L.P.94

τεθνάκην δ’ ἀδόλως θέλω·

2.ἄ με ψισδομένα κατελίμπανεν

πόλλα καὶ τόδ’ ἔειπέ̣ [μοι·

̔ ὤιμ’ ὠς δεῖνα πεπ[όνθ]αμεν,

5.Ψάπφ’, ἦ μάν σ’ ἀέκοισ΄ ἀπυλιμπάνω .’

τὰν δ’ ἔγω τάδ’ ἀμειβόμαν·

̔ χαίροισ’ ἔρχεο κἄμεθεν

8.μέμναισ’, οἶσθα γὰρ ὤς σε πεδήπομεν ·

αἰ δὲ μή, ἀλλά σ’ ἔγω θέλω

ὄμναισαι [. . . .] . [. . .] . .αι

11.. . [             ] καὶ κάλ’ ἐπάσχομεν·

πο̣[λλοις γὰρ στεφάν]οις ἴων

καὶ βρ[όδων κρο]κ̣ίων τ’ ὔμοι

14.κα . .[           ] πὰρ ἔμοι περεθήκαο,

καὶ πό̣[λλαις ὐπα]θύμιδας

πλέκ[ταις ἀμφ’ ἀ]πάλᾳ δέρᾳ

17.ἀνθέων ἔ̣[βαλες] πεποημμέναις,

καὶ πο̣λ̣λ̣ῳ[               ] . μύρῳ

βρενθείῳ . [             ]ρ̣υ[ . . ]ν

20.ἐξαλείψαο κα̣[ὶ βασ]ι̣ληίῳ,

καὶ στρώμν[αν ἐ]πὶ μολθάκαν

ἀπάλαν πα . [         ] . . .ων

23.ἐξίης πόθο̣[ν           ] . νίδων,

κωὔτε τις[           οὔ]τ̣ε̣ τι

ἶρον οὐδυ[                   ]

26.ἔπλετ’ ὄππ̣[οθεν ἄμ]μες ἀπέσκομεν,

οὐκ ἄλσος . [                 χ]ό̣ρος

  ]ψόφος

29.   ] . . .οιδιαι

να πεθάνω στ᾿ αλήθεια θα ήθελα·

μες στα κλάματα εκείνη με άφηνε,

ενώ μού ᾿λεγε ετούτα τα λόγια:

«τι κακό είν’ αυτό που μας βρήκε, Σαπφώ μου·

άθελά μου -αλοίμονο- φεύγω μακριά σου»

κι έτσι εγώ απαντούσα σ᾿ εκείνη:

«όπου πας, να ᾿σαι πάντα χαρούμενη·

να θυμάσαι κι εμένα

που το ξέρεις καλά πως σε νοιάζομαι·

εάν όμως θα μ᾿ έχεις ξεχάσει,

εγώ θέλω μονάχα στη μνήμη σου νά ᾿χεις

τι καλά που περνούσαμε

όταν ήσουν κοντά μου ·

με στεφάνια πολλά από ρόδα, βιολέτες

και κρόκους

το κεφάλι σου στόλιζες

κι ένα πλήθος   πλεκτά περιδέραια άνθινα

στον αβρό τον λαιμό σου

κρεμούσες

και με μύρα πολλά και πολύτιμα,

ταιριαστά σε βασίλισσα,

το κορμί σου το μύρωνες

και σε στρώμα   απαλό,

πουπουλένιο, τον πόθο ξεσήκωνες

των μικρών κοριτσιών·

και δεν ήταν ιερή τελετή

η γιορτή

που εμείς να μην πάρουμε μέρος

μήτε άλσος… χορός