το βράδυ που η κορφή του κατακτήθηκε
στέκει γεμάτο κλαδιά πνευμόνων»
^{PAUL CELAN}

Ι

Μη σημειώνεις άλλο
το διαγνωσμένο είσαι εσύ
διατρυπημένο
από τις ακτίνες του Άκτιστου
γυμνό
όπως το χώνουν στο μαγνητικό
με κίτρινη βαμβακερή κουβέρτα
όπως την προθεσμιακή την υπογράφει ο γιατρός

Παφλάζουν στον υπέρηχο καρδιάς
οι ποταμοί
και το ρηχό ρυάκι συκοφαντεί τον θάνατο

ΙΙ

Δεν είδα στην κτιστή κατασκευή
με αργούς λίθους
τον τάφο του Ιησού Χριστού
ούτε του Μεγαλέξανδρου
αλλά ισχνό κονίαμα
στο χώμα
και αποθέσεις λάσπης
απ’ τον υπόγειο Ιλισσό

Αρχαίος ναός ή πρόναος πρωτοχριστιανικός;
Βωμός στη Δήμητρα;
Τμήμα ορύγματος υδραυλικού;
Ας πιθανολογήσουν οι ειδικοί

Εγώ αυτό που είδα
ήταν η φθορά του κάτω κόσμου
χωρίς μεγαλοπρέπειες μνημείων
τις ιδιοτέλειες της Αττικής
τα θραύσματα ληκύθου
και των οστράκων τη συγκεκριμένη μνεία

Αυτό που είδα ήταν μια θεωρία του Πολιτισμού
στο απόγειο των σκουπιδιών του
Το θέμα μου είδα
στην αρχαιολογική του εκδοχή
Κι έγινα ζώο μεταφορικό
όταν το ερυθρόμορφο ανέβασαν στο φως
κι άρχισα να παλιλογώ
με άθικτο μπροστά μου το αγγείο

ΙΙΙ

Ο όγκος του αζώτου
στο κόκκινο μπαλόνι
Στα χείλη σου
το νάτριο και η σκόνη
Ώσπου να μου ξεφύγει απ’ το χέρι
ο σπάγγος
Ώσπου απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο
να σηκωθείς
σ’ άλλες ατμόσφαιρες αερίων

ΙV

Στις εγκοπές της κυψελίδας
εκεί προς τους αυλούς των αεραγωγών
απ’ το συνηθισμένο σου πλευρό
δεν έχω δει ποτέ τι υπάρχει μέσα

Με το χέρι απ’ έξω ψαύω
ένα κρυμμένο δέρμα
κατάπληκτος από την ευκολία
της απεικονιστικής
Νιφάδες μέσα του χιονιού
στρόβιλοι του χιονιού στο υαλώδες
Και από πάνω ηλιόλουστη
η αιωνιότητα

V

Εξορυγμένα άλατα του βράχου
που κάρφωσα το πρόβλημα
το ήπαρ ύστερα
το ράμφος και το προαίσθημα αετού
που γυροφέρνει

VI

Δώσε αξία σε αυτό που δεν έχει
πρόσεξέ το
αφιερώσου
έλαμπε αυτό στα πηγάδια των κήπων
άρδευε τις πορτοκαλιές σου
μαζί με τα νερά της φλέβας
πριν τη χτυπήσει ο πηγαδάς
πριν εγκαταστήσεις εδώ, ονόματα

έλαμπε, προφορικό ακόμα
κρυστάλλινο

VII

Μαζεύοντας τα ξερόκλαδα του ποιητή
— σουρουπώνει άλλωστε στην ποίηση —

καίω τα ανωφελή
Ούτε το δεύτερο ενικό
ούτε το τρίτο
μου έκαναν τη χάρη
απ’ το ισόβιο καθήκον μου, της λήθης
συγκέντρωσα προσάναμμα
για την καταστροφή όλου του τετραγώνου