Το τραγούδι της γριάς μάνας

Από τις κονταυγές σηκώνομαι κι έπειτα γονατίζω και φυσώ
Ώσπου ο σπινθήρας της φωτιάς να τρεμοπαίξει και να λάμψει
Κι ύστερα τρίψιμο και ψήσιμο και σκούπισμα, όσο βαστώ
Μέχρι ν’ αρχίσουνε τ’ άστρα να τρεμολάμπουνε, να με κρυφοκοιτάζουν
Βλέπεις, οι νιες αράζουνε όλη μέρα στο κρεβάτι κι ονειρεύονται
Και πλέκουνε κορδέλες και στολίδια για το στήθος, το κεφάλι
Κι η μέρα τους μουχλιάζει στην αδράνεια –μαγεύονται
Κι αναστενάζουνε βαθειά όταν άνεμος τους βοστρύχους των φιλά
Όμως εγώ στο μεροκάματο σπατάλη, γιατί είμαι γριά
Κι ο σπόρος της φωτιάς όλο γίνεται αδύναμος, ψυχραίνει από παλιά.

Φυλλορροή

Φθινοπωριάζει στα πλατειά τα φύλλα που μας έχουν αγαπήσει
Πάνω στους ποντικούς τρυπωμένους στις θημωνιές του κριθαριού.
Τα φύλλα της ροδιάς ψηλά μας, έχουν κιτρινίσει,
Και παίρνουν της υγρής αγριοτριανταφυλλιάς τα φύλλα, κίτρινο του κεχριμπαριού.                                                                  

Είναι η ώρα που στεγνώνει, μαραμένο φύλλο, η αγάπη. Μας πειράζει
Και μένουνε σκουληκιασμένες, κουρασμένες οι τρελές ψυχές μας τώρα.
Πάμε να φύγουμε γρήγορα, προτού η εποχή του πάθους μάς περάσει
Μ’ ένα φιλί και μ’ ένα δάκρυ, στην γερασμένη των ματιών σου χώρα.