Μια κοινωνία που αναθέτει στο διαδίκτυο και όχι στον Μποντλέρ το «στριπτίζ» της στις παράγκες και τα γυάλινα kinky της Συγγρού, θα εξαρτάται από την μούτα του Τσίπρα στην Καρδίτσα και τα νεολαιίστικτα tik tok του Μητσοτάκη με ζιβάγκο. Θα προσκυνά την Μενεγάκη και θα αναλύεται μεγαλοπρεπώς στα κυριακάτικα από τους αναλυτές με κύρος. Παπαγγελόπουλοι θα έρχονται και θα παρέρχονται, αλλά η τσαρίνα, εκεί, θα επιμένει: η αιμοφιλική Δημοκρατία πρέπει πάσει θυσία να σωθεί.
Γύρεψα στην απογύμνωση την ευθυκρισία και έγινα προχθές viral για το Πόρτο Ράφτη και το Πόρτο Χέλι.
Δεν αναζήτησα στη σοβαροφάνεια προσόντα ακόμα και τότε που διετέλεσα καθηγητής. Αισθάνομαι, ωστόσο ντροπή εκ των υστέρων για τις «παραχωρήσεις» που απαιτούσε η θέση μου. Όχι βέβαια «τη ντροπή του να είσαι άνθρωπος», αλλά τη ντροπή του να είσαι, τίτλος. Και επειδή το ευφυολόγημα δεν έχει, όπως λένε, αναδρομική ισχύ ούτε ηχητικό αντίστοιχο, ακούω τον Horowitz το πρωί, και μου αρκεί.

Αυτός —έστω ο Mallarmé— όταν «σκιτσάριζε στο θέατρο» («crayonné au theâtre», όπως τιτλοφορεί τα «ελαφρά» του κείμενα ίσης όμως σημασίας με τα ποιήματά του) μήπως δεν έκανε το ίδιο; 
Εκεί δεν μας διαβεβαίωνε πως «η κριτική δεν έχει καμία σημασία»;
Σημασία έχει να γράφεις. Και δεν είναι τυχαίο ότι παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι πληρότητα, αφού ούτε το έργο ούτε την αναγνώριση υπολογίζω. Το γεγονός μόνο του μέσου όρου θνησιμότητας και ότι με παρέκαμψε. Τώρα γιατί να μη δοκιμάζω στο θέατρο και το ελαφρό ρεπερτόριο;
Χάνω απ’ αυτούς που είχα παλαιότερα νικήσει. Αλλά δεν δίνω μάχη. Πώς να πολεμήσεις ηττημένους;
Αν ξανάρχιζα, θα ήμουν λιγότερο προσανατολισμένος. Έτσι κι αλλιώς, βρήκα τον στόχο χωρίς τη μικροψυχία των σκοπευτών και χωρίς βιάση. Από παρακαμπτηρίους φθάνεις γρηγορότερα. Και από εξοστρακισμό σε παίρνουν τα βόλια.
Γιατί να ονομάσω τις κάμψεις συμβιβασμό; Όλα στη σουηδική γυμναστική περιλαμβάνονται. Και οι ανατάσεις, από τις επικύψεις εξαρτώνται. Οπότε, στήθος μάρμαρο και καρδιά πατάτα.
Μένω κατάπληκτος απ’ τη μεταβλητότητα του ψυχισμού μου. Αλλόκοτες συμπεριφορές, και παπά και ζευγά. Τώρα που ζητάω ομοψυχία απ’ τον καθρέφτη, διαβάζω ακίνητος όπως ο Έρασμος του Χόλμπαϊν. Αλλά ο ψευδάργυρος μαυρίζει εντός μου. Θολό το είδωλο, θολός κι αυτός.
Υπολείπομαι αλλά δεν πτοούμαι. Δεν είναι μάλιστα κακό να τονίζεις την ειδική σου ανάγκη, να καλλωπίζεις τον κήπο σου μ’ αναρριχητικά. Έτσι ελέγχεις τις φαντασιώσεις σου. Ταρζάν, που καταφθάνει από κλαδί σε κλαδί με τη μαϊμού του. Δεν θ’ αποφύγω όμως την κραυγή και τους Πυγμαίους.
Δεν είναι η όρασή μου που επιδεινώθηκε αλλά η κακογραφία. Το ότι δεν κατορθώνω όμως να διαβάζω εύκολα αυτά που μόλις έγραψα δεν με αποθαρρύνει. Τι να διαβάσω, αφού ποτέ δεν έκανα ωραία γράμματα; Μικρό, οι δάσκαλοί μου μού υπέδειξαν (στη Θεσσαλονίκη) διαγραμμισμένα τετράδια από τον Μόλχο και τον Ζαχαρόπουλο. Όμως, το πρόβλημα δεν είναι να κρατηθεί η ευθεία. Ούτε λογιστής έγινα, ούτε ρυθμιστής του πολιτεύματος, αλλά ο βασιλιάς της ζούγκλας.

_____________

[ Πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφ. Το Βήμα, 20.02.2023 ]