————————————

1. Πριν από τα πράγματα: η γλώσσα.
2. Η γλώσσα μιμείται: τα πράγματα.
3. Η γλώσσα μιμείται: τη σκέψη των πραγμάτων.
4. Η συκιά είναι εκεί. Την κοιτά πολύ προσεκτικά: κάθε λεπτομέρεια διαγράφεται με το υπαρξιακό της βάθος. Τη νιώθει βαθιά.
5. Πώς γίνεται να μιλήσεις για αυτά που δε μιλούν; Πώς γίνεται να μιλήσεις λόγου χάρη για τα φυτά; Η γνώση και η παρατήρηση του φυτικού κόσμου προσπαθεί να ερμηνεύσει με το ανθρώπινο μάτι, που πάντα κάπου ανήκει, με την εξουσία και τον τρόπο αυτού στον οποίο ανήκει, την ερμητική για αυτό ύπαρξη, την άφωνη ύπαρξη.
6. Η φυτική ύπαρξη όπως και αυτή των ζώων όπως και αυτή των πουλιών εκφράζεται όμως γλαφυρά στην έκπτυξη τού βίου τους. Η Βακαλό μεταφέρει αυτήν την έκφραση στη γλώσσα σε μία διττή διαδικασία.
7. Ένα φυτό εκφράζει την ύπαρξή του στη γλώσσα. Ο Σκλόβσκυ πολύ θα χαιρόταν.
Η Βακαλό παίζει στα δάχτυλα την διαδικασία της αποξένωσης, της ανοικείωσης, όπως την επικαλείται ο φορμαλισμός.
8. Ας κοιτάξουμε τον κόσμο με άλλα μάτια.

(Η Βακαλό είναι γυναίκα)

9. Η διττή διαδικασία περιλαμβάνει την διαδικασία της αποξένωσης και ύστερα σε απρόσμενη εναλλαγή, εκείνη της συγκινησιακής φόρτισης και στιγμιαίας εκκένωσης.
10. Είναι λαβυρινθώδης αυτή η ποίηση. Η Βακαλό στοιχηματίζει με την ύπαρξη και τη γλώσσα.
11. Παίζει η ποιήτρια με την αναγνώστρια παιδί όπως παίζει και η ίδια ως παιδί. Παίζει με τους κύβους της συγκίνησης, τής ταυτότητας και τής γλώσσας που χτίζονται και γκρεμίζονται χωρίς κολλητικές συνδέσεις.
12. Η Βακαλό σιγοτραγουδά την ώρα που μάς υποδέχεται στο παιχνίδι της.
13. Η συγκινησιακή κυβιστική γλωσσική ταυτότητα είναι φορτισμένη μνημονικά και λειτουργεί ως μίμηση: άλλοτε μεταφέροντας μία αίσθηση τού τόπου που λέγεται αιγαιακός, άλλοτε μεταφέροντας μία λαλιά, μία λέξη τών άλλων, μία αίσθηση, μία ελάχιστη σκηνή βιωμένη ριζωμένη στον τόπο, που εγείρει αισθήματα νοσταλγίας.
14. Αντιμετωπίζω την ποίηση της Ελένης Βακαλό ως ένα ζωντανό πολυμορφικό σώμα που εξελίσσεται μεταμορφωνόμενο μέσα στα χρόνια. Η Βακαλό, όπως οι εικαστικοί καλλιτέχνες, βάζει μπροστά της σε κάθε έργο ένα ερώτημα, και οργανώνει ένα πρότζεκτ πάνω στο οποίο θα συνθέσει γλωσσικά, με τον ίδιον της τρόπο.
15. Η γραφή είναι γίγνεσθαι. Το έργο της μίμησης είναι γίγνεσθαι του εαυτού και της συνείδησης.
16. Η γραφή της Βακαλό είναι έντονα κριτική προς την επιβολή τού θανάτου, την επιβολή τού ανθρώπου πάνω στο μή ανθρώπινο τού κόσμου, δηλαδή πάνω στην όποια μορφή και εκδοχή της ίδιας της ζωής. Εξ ου και σήμερα είναι απόλυτα σύγχρονη.
17. Η γραφή της Βακαλό είναι κριτική και είναι μαζί ανοιχτή αποδοχή τού κόσμου και του ανθρώπινου ως βίωμα και ως συναίσθημα.
18. Το γίγνεσθαι της Βακαλό είναι ανοιχτή αποδοχή τού ανθρώπινου μέσα στο μη ανθρώπινο τού κόσμου – ως πληγή.
20. «Ο αδερφός μου λέει τα μάτια πως είναι πληγές.
         Εγώ λέω τού αδελφού μου, οι πληγές είναι μάτια κι αυτές.»

(Η Βακαλό είναι γυναίκα).

<sup>Υποσημειώνω:
1. Λατρεύω την Φυτική Αγωγή, τη Γενεαλογία, του Κόσμου, τον Τρόπο μας να Κινδυνεύουμε.
2. Χρωστάω πολλά, όσον αφορά την κατανόηση του έργου της Βακαλό, στα βιβλία των Μαρία Κακαβούλια (Μορφές και λέξεις στο έργο της Ελένης Βακαλό, Νεφέλη 2004) και Άντειας Φραντζή (΄Εμενε ποίημα. Μία περιδιάβαση στο ποιητικό “Δάσος” της Ελένης Βακαλό, Νεφέλη 2005.)</sup>