Πτώση δέντρων

Τα δέντρα πέφτουν καμιά φορά
απ’ το βάρος τους
Μια κλίση στο έδαφος
μια κλήση απ’ το φως που δύει
και λίγο απ’ το άγγιγμα του ανέμου
σ’ αυτό που δε νέμεται πια η ζωή
αρκεί για να βγουν οι ρίζες τους στον αέρα
ξηλώνοντας τις πέτρες του πεπρωμένου
αυτά τα αντίβαρα στη φυγή
Κι όταν το δέντρο φεύγει
μια υποψία ξέφωτου
φέγγει στα άλλα ν’ ακολουθήσουν
στο σκοτάδι του άγνωστου νόστου
προς τον κόρφο της πιο ψηλής
κορυφής μητέρας
σαν έρθει η ώρα
που τα ρολόγια δεν τη δείχνουν
μόνο σαν άμβλωση τη ρίχνουν
ανεπιθύμητου καρπού
της διασταύρωσης του δέντρου
με το πιο πράσινο απ’ τα «δεν» του
πριν το ξέφωτο

Πουλιά

Στο τέλος μαθαίνεις να θέλεις
αυτό που δεν πόθησες
Ένα ποτήρι νερό
δίχως τη δίψα
ένα ποτήρι νεκρό

Απομένει η διαύγεια των προθέσεων
της ποίησης του χεριού που δίνει
το απαύγασμα της χειρονομίας στο φως
ἡ διαφάνεια του δοσίματος πίσω απ’ την κίνηση
της τροχιάς του χεριού στον αέρα
σαν πουλί που χτυπάει στο τζάμι
επειδή νομίζει πως δεν υπάρχει
κι η διαφάνεια το σκοτώνει

Το χέρι που μένει μετέωρο
είναι αυτό που παίρνοντας δίνει
που περνώντας αφήνει
το ποτήρι στη δίψα
που είναι μόνο δική του

Γι’ αυτό μην εμπιστεύεσαι
τη λύπη στο ποίημα
Όσο πιο διάφανη την παραίτηση κάνει
τόσο η ποίηση των πουλιών
ψοφίμι ορέγεται

Υπόσχεση

Ψάχνω στις μεταβλητές του ποιήματος
την αμετάβλητη ποίηση
και βρίσκω την υπόσχεση
της απόδρασης απ’ τις λέξεις
να γίνει άνεμος, δέντρο, πουλί
που αν εκπληρώσει
δεν θα είναι πια ποίημα
αλλά ένα χαρτί
που χορεύει στον άνεμο
στο δέντρο σκαλώνει
τη φωλιά κουκουλώνει
και κρύβει το πέταγμα
απ’ το πουλί

Ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη

Εγκυμονεί ένα ποίημα
Όμως τι χρειάζεται άλλο ένα ποίημα
σ’ αυτούς τους μίζερους καιρούς;
Θα το ρίξει στη μπανιέρα μονάχος
αναζητώντας στην άρνησή του
την κάθαρση
Στα αίματά του θα νιώσει
την επανάσταση που δεν έκανε
στον κομμένο του λώρο
το αρνί κάθε άρνησης
και στις λέξεις που μένουν
την τροπή του σε λύκο
καθώς ρίμας μωρό
στων ιάμβων την άμβλωση
πήζει λίκνο κρυφό
σε μονιά αποστήθισης