Ο θάνατος δεν έχει ωράριο.
Συνήθως έρχεται πρωί
απαριθμώντας τα θέλγητρα της κόλασης
ή τις ανήθικες προτάσεις της ελπίδας.
Ανώφελος αντίλογος
εσπρέσο fredo
κι ο καθένας στη δουλειά του.

Άλλοτε καταπλέει μεσημέρι.
Καταναλώνει παραινέσεις δοκιμάζοντας
καλοψημένες παραλείψεις της ημέρας
προτού κατασκηνώσει στο στομάχι μου
βαρύς κι ασήκωτος
σαν μολυβένιο τόπι.
Με λίγη κόκα-κόλα τον ξορκίζω.

Στο δείπνο ακατάλυτο πρωτόκολλο.
Επίσημη αμφίεση, ποτήρια κολονάτα.
Καθόμαστε απέναντι
στο δάσος των κεριών
διαβάζει στίχους ποιητών καταραμένων.
Του ρίχνω σκόνη στο κρασί
κι αποκοιμιέται.

Μόνο τη νύχτα είναι επικίνδυνος.
Aγαπητοί συνεπιβάτες, προσοχή:
Aν προσπαθήσει να σας κλέψει ένα όνειρο
κάντε τον πεθαμένο.

Απόψε δεν νυχτώνει στα ρηχά.
Παράφωνες φωνές με προκαλούν
προφήτες βατραχάνθρωποι
ρισκάρουν σε αλλήθωρες ρουλέτες.
Κοιτάζω το ρολόι του μυαλού
οι δείχτες έχουν πυρετό
ο τοίχος στον διάδρομο δαγκώνει.
Τροχάδην στη θηλιά να κρεμαστώ
το κρίμα στον λαιμό μου πάει κι έρχεται
σκοντάφτει σε ανάπηρο σκαμνί
παραληρώντας.
Στα ράφια ακροβάτες ποιητές
διαβάζουν μεταξύ τους παραμύθια
η Ιστορία στο ντιβάνι εκπορνεύεται
εξάπτοντας τα πάθη του καθρέφτη.

Στο βάθος μια οθόνη αλυχτά.
Αδύνατον να της αντισταθώ
θα μεταδώσει live το παιχνίδι.

Θα πυρπολήσω όλα τα βιβλία μου
Θα ξεκρεμάσω τα πορτρέτα των εχθρών
Θα συγχωρήσω φίλους επιστήθιους
Θα τρέξω στον ιππόδρομο των τύψεων
Θα πάρω τη ρεβάνς στο φώτο-φίνις.

Θα κόψω στη οδό Αμαρτιών
Θα βγω στη λεωφόρο Ανταρσίας
Θα στρέψω τα οράματα στον κρόταφο
Θα κλείσω τη συνείδηση σε ίδρυμα
Θα στεφανώσω το καλό με την αχαριστία.

Θα ξεριζώσω έρωτες
Θα ξεκληρίσω μνήμες
Θα επιστρέψω στο μηδέν τα δανεικά
Θα επιτρέψω στον Θεό να απολογηθεί
Θα γίνω σκόνη με το μαχαίρι στα δόντια.

Πεθαίνοντας.