Μέρα τη μέρα
—κάτι ο Χάρων… κάτι η Λήθη…—
σταθερά αραιώνουν στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
τα μηνύματα προσώπων φυσικών.
Για τις μηχανές εντούτοις, παραμένω αλησμόνητη.
Όπου κι αν βρίσκομαι
—σε γη ή ουρανό—
εκείνες θα συνεχίσουν να μου στέλνουν
παντοτινές εκκλήσεις για τη διάσωση του Αμαζονίου
και την καταδίκη τυραννικών καθεστώτων.
Θα με ενημερώνουν για τις νέες εκδόσεις
για ταξιδιωτικές προσφορές
και σεμινάρια Ιστορίας.
Θα με προσκαλούν
στα εγκαίνια χώρων πολιτισμού
σε παρουσιάσεις βιβλίων
εκθέσεις ζωγραφικής
και άλλα τερπνά.
Και, βεβαίως βεβαίως, κάθε 14 του Δεκέμβρη
θα μου στέλνουν —τι άλλο;— τις ευχές τους :
Happy birthday to you, Mrs. EFTHALIA SEFERIADI.

Δύσκολη η αναμονή
όσο υπάρχει η λιακάδα του Φλεβάρη
με τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
κι έρχονται τα κοτσύφια στο μπαλκόνι μου
να πιούν νερό.
Δύσκολη
όσο αυγάζει η χιονισμένη νύχτα
και λάμπουνε τα σκαλοπάτια στη βροχή.
Όσο το δέρμα μου νιώθει το άγγιγμά σου
το σώμα μου τους δυνατούς μηρούς.

Αν, λέω, αν τύχαινε οι συνάψεις του εγκεφάλου
να ήσαν διαφορετικές
και να γευόμασταν πικρό το μέλι
κακόφωνες ν’ ακούγαμε τις μουσικές
να νιώθαμε γυαλόχαρτο το χάδι
κι η μνήμη μας ευνοϊκά να μην κοσκίνιζε όσα ζήσαμε.

Αν, λέω, αν τύχαινε και οι συνάψεις
δεν επέτρεπαν στα μάτια μας να διακρίνουν
τη χλόη, τις ανεμώνες, το ρυάκι που κυλάει
μα γύρω μας ν’ απλώνονταν λειμώνες από τέφρα
ως τον ορίζοντα
τεφρός κι αυτός.
Αν, λέω, τύχαινε, αν οι συνάψεις, λέω, αν…
θα ήταν άραγε εύκολη η αναμονή;

^{Φεβρουάριος  2022 (εμπνευσμένο από μιαν αμυγδαλιά)}

Εκεί
όπου η νύχτα χύνει
το πιο πηχτό
της δουλείας
σκοτάδι
εκεί ακριβώς προβάλλει—
πάλλευκος
φεγγοβόλος
με τις χαρακιές
του πέλεκυ
καθάριες —
ο βωμός.
Ατάραχος
επισκοπεί
τα ερέβη των αιώνων
βέβαιος
ότι
από τον δικό του δρόμο
θα διαβείς,
Ελευθερία.

Μέρα και νύχτα
την πόρτα μου χτυπούν
χτυπούνε το παράθυρο
φυτρώνουν απ’ το δάπεδο
κρέμονται απ’ την οροφή
ρέουν από την υδρορρόη
από την καμινάδα κατεβαίνουν :
ποιήματα ποιήματα -
του Χάρου η σκαλωσιά.