Πάνω σε μια ιδέα του Jamie McKendrick

Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές
συναντηθήκαμε επιτέλους σε γνωστό μπαρ του κέντρου,
στο οποίο κατά καιρούς συχνάζαμε και οι δύο.
Όπως είχα προβλέψει έφτασε καθυστερημένος.
Όταν κάθισε στο τραπέζι απέναντί μου
διαπίστωσα ότι, παρά τη διαφορά ηλικίας,
μοιάζαμε ακόμη αρκετά –
αν και τα μαλλιά του ήταν πιο πυκνά,
είχε ελάχιστες ρυτίδες γύρω από τα μάτια
και το βλέμμα του ήταν αυτάρεσκο, σχεδόν θρασύ.
Τον κέρασα ένα πoτό.
Είπε πως δεν είχε χρήματα μαζί του.
Ούτε κι εγώ είχα πολλά,
αλλά τουλάχιστον ήμουν ακριβής στο ραντεβού μας,
δεν έχασα χρόνο, όπως εκείνος,
ίσως γιατί ο χρόνος είναι πλέον πολύτιμος για μένα.
Μιλήσαμε αρκετή ώρα –
για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με τη μητέρα του
(δεν ήταν σε θέση να γνωρίζει από τώρα
τις συνέπειες του τυραννικού της εναγκαλισμού),
για τις δυσκολίες στις σπουδές του,
για τη συλλογή που ετοίμαζε να εκδώσει.
Ήταν σίγουρος για την απόφασή του.
Πίστευε ότι μόνο η ποίηση θα του προσφέρει πραγματική ευτυχία.
Είχε απορρίψει κάθε πρόταση του πατέρα του
ν’ αναλάβει τις επιχειρήσεις του.
Θεωρούσε μια τέτοια επιλογή ρηχή, ευτελή.
Τόσο αφελής ήταν!
Θα μπορούσα να τον προειδοποιήσω –
να του πω πόση λίγη χαρά θα του χαρίσει το γράψιμο,
με πόσους τρόπους θα δηλητηριάσει τη ζωή του.
Να του μιλήσω για την μικροψυχία, τον φθόνο, το μίσος
που θα τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα,
πως ακόμη κι αν καταφέρει να γράψει μερικά καλά ποιήματα
η ανταμοιβή θα είναι πενιχρή.
Θα σπαταλήσει τα καλύτερά του χρόνια
για να ταιριάξει μερικές λέξεις στο χαρτί,
επαναλαμβάνοντας στον εαυτό του τη δικαιολογία
ότι θέλει να δώσει νέο σφρίγος στη γλώσσα,
ενώ κατά βάθος θα γνωρίζει ότι η προσπάθεια δεν συγκινεί πλέον κανέναν.
Στο τέλος θα καταντήσει ένας ματαιωμένος άνθρωπος
που θα ελπίζει μήπως τον μνημονεύσει κάποτε ένας νέος ποιητής,
ή έστω ένας φιλόλογος που μελετώντας την ποίηση της εποχής του
σχολιάσει θετικά το έργο του σε μια υποσημείωση.
Δεν είπα τίποτα.
Θα έχανα τα λόγια μου.
Ήταν βέβαιος
ότι αυτός ήταν ένας άλλος,
ότι οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν τυχαία,
ότι η συνάντησή μας υπήρξε ανούσια.
Όση ώρα αγόρευε,
έβλεπα ένα μαύρο σύννεφο
αργά-αργά να τον σκεπάζει.