Είμαι μια βρισιά τακτική, συγκεκριμένη, προκύπτω από κρανίο ανυπόμονο, στάζω απ’ το τσιμέντο, είμαι βρισιά γερή τεντώνομαι φαρδιά στα μήκη και τα πλάτη, είμαι η γροθιά που μένει βαθιά στη σάρκα και τρυπάει το σχήμα του κορμιού, είμαι η ουλή της λέξης σπάω μέσα στα σάλια μου και φτύνω, είμαι η ασπόνδυλη ερώτηση αναμεσά στις φιγούρες των ταραχών, ταραχή στη ράχη μου, στα άγχη μου, στα λάθη μου είμαι μια βρισιά βαριά, επείγουσα, ανυποχώρητη, που ξετρυπώνει μέσα απ' τους νιπτήρες του μπάνιου και τσουλάει σε όλο το σαλόνι, ανοίγει στήθη καταπίνει πληθυντικούς ευγενείας δονείται στα ροχαλητά και φιτιλιάζει. Είμαι μια βρισιά σιωπής πολλής, μια βρισιά εμβριθής, βουτηγμένη στο όμικρον και το ωμέγα, καταπίνω σκόνη, είμαι βρισιά εικοσιτεσσάρων χρονών, ένα έντρομο ζωύφιο, βρίζω ευθεία, είμαι ένα θηρίο σταθερό, καθημερινό, είμαι η βρισιά του καθενός, η πιο προσιτή, η πάνω πάνω, είμαι το κάθαρμά σας, με σερβίρουν στα πιάτα σας, με τσακίζουν τα πιρούνια σας, είμαι μια βρισιά πραγματική, ανεξέλεγκτη, απεχθής και καίω, πίσω απ’ το μέτωπό μου, το μυαλό μου ασφυκτικά γκρινιάζει, τσαλακώνει τις χειρονομίες μου, καθαρή βρισιά. περπατά στο διηνεκές ραντίζει ταράτσες, θα μιλήσω τώρα, τώρα θα μιλήσει, υγρασία στο ταβάνι, σκοτώνει με την εφημερίδα τη σκνίπα, υστερικό ανακάτεμα της ζάχαρης στον καφέ, είμαι η ηλεκτροπληξία, μια διαρροή επιζήμια, διότι ανατέλλω τώρα, τώρα ανατέλλει κι όταν βρίζω χαίρομαι και δεν είμαι μόνη γιατί́ είμαι εδώ με σωθικά βλασφημίας και αντανακλώ και αφήνω ίχνος βρίζοντας και δεν αραχνιάζει ο καημός μου, είμαι σώμα έξαλλο, κρουστό, ηχώ με όλο μου το αίμα τρίζω μέσα στις αγκάλες της ώρας μου είμαι βαθιά, είμαι νευρική, είμαι οπή στη συναίνεση, αγκάθι στο λαιμό, σου κάθομαι στο στομάχι, σε ενοχλώ, σε αγριεύω, η θέση σου δε σου αρέσει όταν υπάρχω, είμαι το ζουζούνι, το περιττό, το ατεκμηρίωτο, είμαι πέντε βαθμοί μυωπίας και βάλε, είμαι στο στόμα της πόλης ίριδα υγρού, είμαι το κεντρί στο μάτι, αυτό που σπρώχνεις, αυτό που εξουδετερώνεις, για αυτό που παίρνεις χάπια, αυτό που σε αποπροσανατολίζει, είμαι βρισιά υδαρής με μυ λάμπω στον ήλιο, δείχνω τα δόντια μου χωρίς λεζάντα, είμαι έτσι μπαίνω στη μέση είμαι αλλιώς χωρίς αντιπερισπασμούς και σε ανέχομαι αστικά γιατί είμαι ένα αναιδές αποτέλεσμα, μία ξεδιάντροπη ανακεφαλαίωση, μια πρόστυχη έκκριση, και δε σε χωρώ στην πραγματικότητα κι είμαι βρισιά ειλικρινής πάνω από όλα, γιατί σκοπεύω να τσιμπήσω αυτιά, να τρυπήσω τζάμια, να σηκώσω σκόνη, να κουδουνίσω τα αστεία κεφαλάκια, να μην τελειώσω, είμαι το τρέμουλο της κουβέντας μου, είμαι στο πεζοδρόμιο, στο τραπέζι της κουζίνας, στην αίθουσα συνεδριάσεων, στην κρεβατοκάμαρα στις δύο και μισή το ξημέρωμα, είμαι μια βρισιά ξάγρυπνη, άυπνη, μια βρισιά ανεπιστρεπτί, είμαι σειρήνα δεν κοπάζω, τώρα έχω πολύ καρδιοχτύπι ακόμη, έχω φόρα, δεν κλείνω, δεν σβήνω, δεν συνοψίζομαι, δεν συμμαζεύομαι, δεν μπαίνω στο ντουλάπι για μια ώρα ανάγκης, δεν με κόβεις στα τέσσερα, δεν με θηρεύεις, δεν με αναλύεις, μη με θαυμάσεις όμως απ’ την άλλη, είμαι μια βρισιά φανερή καθότι παρακολουθουμένη, δεν φρενάρω, δεν καταπραΰνω, δεν παρερμηνεύομαι, δεν είμαι κομψή, μόνο εγείρομαι, μόνο σφύζω μόνο συνεχίζω, αυτό μόνο, μόνο αυτό.