Να είναι ένας ήλιος πεταμένος                       Τα μαλλιά να πέφτουν
στα χώματα. Τα δέντρα να κρέμονται                            Ανέμελα να πέφτουν
από τον ουρανό με ρίζες τα μαλλιά σου.                    Τα μαλλιά
                                                                                                              Και να τσακίζονται
Να είμαι ένας άπελπις.                                                        στους γκρεμούς της πλάτης

                                                                                      ———— ≈ ————

Περιεργάζομαι το ύφασμα της ζωής μου,                    Το ύφασμα τελειώνει
Ένα κοινό κοινότατο βαμβακερό                                           Είχε λάθος μέτρα και κακό σχεδιασμό
με αυστηρά τετράγωνα. Δεν παρουσιάζει                    Πάντα με τύλιγε λειψά
κανένα ενδιαφέρον. Μόνο μια δυο φορές                       Γι’ αυτό όλα μου τα χρόνια
πήγε να γίνει μετάξι, αλλά οι μεταξοσκώληκες         Κρυώνω
πέταξαν πεταλούδες

                                                                                      ———— ≈ ————

Ξαφνικά (όλα τα ξαφνικά σε μένα συμβαίνουν)         Το πεζοδρόμιο στην αριστερή όχθη
ο πεθαμένος φίλος μου άναψε το κερί                                 είναι γλιστερό. Το ποτάμι δίπλα
μ’ έπιασε από το χέρι και με κατέβασε                             δεν έχει ησυχία
στο μεγάλο ποτάμι                                                                         δεν έχει ηλικία
                                                                                                                                    Βαδίζεις για να φτάσεις παντού
                                                                                                                                    Πουθενά αλλού.

                                                                                      ———— ≈ ————

Τα φιλιά σου δεν είναι φιλιά.                                                     Γονατίζω στο ποτάμι
Είναι κλωστές από παλιά τραγούδια.                                  Και
Είναι το νόμισμα που δάγκωναν                                                Κλωστή κλωστή
Οι πρόγονοί μας όταν τους κυλούσαν                                  Τα νερά του ξηλώνω
στον Αχέροντα

(Τα τέσσερα ποιήματα του Γιάννη Κοντού                                         (Τα τέσσερα ποιήματα της Μαρίας
είναι από το βιβλίο Τα Οστά, Κέδρος 1982)                                            Κούρση είναι από τα βιβλία:
                                                                                                                                                             Πιστό Αντίγραφο με Μαλλιά, β΄ έκδ. Λιβάνης, 1987
                                                                                                                                             Νομίζουν ότι Λείπω, Καστανιώτης, 2001
                                                                                                                           Τα Ψηλά Δέντρα της Γαλλικής Επαρχίας, Γαβριηλίδης, 2009
                                                                                                                                              Τρεις Κλωστές, Εκδοτική Αθηνών, 2019)