Μεθυσμενάκοι, Μνημόσκυλα, Παρθενοπίπαι / Σάκης Σερέφας

Κάθε μήνα, σας προτείνουμε έναν τρόπο για να διασχίσετε 90΄΄ της ζωής σας. Τι ψυχή έχουν;

Τα προκαταρκτικά

Ένα νήπιο ενός έτους, βρίσκεται στο σύμπαν της πρωτογενούς και αδιαμεσολάβητης σήμανσης των εμπειριών του μέσα από τη φωνή του, το κλάμα και την αφόδευση. Προτού ακόμα αναδυθεί ο λόγος, χρησιμοποιεί τη φωνή, αυτήν την προγλωσσική «γλώσσα» του σώματος. Αυτή η άμεση σήμανση των εμπειριών του αναζητά κινήσεις προς τα «όρια» της γλώσσας, σκιρτά και τείνει προς αυτά. Οι πρώτες αναγνωρίσιμες μονόφθογγες λέξεις που αρχίζει να εκφωνεί σε λίγο υποδηλώνουν μια ολιστική αντίληψη της εμπειρίας, ονομάζουν κάποια ολικά και ατεμάχιστα συμβάντα, και αποτελούν την κοιτίδα της πρότασης.
Μεγαλώνοντας, το νήπιο αντιλαμβάνεται τον κόσμο δεικτικά, δηλαδή πιστεύει πως οι λέξεις ανήκουν στα πράγματα και βγαίνουν μέσα από αυτά. Δηλαδή, το παιδί σκέφτεται στην Ευκτική, μέσα από τον κόσμο των επιθυμιών του, μέσα από το πώς θα ήθελε να είναι τα πράγματα γύρω του. Δεν σκέφτεται στην Οριστική, δηλαδή στην έγκλιση της ωμής πραγματικότητας.
Όταν το νήπιο-παιδί μιλά πια «κανονικά», όπως οι «μεγάλοι», αναγκάζεται να θυσιάσει την ευκτική βίωση της εμπειρίας ώστε να μπει στο σύμπαν του «πολιτισμού». Φονεύει τα πράγματα για να κερδίσει τα σύμβολα, αφού με αυτά θα περάσει τη ζωή του, όπως όλοι μας.
Όμως αυτή η ευκτική φωνή εξακολουθεί να επιβιώνει μέσα του ως μνήμη, ακόμη κι όταν μεγαλώνει. Οι οριακές χρήσεις της γλώσσας, όπως ο μαγικός λόγος και η ποίηση, πυροδοτούνται από την έκρηξη αυτής της εγκλωβισμένης φωνής.
Ειδικά ο ποιητικός λόγος εικονογραφεί την αντίστροφη κίνηση: την πρωτεϊκή ανάγκη υπέρβασης της συμβολικής, αφαιρετικής γλώσσας. Ο ποιητικός λόγος και ο γλωσσικός παροξυσμός του προσπαθεί να υπερβεί τη συμβολική προτασιακή γλώσσα και αγωνίζεται να ξανακάνει τον ήχο των λέξεων κομμάτι της πραγματικότητας την οποία αποτελούν.

Και τώρα, δράση 90′′

Λέξεις που σιχαίνομαι:

Καβαδούρα. Σουρομαδάω. Σοφοιλιάζω. Κουρασμενάκι. Κοτονοστιμιές. Γκρουπούσκουλο. Φιλαράκι. Μπαράκι. Μεθυσμενάκι. Ζαμπονοτυρόπιτα. Τσαγερί. Συλλείτουργο. Τραγουδοποιός. Μαρέγκα. Ελληνάδικο. Ριχτάρι. Πλατεΐτσα. Αρτοποιήματα. Μεγαλοκοπέλα. Βάφλα. Αρμοζούμι. Λούτρινα. Ρεμπετάδικο. Αγιοταφίτης. Αγιογδύτης. Ψυχοκόρη. Γλεντάδικο. Σούρδελο. Μελομακάρονο. Μποναμάς. Καρναβαλιστής. Αντραδελφή. Κεϊφλής. Σκελετά (τα).

Λέξεις που λατρεύω:

Λαγνάκι. Έκπαγλη. Ελεεινός. Ζουρλός. Αρτίστα (η). Ζημιάρικο. Βουρλίζω. Οκνιάζω. Μπρίο. Σίχαμα. Ζουρλάδι. Σαλτανάτι. Χολερικός. Μεθούας. Σαχλαμπούχλας. Μπάνικος. Χαμαίκαυλος. Ντουζένια (τα). Φυρόμυαλος. Σιωπητής. Τζουτζουκλέρι (το). Σαρκόφιλος. Καϊνάρι. Τζερεμές. Νταραβέρι. Κερατόσογο. Σορολόπ (το). Προγάστωρ. Μεμέ (τα). Κοντοπούτανο (το). Ιλαρύνω. Τρυφηλός. Λάσιος. Παιπάλη. Σχέτλιος. Κακέμφατος. Τζαναμπέτης. Αχμάκης. Μπερντάχι. Βλεπάτορας. Βουασμός. Πολύθλιβος. Παρθενοπίπης. Τσίπα (η). Ημερονυκτάκι. Μνημόσκυλο.

Λέξεις που σιχαίνεσαι εσύ:

Λέξεις που λατρεύεις εσύ:

Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

Ίσως μερικές λέξεις δεν μας αρέσουν γιατί δεν θέλουμε να γίνουμε σαν αυτές. Δεν θέλουμε να ζούμε στο σύμπαν που συνιστούν οι ήχοι τους, δηλαδή το περιεχόμενό τους. Δεν θέλω ένα σύμπαν με «καρναβαλιστές», «ψυχοκόρες» και «μεθυσμενάκια». Ορέγομαι ένα σύμπαν με «πολύθλιβους», «ζουρλούς» και «ντουζένια». Χρόνια τώρα, καταγράφω τις σιχαμερές λέξεις και τις πετάω έξω από τη γλώσσα μου. Καταγράφω τις λατρεμένες λέξεις μου και τις πιπιλάω σε κείμενα και σε καθημερινή ομιλητική χρήση.

Κάνε τις δικές σου λίστες και βάλε μπρος.