^{ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν. ΚΑΡΟΥΖΟ (10.2.2020)}

Μελετούσα –με προσοχή–
τις γραμμές του προσώπου σου
το σχήμα των μαλλιών σου
το πώς κολπώνονταν, προχωρούσαν και υποχωρούσαν
αφήνοντας χώρο στο μέτωπο
τη μύτη, τα μάτια, τους κύκλους κάτω από τα μάτια
την ελιά
το καλογραμμένο στόμα
την φαβορίτα, έντονη παραχώρηση των σαράντα χρόνων σου στην δεκαετία του '70
και βέβαια κυρίως χαιρόμουν
το πάθος και την καθαρότητα
την αλήθεια που ολάκερη
χαρασσόταν κι έλαμπε
στο σεμνό σου παρουσιαστικό.
Πουκάμισο με μεγάλους γιακάδες
απλά πουλόβερ, σακάκια λίγο φθαρμένα
το παλιό παλτό σου.
Αυτά σε περιέβαλλαν
δίνοντας σου το πρέπον Ύψος
και μέσα στην κόρη του οφθαλμού
ο Λάμποντας έρρεε.

^{ΤΟΥ Ν. Κ. ΚΑΙ ΠAΛΙ}

Πονάω και στεναχωριέμαι πολύ
πόσα τριάντα χρόνια πέρασαν
από την ἐκδημία σου
ή μήπως μόνιμα ήταν αποδημία η δικιά σου.
Ένα χελιδόνι που κακός επιστήμονας
το πιάνει με απόχη.
Για ν' ανοίξει την κοιλίτσα του
και να μετρήσει κουνούπια και μυγούλες.
Μετράμε για θάνατο λοιπόν
όπως μετρήσανε πολλοί και διάφοροι
το ανάστημά σου.
Μα εσύ, ο πιο αξιοπρεπής Αθηναίος
σε μια πόλη προ καιρού ευτελισμένη
στεκόταν όρθιος φορώντας κουρέλια σχεδόν
που τόσο φυσικά έλαμπαν
σαν τον χρυσό που τα πάντα φαίνει.