Είμαστε Ένα Απόρθητο Ερωτοφυλάκιο. 

Αυτό έλεγαν, ξανά και ξανά, ενώ ανάποδα γυρίζαν τα ρολόγια, καθώς προέβλεπε ο Μίλτος Σαχτούρης, ήδη από τη δεκαετία του Τότε-Που-Τα-Πράγματα-Ήσαν-Αίθρια, τότε που έτρεχαν μ᾽ ένα Πεντακοσαράκι, χρώματος γαλαζοπράσινου αχνού, από την Κυψέλη στη Λάρισα για να δουν την ταινιάρα του Βιμ Βέντερς Im Lauf der Zeit, πάει να πει Στο Πέρασμα του Χρόνου, και όχι Οι Βασιλιάδες του Δρόμου, The Kings of the Road, όπως ήταν ο τίτλος στην εγγλέζικη εκδοχή του, αλλά είναι γνωστό ότι οι Αγγλοσάξονες ενίοτε δεν τα πάνε καλά με το εφήμερο, το παροδικό, το κύλισμα των δευτερολέπτων (που ο Καρούζος τα έλεγε «κορσέδες», αν είναι δυνατόν!), ενώ αυτοί οι δύο, πάει να πει ο Οδυσσέας Γεωργίου και ο Ράσκυ ο Δεύτερος, καίτοι λάτρευαν ορισμένα αγγλοσαξωνικής προελεύσεως προϊόντα (τα τσάγια Fortnum & Mason, το μυθιστόρημα Mason & Dixon, και τον ηθοποιό James Mason, λόγου χάρη) επέμεναν πολιτισμικώς και φιλοσοφικώς στον Γαλλογερμανικό Άξονα, στην εγελιανή διαλεκτική από τη μια, στο υπερρεαλιστικό γκαγκάν-γκαγκάν από την άλλη, στο αβανγκάρντ πανδαιμόνιο της μπάντας Can αφενός, και στην ντανταϊστική παλινδρομική κολούμπρα αφετέρου, διότι έτσι είχαν γαλουχηθεί, έτσι είχαν προχωρήσει και εξελιχθεί, and the rest is silence.

Λαμπραντορίτης / Άλεφ. 

Στον ένα είχε δωρίσει το κορίτσι του ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου φαεινότερα, σαν αυτά που φορούσε, καθισμένος στο καλάθι της μοτοσικλέτας του Χανς Τσίσλερ, ο Ρούντιγκερ Φόλγκερ, στον άλλο είχε δωρίσει το κορίτσι του (δηλαδή του άλλου το κορίτσι) ένα δαχτυλίδι για τον αντίχειρα. Ήταν τα φετίχ τους, ήταν τα φυλαχτά τους, γυαλιά πεταλούδα του ενός, δαχτυλίδι με λίθο λαμπραντορίτη του άλλου. Μ᾽ αυτά σαν όπλα, σαν σκήπτρα, σαν κηροπήγια αλώνιζαν την Αθήνα, πάντα με τα πόδια, απόγονοι του Νηλ Κάσσαντι αμφότεροι, μανιακοί της flânerie και, κυρίως της dérive, που είναι η στρατηγική βελτίωση της flânerie, επί το επαναστατικότερον, το πιο περιπετειώδες και, πάνω απ᾽ όλα, το πιο προσδιορισμένο στο αστικό τοπίο — πού να σου εξηγώ! Αν και αυτοί, αφήνοντας στην άκρη, και σκασμένοι στα γέλια μεσούντος του ζόφου (ναι, του ζόφου, τότες που το Κατάστημα Πλανήτης Γη κατέβαζε τα ρολά), ακριβώς αφήνοντας στην άκρη αυτό το μπιθικωτσικοσαββοπουλικό «Πού Να Σου Εξηγώ», έστεργαν, μες στην αμέριμνη δυστυχία κόσμου και κοσμάκη, να εξηγούν, να αναλύουν, να επιχειρηματολογούν.

Είμαστε Ένα Απόρθητο Ερωτοφυλάκιο. 

Έλεγαν, και το εννοούσαν, και το εξηγούσαν στα κορίτσια τους, αν και τα κορίτσια τους, εύμορφα και ευφυέστατα, λίγη χρεία είχαν, αν όχι καθόλου, από εξηγήσεις, καθώς χόρευαν μαζί τους ασμένως της σύμπνοιας και της σύμπλευσης τον υπέροχο χορό. Για του λόγου το αληθές είχαν ολόιδια φετίχ/φυλαχτά και τα κορίτσια τους, η Μελένια Μάρτζυ και η Άλικη Αλίκη, όπως ήταν γνωστά τα εν λόγω κορίτσια στα πέριξ, όπου πέριξ ίσον οι δρόμοι της Αθήνας, και δη της Κυψέλης, μάλιστα είχαν φετίχ/φυλαχτά, ολόιδια με τα δικά τους η Μελένια γυαλιά πεταλούδα και η Άλικη δαχτυλίδι αντίχειρος με λαμπραντορίτη (γουφ! γουφ!), και ομοίως αλώνιζαν αλέες και σοκάκια φορώντας πάντα τα γυαλιά πεταλούδα, η Μελένια, το δαχυλίδι με τον λαμπραντορίτη η Άλικη, διότι δίχως φετίχ, διότι δίχως φυλαχτά η ζωή είναι μια πεζή μουντή κοινοτοπία, ενώ με φετίχ, ενώ με φυλαχτά, η ζωή γίνεται μια ταξιανθία, γίνεται ένας καταιονισμός υγρών μαργαριταριὠν στην κοιλιά και στο στήθος και στο μέτωπο και στον αυχένα.

Λαμπραντορίτης / Άλεφ. 

Ήταν σαν και το Άλεφ ο λαμπραντορίτης, άλλαζε χρώματα αενάως, εμπεριείχε ιστορίες, μέσα του σκιρτούσαν χιλιόκοσμοι, σούτρες, χαϊκού, δεκαπεντασύλλαβοι, πίνακες του Κλωντ Λορραίν, λεπιδόπτερα, φιλιά, σμιξίματα της χαραυγής, ιερά ανακραυγάσματα, καραμέλες βουτύρου, σύκα Κύμης, μπουκάλια με πειρατικό ρούμι, αερόπλοια του Εμπειρίκου και του Πίντσον, εσκεμμένα ορθογραφικά λάθη, λιγωτικές λεξούλες, λιλιπούτειες εγκυκλοπαίδειες, άυλες πινακοθήκες, το πόσο θλίμμένα χαμογελάει η Τερέζα Ράσελ στο Bad Timing, η επισήμανση του Νίκολας Ρεγκ προς τον Ουίλλιαμ Μπάροουζ ότι η λέξη punk απαντά στον Σαίξπηρ και αρχικά σήμαινε πόρνη, η φράση ῾῾No Time to Check the Facts’’, η φουρκέτα της Ευτυχίας, το μυθιστόρημα Μέλμοθ ο Περιπλανώμενος, ένας σουγιάς κι ένα σφυρί, το άσμα “Spoon’’ των Can, έντεκα χιλιάδες βέργες, δύο μονόκλ, πέντε κιλά αυγοτάραχο Μεσολογγίου, πενήντα φιλμ από μιαν αρχαία Leica, όλος ο κινηματογράφος του Γιόνας Μέκας, δέκα πένες Kaweco, όλες οι σημύδες που απαθανάτισε ο Ταρκόφσκι.

Είμαστε Ένα Απόρθητο Ερωτοφυλάκιο. 

Έλεγαν, και ο ένας (ο Οδυσσέας Γεωργίου) και ο άλλος (ο Ράσκυ Νάμπερ Δύο), παίζοντας, εκείνο τον καιρό, όλα τα κομμάτια των Can την πρώτη εβδομάδα κάθε μήνα, τις συμφωνίες του Μάλερ την δεύτερη εβδομάδα κάθε μήνα, τη δισκογραφία των A Certain Ratio την τρίτη εβδομάδα κάθε μήνα, και σύνολο το έργο του Μαρκ Ε. Σμιθ την τέταρτη εβδομάδα κάθε μήνα, βεβαίως-βεβαίως, και επαναλαμβάνοντας, σαν προσευχή, σαν μαγγανεία, σαν μάντρα τούτη τη φράση, «Είμαστε Ένα Απόρθητο Ερωτοφυλάκιο», πάλι και ξανά, και ξανά και πάλι, και δώσ᾽ του άλλη μια, διότι ως γνωστόν «Η Ζωή Δεν Έχει Πώμα», κι άμα έχεις φετιχάκια/φυλαχτά, ένα ζευγάρι γυαλιά πεταλούδα (μέσα από τα οποία βλέπεις τον κόσμο και τον ντουνιά και τη σάρκα και τη μάρκα και το καλό συναπάντημα όχι σαν απειλή μα σαν ψυχεδελική ευλογία) κι άμα έχεις ένα δαχτυλίδι στον αντίχειρα με λαμπρατορίτη (που είναι το δικό σου Άλεφ και ως κι ένα εκατομμύριο σοκολάτες Serano εμπεριέχει), μπορείς, σαν ένοπλος στο Φαρ Ουέστ, να φλανάρεις και να ντεριβάρεις με τις ώρες, μπορείς, σαν καλός αναγνώστης του Πολ Λαφάργκ, να φορτώσεις στον κόκορα πολλά, έλεγαν και πάλι και ξανά οι δύο διόσκουροι μακαντάσηδες της Κυψέλης, που είχαν ανά πάσα ώρα και στιγμή την ικανότητα να χτυπάνε φιλικά στην πλάτη τον εαυτό τους και να επιστρατεύουν ασύλληπτες δικαιολογίες προκειμένου να μένουν πιστοί στις αρχές τους (στις αρχές τους; στις αρχές τους; αυτοίοιοιοιοιοιοιοιοιοι;;;;;;;;;)

[Συνεχίζεται εις το επόμενον]