Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Γιάννης Κοντός, έγραφε ταυτοχρόνως μεγάλα σε έκταση ποιήματα και μικρούς μονόχορδους ποιητικούς αφορισμούς, με ασραπηβόλα επινοητικότητα. Ζούσε την τέχνη του με προσήλωση ασκητική, γράφοντας τρείς με τέσσερεις ώρες ημερησίως και πάντοτε πρωί από τις έξι και μισή έως τις δέκα περίπου, οπότε κατέβαινε στο γραφείο. Μικρό δείγμα παρουσιάζεται εδώ:

Ο χρόνος τρέχει, φάτε χόρτο.

*

Τα σκληρά σου χέρια μαλακώσαν με τον καιρό. Άσ’τα γυμνά, είναι τα μάτια σου.

*

Μην γλεντάς έτσι, δεν πρόκειται αύριο να σε εκτελέσω. Πάρε με δόσεις οικόπεδο στο καβούρι.

*

Η σκιά σας, θα σας κρατήσει παρέα όλη την νύχτα. Βάλτε της λίγο κόκκινο.

*

Ο αέρας που φυσά, σα φως πήρε την φωνή και την πάει αλλού.

*

Η σιωπή των ανθρώπων, πέτρες που κυλούν σε πλαγιά βουνού.