Η θάλασσα

                                                          _{στην Ellen}

Η θάλασσα επαναλαμβάνει και επαναλαμβάνεται
μέσα στο νου και μες στα μάτια.
Την αγναντεύω εδώ στα παράλια.
Τίποτα δεν χάνει και τίποτα δικό μας δεν χάνεται.

Η θάλασσα παίζει τα χρώματά της,
το μπλε, το πράσινο, χροιές απ’ αλάτι.
Σε δυο τόνους, απλά, σου μιλάει :
ψίθυρος φλοίσβου, κύμα που σπάει.

Μέσα από τη ματιά η σκέψη ξεδιπλώνεται.
Ανοίγει στην άπλα επάνω, ξεγυμνώνεται.
Από εδώ, άκρη άκρη, όπου σαλεύει το νεράκι
ως εκεί, όπου αργοσβήνει ένα πανί στα βάθη.

Η αγάπη μας επαναλαμβάνει και επαναλαμβάνεται.
Πότ’ έρχεται και μας αγγίζει πότε, ναύαγιο, χάνεται.

Αποδημητικά πουλιά

Δεν ξέρω άν ήταν ακόμη άνοιξη ή νωρίς καλοκαίρι
Ο δυνατός και ρυθμικά κροταλιστός ξύλινος ήχος
με τραβούσε πρωί πρωί έξω απ’ τον ύπνο, και μαζί
η γυναικεία φωνή «ήρθε το λελέκι! Απ ΄την Αφρική».

Στεκόταν κάτασπρο, περήφανα, στη στρογγυλή φωλιά
που την είχε χτίσει στέρεα κάποια προηγούμενη χρονιά,
σαν μια κορωνίδα στο πανύψηλο, μοναχικό, κυπαρίσσι.
«Βλέπει καλά την πεδιάδα που’χει αφθονία να το ταϊσει.»

Πέρασαν τα χρόνια, σταμάτησαν να έρχονται τα πουλιά.
Από τη μαύρη ήπειρο το κύμα φέρνει ανθρώπινα κορμιά.
Πηγαινοέρχονται στον γιαλό μα δεν μπαίνουν στο χωριό.
Για μια μπουκιά πουλάν φτηνή πραμάτεια παρά θίν’ αλός.

                                                                              Άμστερνταμ, 4 Ιουλίου 2019

Το παιδί και το κριάρι

Η καλή μέρα φαίνεται απ’ το πρωί,
λένε αυτοί με άποψη γνωμική.
Φαίνεται δεν φαίνεται, λένε οι έτεροι
που ο νους τους όλο περιφέρεται.

Και ο φόβος, από πούθε έρχεται;
Το άφαντο τέρας που όταν ξυπνάει
μ’ ένα βαρύ άμορφο πέλμα μας πατάει
στο στέρνο – και τίποτα δεν ξεκινάει.

Μήπως μέσα απ’ της γλώσσας τη βλάστηση;
Τις ιστορίες που βρίσκει τρόπο να μας περάσει;
Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και γι’ αυτό τρυπώνει
στις πιό μικρές μας τις εσοχές, και μας δαγκώνει.

Η φωτογραφία αυτή εδώ υπάρχει σε ασπρόμαυρο φθαρμένο.
Ατάραχος στέκει ο μικρός, δίπλα το κριάρι με το κεφάλι σκυμμένο
(έχει μήπως, ήδη, αρχίσει να διακρίνει σφαγείο το ένστινκτο;)
Το ένα του χέρι στην τσέπη, το άλλο κρατάει το δίστροφο κέρατο.

Πίσω του είναι μια ελιά και δίπλα ένας φράχτης από καλαμιά.
Ατενίζει μπροστά ο δίχρονος, σίγουρα προς του φακού τη μεριά.
Εχω την αίσθηση πως η ματιά του φτάνει μέχρι εδώ, σήμερα.
Τον έχω μπροστάρη αυτόν τον μικρό, όταν τα βρίσκω δύσκολα.

                                                                                                  Αμστερνταμ, 2-3 Ιουλίου 2019

Φανερωμένη

Οταν τον έζωναν τα ζόρια,
σαν για τον θάνατο ξόρκια,
έλεγε, γελώντας, ο θείος
(μισό σοβαρό, μισό αστείο)

«Κι αν πιάσω τη Φανερωμένη»
(στον λόφο το νεκροταφείο)
«εκεί μονάχα θα βρω ησυχία.
Και θα ’χω και μια θέα μαγεία!»

Αχ, θείε μου, σήμερα, μαζί σου κοιτάζω
ένα αλλαγμένο τοπίο χαμηλά εκεί κάτω.
Τις έκοψαν τις λεύκες δίπλα στη θάλασσα.
Κι εκεί που βγαίνατε για κυνήγι, για πάπιες,
στην άπλα με τις καλαμιές και με τα βάτα,
έχουν ορθώσει ξενοδοχεία και υπαίθρια μπαρ
για εποχικούς τουρίστες και για νυχτοβάτες.

Κι απ’ την άλλη, η τεράστια γέφυρα εκείνη,
που πρίν γίνει έζευε τόσων γενιών τα όνειρα,
στέκει τώρα εκεί όμορφα και μεγαλόπρεπα.
Ολη η Ελλάδα μπροστά μας, θείε μου, που λες.
Μαζί οι καταστροφείς και οι κατασκευαστές.

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Χρήστου Τσιάμη ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.