Χάρτης 23 - ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2020
https://www.hartismag.gr/hartis-23/diereynhseis/estemmenoi-stoxasmoi-1
Οι στοχασμοί αυτοί, εύστοχοι ή/και άστοχοι, θα ήταν ανέφικτοι, για να μην πω ανύπαρκτοι, αν δε υπήρχε το στέμμα του κραταιού μονάρχη των ημερών μας. Πρόσκαιρη και παροδική η μοναρχία του, ακόμη κι η αρχή του… έτσι λένε πολλοί. Ίδωμεν. Πάντως εμπνέει (ευχάριστα) το στοχασμό σε πολλά στιγμιότυπα σαν αυτά που ακολουθούν. Όταν η σκέψη δεν έχει παραλύσει από το φόβο.
A. Interface
Δύσκολη η σωματική επαφή στις μέρες μας, επιδερμίδα με επιδερμίδα. Ακόμη και η ακαριαία. Είναι άκαιρη πάντα. Και επικίνδυνη. Πέθανε χωρίς πολλά-πολλά και η παλιά και απλή χειραψία. Θα ‘λεγες οριστικά. Γιατί δε βλέπεις πια ούτε την αυτόματη κι από συνήθεια κίνηση για.
Βλέπεις άλλα όμως. Να κάτι που βλέπω όλο και πιο συχνά: Κάθεται ένας σε ένα τραπέζι στο καφέ κι έρχεται κι ένας άλλος σε λίγο, προς συνάντησή του. Δε χαιρετιούνται δια χειραψίας. Ο καινούργιος ζητά αντισηπτικό από το μαγαζί – ή βγάζει το δικό του – και ρίχνει απ’ αυτό περίσσιο στα χέρια του. Αφορμή για να δώσει το πλεόνασμα στον ομοτράπεζο. Να του το πασαλείψει στα χέρια του. Ευκαιρία για επαφή. Και ακίνδυνη. Αποστειρωμένη θαμπή τρυφερότητα.
Το θολό αντισηπτικό λειτουργεί ως interface· διεπαφή στα ελληνικά, αν δεν απατώμαι.
B. Αλλαγές
«Μεγάλες αλλαγές… Ζούμε πια τους καιρούς του Αντίχριστου», άκουσα τη γιαγιά να λέει βγαίνοντας από τον ενοριακό μας ιερό ναό. Χαμογέλασα.
Λίγο μετά άρχισε το σλάλομ. Για να αποφύγω στίφη από σχολιαρούδια. Σχολάγανε. Χέρι-χέρι με τη μαμά τους. «Πράγματι, μεγάλες αλλαγές», σκέφτηκα. Τα παιδιά εκτός σπιτιού, τα πάνδημα παιδιά, αντιμετωπίζονται ως πιθανοί μικροί ιερείς και φορείς (ασυμπτωματικοί) του ιού της πανδημίας. Παιδάκια; Tου διαόλου παπαδάκια! Δεν είναι πλέον αφορμή και άλλοθι κοινωνικής επαφής και γνωριμίας των μεγάλων. Πάει περίπατο το εμπεδωμένο, κάποτε άλλοτε, «ἄφετε τὰ παιδία ἐλθεῖν πρός με» της Καινής Διαθήκης. Τώρα: «Πάτερ, ἀπελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ παιδίον τοῦτο». Απλοελληνιστί: στάσου μακριά βρε μούλικο!
Γ. Απορία
Πολλή υγρασία στην παραλιακή. Νιώθω ξαφνικά ένα δυνατό άρωμα στο φάσμα των πατσουλί. Στιγμή χαράς. Δεν πάσχω από (κορωνοϊκή) αοσμία. Βέβαια, η υγρασία πάντα μεταφέρει μακριά τις οσμές… Κοιτώ γύρω: γυναίκες σε απόσταση δέκα μέτρων και άνω. Ετών σαράντα και άνω, πάνω-κάτω, όλες. (Έχω διαβάσει πως στη Γαλλία, λόγω του ιού και των συνακόλουθων περιορισμών στο συγχρωτισμό, έχουν πέσει κατακόρυφα οι πωλήσεις των αρωμάτων. Όπως και παγκοσμίως. Οι σχεδιαστές αρωμάτων είναι δίβουλοι. Να σχεδιάσουν πολύ-πολύ διακριτικά αρώματα, «για το σπίτι»; Ή πολύ-πολύ δυνατά, ικανά να ξεπερνούν το φραγμό της κοινωνικής απόστασης και της μάσκας. Ιδού η απορία.)
Από ποια άραγε να είναι το άρωμα; Ιδού η απορία. Δύσκολο να μαντέψεις, άμα φοράνε μάσκα…
Δ. Μάσκα
Τώρα που φοράμε μάσκες αβέρτα κουβέρτα νιώθω πως ερχόμαστε κοντά σε άτομα εξ ορισμού κάποτε μακρινά μας. Γυναίκες του Ισλάμ με μπούργκα, ηθοποιούς της αρχαιότητας με προσωπεία, διαδηλωτές, ζαπατίστες, ορειβάτες ή ειδικές δυνάμεις με πασαμοντάνια… Να κι ένα καλό. Ίσως υπάρχουν κι άλλα. (Μου είχε πει φίλος από το Σουδάν πως η μπούργκα –που κάποιες φορούν στη χώρα του– κάνει τις ματιές πιο φλογερές. Δεν είπα τίποτα. Τότε.)
Κοιτώ γύρω μου. Μάσκες κάθε λογής. Νομίζω ότι είναι σπαστικές εν γένει και για άλλους και άλλες οι ντιζαϊνάτες μάσκες. Όχι μόνο για μένα. Η μάσκα είναι υγειονομικό υλικό, δεν τη κάνεις εύκολα αμπιγιέ αξεσουάρ. Αν και υπάρχουν και εξαιρέσεις. Αν και ποτέ δεν ξέρεις.
Παρατηρώ πως οι διασταυρούμενες ματιές των μασκοφορέων και των δύο φύλων στην πόλη μας είναι πιο ουσιαστικές, πιο διερευνητικές από τότε που η μάσκα ήταν σπάνια εξαίρεση. Άμα τύχει να υπάρξουν, βέβαια. Έχουν εκλείψει οι γενικές ματιές σάρωσης επιφανείας προσώπου. Δεν έχουν νόημα τα σούξου μούξου. Στο θυμίζει η μάσκα. Άμα υπάρχει διάθεση σε φέρνει κοντά.