Δύσμορφο ψάρι η πεσκανδρίτσα, ψάρι του βυθού, μοναχικό. Πεσκανδρίτσα φωνάζαν, δάσκαλος και μαθητές, μια μικρή, που ήταν άσχημη πολύ, έκλαιγε και οδυρόταν και στη μάνα της διαμαρτυρόταν, τα δάκρυα παρακαλούσε να την πάρουν μακριά, σε θάλασσα βαθιά, εκεί, που δεν θα την έβλεπαν οι άνθρωποι ξανά. Αλλά αυτή, δεν ήξερε ούτε στα ρηχά να κολυμπά…

Ένα βράδυ του χειμώνα, στο βιβλίο της ιστορίας είδε μια ζωγραφιά: άγριοι πολεμιστές, Σαμουράι ήταν αυτοί, παρατεταγμένοι στη σειρά, με μεγάλες πεσκανδρίτσες μοιάζαν έξω από τα νερά. Εσπαρτάρισε η καρδιά της και χάρηκε πολύ, ένιωσε σαν πριγκιπέσα και αυτοπεποίθηση ακλόνητη απέκτησε μέσα σε μια στιγμή: στρατό ολόδικό της είχε και κανένας δεν μπορούσε εύκολα πλέον να της κουνηθεί. Την άλλη μέρα στο σχολειό, ο δάσκαλός της, που πάντα την κοιτούσε βλοσυρά και παρατηρήσεις της έκανε κάθε φορά, της εφάνη φοβισμένος, έτοιμος μπροστά της να υποκλιθεί. Μα αυτή, γνωρίζοντας καλά πώς είναι κάποιος να σε λοιδωρεί, δεν το επέτρεψε, δεν ήθελε ο δάσκαλός της να εξευτελισθεί σ΄ όλον τον στρατό μπροστά: άγριοι πολεμιστές, καθισμένοι στα θρανία με εκείνη αρχηγό τον παρατηρούσαν προσεκτικά και χαμογελούσαν, πού και πού, προκλητικά.