————————————————

ΣΤΟΝ HENRY PURCELL

Άκου: πώς γίνεται
κι η ταραγμένη μας φωνή μπερδεύεται έτσι
με τ’ άστρα;

Τον έκανε να χαράξει τον ουρανό
σε αναβαθμούς γυαλιού
με τη νεανική χάρη της τέχνης του.

*

Μας έκανε ν’ ακούσουμε το πέρασμα των αμνών
που συνωστίζονται μέσα στη σκόνη του ουράνιου καλοκαιριού
και που ποτέ δεν ήπιαμε το γάλα τους.

Τους μάζεψε στη νυχτερινή στάνη
όπου το άχυρο λάμπει ανάμεσα στις πέτρες.
Ο ηχητικός φραγμός ξανάκλεισε:
παντοτινή δροσιά στη γαλήνη αυτών των χόρτων.

            *

Μη νομίζετε πως αγγίζει ένα όργανο
από κυπαρίσσι και φίλντισι όπως φαίνεται:
εκείνο που κρατάει στα χέρια του
είναι αυτή η Λύρα
στην οποία ο Βέγας χρησιμεύει για γαλάζιο κλειδί.

Στη λάμψη του,
δεν ρίχνουμε πια σκιά.

                        *

Στοχάσου αυτό που θα ήταν για την ακοή σου,
εσένα που αφουγκράζεσαι τη νύχτα,
ένα κρυστάλλινο χιόνι,
που πέφτει αργά.

                        *

Έναν κομήτη φανταζόμαστε
που θα ερχόταν μετά από αιώνες
απ’ το βασίλειο των νεκρών
και το δικό μας θα διέσχιζε, τούτη τη νύχτα,
σπέρνοντας εδώ τους ίδιους σπόρους...

                        *

Καμιά αμφιβολία, αυτή τη φορά οι ταξιδιώτες
διάβηκαν την τελευταία πύλη:
βλέπουν να σπινθηροβολάει ο Κύκνος
πάνω από τα κεφάλια τους.

                        *

Όσο σ’ ακούω,
η αντανάκλαση ενός κεριού
τρέμει μες στον καθρέφτη
σαν μια φλόγα που πλέκεται
με το νερό.

Κι αυτή η φωνή, δεν είναι η ηχώ
μιας άλλης, πιο αληθινής;
Θα την ακούσει, εκείνος που παλεύει
μέσα στα όλο και πιο βραδυκίνητα χέρια
του δήμιου;
Θα την ακούσω, εγώ;

Αν ποτέ μιλούν πάνω από τα κεφάλια μας
ανάμεσα στα έναστρα δέντρα του Απρίλη τους.

                        *

Κάθεσαι ενώπιον
της υψηλά τοποθετημένης τέχνης αυτής της άρπας.

Σ’ έχω αναγνωρίσει, παρά που είσαι αθέατος,
υφαντή υπερφυσικών ρυακιών.

_{Το ποίημα γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 1981 μετά από ένα κονσέρτο του James Bowman στον Saint-Julien-le-Pauvre. Δημοσιεύτηκε στη NRF, τχ. 351, τον Απρίλιο του 1982 και έκτοτε στη συλλογή «Σκέψεις κάτω απ’ τα σύννεφα», Gallimard.}