτός ο τάφος.
Όποιος κι αν τον σκάβει.

Οι μνηστήρες του νόστου παίζουν
με τα νήματα που πλέκει τον θάνατό τους
η μνηστή αυτού του κόσμου.

Κόσμος άσωτος από τη γέννησή του.

Παίζει με τον εαυτό του και το σκάει στα πέρατα.
Άτυχος, άμοιρος, άκλαυτος.
Αθάνατος θνητός.

Σκάει από το κακό που γεννάει και το χάνει.

Και ο τελευταίος σταθμός πρώτος είναι.
Αρχή του ταξιδιού, φιτίλι στα όνειρα.
Που όταν σκάνε από ζωή ή από θάνατο,
μας πετάνε έξω,
πολύτιμα σκουπίδια που βρήκαν στίχο να χωθούν.