Μουσική, τζιν και λευκά μπλουζάκια. Ημιπανσέληνος και δροσιά ενός καλοκαιρινού ψιλόβροχου. Κεραμεικός και Αύγουστος.
Περπατώ και αναλογίζομαι ποσό τυχερός είμαι που μπορώ να αντιλαμβάνομαι και να εκτιμώ την άσχημη θεώρηση του καλοκαιρινού άστεως των λοιπών θερινών φυγάδων. Αισθάνομαι αυτή την πολυτέλεια της αντίληψης ως ένα ύστατο δώρο σε εμάς τους πάσχοντες από αστυλατρεία. Το δικό μου συνειδητό όνειρο.
Μια καλοκαιρινή παύση, μια τρελή μίμηση των σχολικών θερινών διακοπών, σαν μια φθηνή αντιγραφή μαϊμού εκείνων των ανέμελων απογευματινών ποδηλατάδων που ποτέ κάνεις δεν αντιλήφθηκε και εκτίμησε την παροδικότητα τους.
The dog days are over από τότε που η καλοκαιρινή δήθεν ραστώνη μετουσιώθηκε σε μια ανέλπιστη προσπάθεια αποκοπής ολίγων ημερών ή και ωρών, στιγμών που ποτέ δεν θα έχουν εκείνη την παλαιά πότε ανέμελη γλύκα των γδαρμένων γονάτων.
Επιβίωση το όνομα αυτής της μαύρης χήρας που με το πέρασμα στην ενήλικη ζωή βάλθηκε να σκοτώσει κάθε ελπίδα ξέγνοιαστου θέρους. Μια πτήση με ανώμαλη προσγείωση στους ολισθηρούς γεμάτους πάγο, αλασκιανούς αεροδιαδρόμους· αποβίβαση με ποδιά μουδιασμένα σε μια πραγματικότητα μετενσάρκωση απέραντης σιβηρικής στέπας.
Και εγώ ακόμα εδώ βαδίζω μονός συνοδευόμενος από τους γοητευτικούς ψίθυρους των μουσικών μου, να γαργαλούν απόκρυφες γωνιές του εγκέφαλου μου και να τις ερεθίζουν με την όραση να μεταβάλλεται σε κάτι σουρεαλιστικό — ας πούμε καλειδοσκοπικό και με κάνει να βλέπω ενδιαφέρον μέχρι και στην πιο ταλαίπωρη γαλή στον ποδηλατοδρόμο των Πετραλώνων.
Περπατώ λοιπόν στον δικό μου κόσμο και όλα γύρω μου μοιάζουν όμορφα, τα κατά τον χειμώνα πιθανώς αδιάφορα. Έχει η αθηναϊκή νύχτα την δική της δύναμη να περιλούζει το αστικό της τοπίο με φως που αντανακλά στον πυρήνα της πιο άψυχης και παρατημένης πέτρας, κάνοντας την σημείο του ψηφιδωτού της, που άφωνος κάθομαι και με προοπτική γωνίας σαρανταπέντε μοιρών παρατηρώ διακρίνοντας έτσι τα δικά μου μοναδικά του ζωηρά χρώματα.
Έργο μάταιο η μεταφορά των οφθαλμών και του ψυχαίου εαυτού σε μια κόλλα χαρτί με μερικές αράδες. Η καλοκαιρινή έμπνευση αποσπάται από εκείνα τα νοητά σημεία εκεί έξω -μοναδικά για τον καθένα- και υφίσταται μόνο ως ένα καλάθι γεμάτο πολύχρωμα λουλούδια. Ένα όμορφο στεφάνι.

Ας φορέσουμε όλοι τα στεφάνια μας και ας δροσιστούμε στους δρόμους της δίκης μας ουτοπικής πόλης.