Μπαίνεις στο στρατόπεδο Κόδρα από τη νότια μεριά, από τη νοτιοδυτική ίσως, από ένα άνοιγμα στον αχρηστευμένο συρμάτινο φράχτη, απ’ όπου ξεκινά ένα στενό χωμάτινο μονοπάτι ανάμεσα στα ψηλά, πράσινα ακόμη χόρτα. Στον δρόμο πίσω σου τρέχουν αυτοκίνητα με πολύ μεγάλη ταχύτητα βιάζοντας τον αέρα, έτσι δεν καθυστερείς καθόλου. Στην άλλη μεριά του δρόμου λιγοστοί άνθρωποι από διαφορετικές ηλικίες περπατούν γρήγορα ή τρέχουν, κάνοντας την καθημερινή τους άσκηση στο κουρασμένο, μαραμένο δεύτερο έτος της πανδημίας. Είναι το δεύτερο μισό του Μάρτιου, η μέρα είναι κάπως ψυχρή όταν κρύβεται ο ήλιος στον μισοσυννεφιασμένο ουρανό. Η μεριά εκείνη του τεράστιου, παρατημένου πεδίου που τώρα διασχίζεις είναι ανηφορική, σχηματίζει μια μεγάλη σε εύρος και μήκος καμπύλη που μαζί με τις μικρές αλλά πυκνές συστάδες δέντρων, τα περισσότερα ελιές και αχλαδιές, προς τα αριστερά κρύβει την πόλη, ενώ πέρα από την κορυφή της, στον ορίζονται φαίνεται μόνο το πιο μεγάλο βουνό της Θεσσαλονίκης, ο Χορτιάτης. Το έδαφος είναι κι εδώ σκεπασμένο με πράσινο χορτάρι, πιο χαμηλό, αλλά λόγω τού καιρού δεν έχουν εμφανιστεί λουλούδια ακόμη, εκτός από κάποιες μικρές λαψάνες, μερικούς γάλανθους και κάποια ακόνιτα που δύσκολα διακρίνονται. Ακόμη δεν έχουνε βγει οι σταφυλοϋάκινθοι, οι παπαρούνες και οι μαργαρίτες. Ανεμώνες δεν έχεις ακόμη δει σε όλο τον χώρο του Κόδρα. Μια αγριαχλαδιά που φέτος δεν την πρόλαβες ανθισμένη είναι πράσινη τώρα, μόνη χωρίς τις μέλισσες και τις πεταλούδες, αλλά καθόλου δεν θα την έλεγες χαρούμενη ή θλιμμένη. Ίσως σαστισμένη. Από πέρα μακριά, από τη δεξιά μεριά όπου είναι τα καφετιά κουφάρια των στρατώνων πλησιάζει μια ηλικιωμένη γυναίκα με τον σκύλο της που τρέχει γύρω της λυμένος. Είναι η στιγμή που δεν σε βαραίνει η υγρή και πορώδης σκληρότητα αυτών των ιδιόρρυθμων, αλλόκοτων καιρών, δεν σε τραβά από τα πόδια μέσα στο χώμα, από τα μαλλιά μέσα στη θάλασσα, από τις σκέψεις σου μέσα σε μια κόλαση ανοησίας, θρασύτητας και φιλαυτίας. Τώρα είναι η απειροελάχιστη στιγμή της δικής σου μεγάλης, άπειρης ανεμελιάς, χωρίς πέρας και χωρίς, το πιο καλό απ’ όλα σκέφτεσαι, πείρα. Η στιγμή που πράγματι ακούς και πράγματι σε ακούει όποιος άνθρωπος είναι συντονισμένος μαζί σου. Απολύτως κανένας.

Απόσπασμα από το αφήγημα Στιγμώνες, προαισθήματα και αισθήματα κοσμογονίας (υπό διαμόρφωση για τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν.)