Υπάρχουν χώροι που δοκιμάζουν τον άνθρωπο, αν ανοίγει στις ραφές ή όχι. Χώροι που μπαίνεις μέσα τους όπως σε προβολή ταινίας που συμβαίνει σε κάποιον άλλον. Ένα δωμάτιο ωδίνων σε μαιευτήριο. Ένα στρατιωτικό φυλάκιο σε λάθος εποχή. Ο καναπές στην υποδοχή ενός γραφείου τελετών. Κι ίσως οι περισσότερο σκληροί από όλους, καθώς απαιτούν άγνωστη διάρκεια, οι θάλαμοι πίσω από πόρτες με την δυσοίωνη, φθαρμένη επιγραφή ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ.

Ο Λάμπρος μπήκε ασθενής σε ένα τέτοιο χώρο και ταίριαξε όσο ένα πιάνο με ουρά σε ένα συσκευαστήριο κατεψυγμένων θαλασσινών. Και πώς να ταίριαζε ένας αυτοσχεδιαστικός κωμικός στο επάγγελμα και δηλωμένος ποιητής στην ψυχή, μέσα σε αυτούς τους τοίχους, ουδέτερου πράσινου και καθησυχαστικού μπεζ, που έχουν σταθεί μάρτυρες σε τόση απελπισία; Αυτός ήταν ένα ζωντανό ελατήριο που ξέφυγε από μηχανισμό σβούρας. Ο Λάμπρος αποφάσισε, μετά από εντατική περισυλλογή περίπου είκοσι λεπτών, πως δεν θα άφηνε ούτε τους άλλους ασθενείς να ταιριάξουν με την ησυχία τους και αντιμετώπισε το γέλιο τους σαν Ζήτημα Τιμής.

Σύντομα, κάθε πρωί, μετά την επίσκεψη των γιατρών, νοσηλευόμενοι και νοσοκόμες περίμεναν την βόλτα του Λάμπρου στους θαλάμους σαν περιβόλι που περιμένει την βροχή μετά από καύσωνα. Τα πειράγματά του ξεκινούσαν συχνά με στόχο τον πιο πονεμένο: Τι έχουμε σήμερα κύρ-Σπύρο; Σου αλλάξανε τα φάρμακα και είσαι σα να είδες φάντασμα. Να, σαν αυτό! – και σβέλτα, λες και έχει κάνει άπειρες πρόβες, ρίχνει ένα αφύλαχτο σεντόνι πάνω του, κρύβει το πρόσωπό του, σηκώνει τα χέρια κι αρχίζει να κυνηγάει τις νοσοκόμες βγάζοντας αλλόκοτα βογκητά. Φρενάρει απότομα ανάμεσα στα χάχανα και ρωτάει: Έχετε ακούσει ανθρώπους να λένε πως τάχα μου είδαν φάντασμα; Πάντα το βλέπουν κάπου βολικά κι απόκοσμα, όπως στα πόδια του κρεβατιού τους - και τσουπ στέκεται σαν φαντάρος που κατάπιε σκουπόξυλο στα πόδια ενός κρεβατιού. Κανείς δεν λέει είδα ένα φάντασμα στον Κωστόβολο ή στο Εισόδημα στην ΙΓ’ Εφορία – και ο θάλαμος των πονεμένων ανθρώπων γίνεται ένα κουβάρι γέλια στα ακροδάχτυλά του.

Μια κίνηση θεατράλε και, με το ίδιο σεντόνι, μεταμορφώνεται σε συγκλητικό. Αρχίζει να κατηγορεί έναν φίλο ασθενή ότι συνωμοτεί με τον Βρούτο και όταν αυτός εξηγεί σουρεαλιστικά ότι δεν είναι Ρωμαίος, ο Λάμπρος μετασχηματίζεται και πάλι Είσαι όμως Άραβας κι εγώ είμαι ο πανίσχυρος Σεϊχης Γιασίν και είμαι σε ηλικία γάμου – κάνει μεγαλόπρεπους τεμενάδες στην Προϊσταμένη του ορόφου και της προτείνει να μπει στο χαρέμι του με αντάλλαγμα εκατό καμήλες, χίλιες καμήλες, τελευταία μου προσφορά άπειρες καμήλες, παραπάνω δεν πάω, δεν βγαίνω, δεν βγαίνω. Τι άλλο θες για να βρεθείς στο κρεβάτι με τον Σεΐχη Γιασίν – την ρωτά σπαρακτικά, Ορίστε συνάνθρωποι Ρωμαίοι, ρωτήστε την κι εσείς, κι όλος ο θάλαμος, σαν χορός αρχαίας κωμωδίας, με μια φωνή απαγγέλει Τι άλλο θες για να βρεθείς στο κρεβάτι με τον Σεΐχη Γιασίν; και οι φάλτσες φωνές φτερουγίζουν σε απορημένους ασθενείς άλλων ορόφων.

Ο Λάμπρος πήρε εξιτήριο μια μέρα και κανείς δεν ξέρει πώς εξελίχθηκε τελικά η θεραπεία του. Όμως τις σκανδαλιές του της θυμούνται τρυφερά όσοι έμειναν πίσω και της αφηγούνται ο ένας στον άλλον: Δεν θα το πιστέψεις, ήταν εδώ ένας τύπος που ντυνόταν με σεντόνια και έκανε τον Σεΐχη. Και στο κρεβάτι του πόνου τους, ανάμεσα σε ξέπνοες κουβέντες και σωληνάκια ορών και φαρμάκων, έρχεται και στριμώχνεται με γελάκι καλικάντζαρου και ο Σεϊχης Γιασίν.