Κοινό μυστικό

_{... ή μήπως ζούμε εμείς κι η ζωή έχει πεθάνει;
———— ΠΑΛΑΔΑΣ}

Πονάω ολόκληρος. Ένα κεφάλαιο ο πόνος μου, αλλά
πολλών διαστάσεων, εκτείνεται στο άπειρο. Τώρα ας
πούμε, πονάω με έναν τρόπο ευτυχισμένο, πέραν της
ικανοποίησης. Ένα πλεόνασμα ευτυχίας μέσα σε αυτή
την καρδιά που βρίσκεται μέσα σε ένα μυαλό του μυαλού μου.
Πονάω όχι από ευτυχία, αλλά με ευτυχία. Ευτυχία γιατί νιώθω
τα πάντα, όλη τη γνώση του κόσμου που δεν μπορώ να επεξεργαστώ
σαν να πεθαίνω εδώ, τώρα. Πόνος γιατί συναισθάνομαι άπαντες
έχοντες πληγές. Σαν να βρίσκομαι υπό την επήρεια ψυχοδραστικής
ουσίας, αλλά είναι μονάχα η πρωταρχική συσσώρευση αυτού του
κεφαλαίου που είναι οι σχέσεις και οι διαλεκτικές κινήσεις του
ιστορικού σώματος με το προϊστορικό.

Κάνω κακό στον εαυτό μου, και συναισθάνομαι τον εαυτό μου που
έχει να αντιμετωπίσει τον εαυτό του· θέλω να τον αγκαλιάσω τόσο
πολύ αλλά δεν μπορώ να τον φτάσω. Μόνο με μια άλλη ειδική κίνηση
έχω πρόσβαση πίσω εκεί — αγκαλιάζοντας κάποιον άλλο. Κι ο άλλος
που με αγκαλιάζει ποιον αγκαλιάζει; Ιδού ποια είναι η κίνηση: αυτή
των μελωδιών της φούγκας. Τον εαυτό του εαυτού μου αγκαλιάζει, κι εγώ
τον εαυτό του εαυτού του άλλου. Αμφότεροι, έτσι, αγκαλιάζουμε τους εαυτούς μας
με δανεικά χέρια.

Χέρια αποθησαυρισμένα που όταν χαϊδεύουν κλείνουν ακούσια και γίνονται γροθιές
σαν νευρολογικό κεκτημένο πόνου.

Ποιος μας ανέσκαψε εμάς και μας αποκάλυψε στον κόσμο
ο Σλήμαν ή ο Μαρξ;

Είμαστε νεκροί ή έχει πεθάνει ο κόσμος;

Έχει πεθάνει ή δεν έχει γεννηθεί ακόμα;

Δεν έχει σημασία, παρά μόνο για να γνωρίζω εγώ που πονώ, αν θρηνώ ή αναμένω.

Που είναι με έναν τρόπο το ίδιο πράγμα.

Κανείς δε κηδεύτηκε εδώ, κανείς δεν αναστήθηκε εδώ, κανείς δε θα ξανακηδευτεί εδώ.

Κοινό μυστικό που όλοι γνωρίζουν και πρώτος ο Ηράκλειτος.

Ακούγεται μια μουσική έξω από τον τύμβο.