Η Σταυρούλα, ετών 62, ήταν η γυναίκα του Ιορδάνη. 40 χρόνια μαζί. Τα 35, παντρεμένοι. Κοιμόνταν σ᾽ ένα κανονικό, ημίδιπλο προς διπλό κρεβάτι που είχαν αγοράσει όταν ήταν νέοι. Όλο έλεγαν να το αλλάξουν και να πάρουν ένα διπλό, υπέρδιπλο, super king size bed, τύπου Paolo, σαν εκείνο στο ξενοδοχείο στο Λουτράκι όπου είχαν πάει το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος το '07, πριν από την κρίση.
Όμως τα χρόνια περνούσαν και οι ανάγκες σε κούνιες, καρότσια, πάνες, κρέμες μετατράπηκαν σε ανάγκες για φροντιστήρια ξένων γλωσσών και προετοιμασίας για πανελλαδικές, σχολικά είδη, ρούχα, χαρτζιλίκι, δώρα Χριστουγέννων, γενεθλίων, ονομαστικών εορτών και, φυσικά, σε παπούτσια που αγόραζαν κάθε εξάμηνο αφού τα πόδια των παιδιών δεν έλεγαν να σταματήσουν να μεγαλώνουν.
Έτσι, η αγορά του super king size bed τύπου Paolo (αυτού με το γκρι, βελουτέ κεφαλάρι σε απλό, ορθογώνιο σχήμα, ικανό να προκαλεί μια αίσθηση άνεσης, πληρότητας, μακροζωίας και φιλοξενίας, αποπνέοντας ταυτόχρονα κομψότητα και μοντέρνα διάθεση απέναντι στη ζωή) είχε πάει περίπατο.
Μια χαρά ήταν και το κρεβατάκι τους. Και τι πείραζε που ’χαν πάρει τα κιλάκια τους και οι δύο με τα χρόνια; Ίσα-ίσα, τον χειμώνα ειδικά, τα σώματά τους, δίχως ίχνος ερωτικής (προ)διάθεσης, ακουμπούσαν μαλακά, τεμπέλικα, εισχωρώντας απονήρευτα το ένα στο άλλο. Αιχμές (αγκώνες, γόνατα, πιγούνια) και κοιλότητες (ποποί, κοιλιές, μπούτια) σε πλήρη αρμονία. Τα καλοκαίρια, τα πράγματα δυσκόλευαν, αλλά μια οι διακοπές στο εξοχικό των μπατζανάκηδων στην Ανάβυσσο, μια τα παιδιά που έλειπαν στην κατασκήνωση, μια το παγκόσμιο πρωτάθλημα χάντμπολ νεανίδων τον Ιούνιο, μια το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου και η Formula 1 τον Ιούλιο, βοηθούσαν τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά.

Η Σταυρούλα, ετών 62, από σήμερα δεν είναι η γυναίκα του Ιορδάνη. Μη φανταστείτε ότι τέθηκε θέμα διαζυγίου, όχι, ποτέ. Μια χαρά τα ’χαν βρει μεταξύ τους. Όλα μαζί τα άντεχαν, τα κανόνιζαν, τα συμφωνούσαν. Μόνο που ο Ιορδάνης, έτσι ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, τους άφησε. Καρδιά, λέει. Μπαμ και κάτω. Έτσι, η Σταυρούλα, ετών 62, έγινε η χήρα του Ιορδάνη. Γύρισε σπίτι και νόμιζε πως θα τον έβρισκε να βλέπει τηλεόραση ή να κοιτάζει με τα κιάλια στο μπαλκόνι. Ή, έστω, να ξυρίζεται στο μπάνιο. Τίποτα.

Τον Ιορδάνη τον κήδεψαν, αλλά είχε τόσο κόσμο, χειραψίες, δάκρυα, μαντίλια, συλλυπητήρια κι όλα είχαν γίνει τόσο ξαφνικά, απροειδοποίητα, γρήγορα, γιατροί, νεκροτομείο, τηλέφωνα, γραφείο κηδειών, τύπος ξύλου κάσας, μαρμάρινη επιγραφή, ληξιαρχείο, τράπεζα, λουλούδια, στεφάνια, πιστοποιητικά, να αγοράσει καινούργια μαύρα παπούτσια γιατί τα άλλα είχαν ξεφτισμένο τακούνι, που η Σταυρούλα ούτε που το κατάλαβε.
Γύρισε σπίτι περιμένοντας να τον δει ή έστω να τον ακούσει. Όμως ο Ιορδάνης είχε φύγει, για πάντα, μια και καλή, και η Σταυρούλα δεν ήξερε πώς να φερθεί. Δεν ήξερε πού να κάτσει, σε ποιο δωμάτιο να σταθεί, πού να ξαπλώσει, τι να μαγειρέψει. Τόσα χρόνια μαζί του, δεν ήξερε τι να κάνει.

Η Σταυρούλα, ετών 62, ήταν η χήρα του Ιορδάνη.
Το πρώτο της βράδυ χωρίς τον Ιορδάνη, στο κανονικό, ημίδιπλο προς διπλό κρεβάτι που είχαν αγοράσει όταν ήταν νέοι, δεν κοιμήθηκε. Ούτε το επόμενο. Ούτε το μεθεπόμενο. Ούτε ένα Σάββατο βράδυ. Άρχισαν να της λένε οι συγγενείς να δει κανένα γιατρό, να πάρει κανένα χάπι, να πάει να μιλήσει σε κάποιον, να γραφτεί σε κανένα σύλλογο, να πάει μια κρουαζιέρα, να κάνει κάτι, τίποτα.

*

Η Σταυρούλα ήξερε τι είχε. Δεν της άρεσε πια το κανονικό, ημίδιπλο προς διπλό κρεβάτι τους. Δεν το αναγνώριζε έτσι όπως ήταν. Έτσι, αποφάσισε να το πετάξει και να πάει να πάρει το διπλό, υπέρδιπλο, super king size bed, τύπου Paolo. Χάρηκε, γιατί σκέφτηκε πως θα χαιρόταν και ο Ιορδάνης.
Έξυπνη κίνηση. Πάντα δραστήρια, έβρισκε λύση για όλα και για όλους. Και το διπλό, υπέρδιπλο, super king size bed τύπου Paolo ήταν αυτό που χρειαζόταν. Πόσα χρόνια το περίμεναν! Νά που ’χε έρθει η στιγμή! Έτσι έγιναν τα πράγματα και μπήκε στο δωμάτιο το διπλό, υπέρδιπλο king size bed, τύπου Paolo. Μόνο που δεν ήταν ακριβώς το ίδιο όπως στο ξενοδοχείο στο Λουτράκι. Φταίει που το δωμάτιο ήταν πιο μικρό και το κρεβάτι έπιανε χώρο. Μικρό το κακό. Η Σταυρούλα έκανε αυτό που έπρεπε. Έβαλε και καινούργια, γκρι, ανοιχτόχρωμα, βαμβακερά σεντόνια, γιατί ένα κρεβάτι σαν αυτό θέλει και τα αντίστοιχα σεντόνια. Αέρισε το δωμάτιο, έβαλε μαξιλαράκια διακοσμητικά, πέταξε κάτι μπιμπελό, κρέμες που είχαν λήξει κι ένα ταλκ δεκαετίας, και καμάρωσε.
Ήρθε και η νύχτα. Η Σταυρούλα ξάπλωσε στο καινούργιο της κρεβάτι. Άναψε το φως στο κομοδίνο κι αποφάσισε να διαβάσει λίγο, να, όπως κάνουν στις ταινίες. Όμως δεν ήταν συνηθισμένη να διαβάζει, και τα παράτησε σχεδόν αμέσως.
Η Σταυρούλα, ετών 62, χήρα του Ιορδάνη, κάτι είχε καταφέρει. Σκέφτηκε πόσες φορές είχαν ονειρευτεί ετούτο το κρεβάτι, είχε μια γλύκα που οι δυο τους τη θυμόνταν και την αναζητούσαν και την καρτερούσαν και πίστευαν πως μια μέρα θα την γεύονταν και πάλι. Και νά που, τώρα, η Σταυρούλα, είχε κάνει το καθήκον της. Κι ένιωσε όμορφα μ’ αυτό και σκέφτηκε τον Ιορδάνη της που ’χε φύγει, έτσι ξαφνικά και εντελώς απροειδοποίητα, κάτι που δεν το ’χε καταλάβει μέχρι τότε, (επίτηδες δεν βάζω συνειδητοποιήσει).
Και θύμωσε. Με το διπλό, υπέρδιπλο, super king size bed, τύπου Paolo, αλλά και με τον Ιορδάνη. Και πήγε μουτρωμένη, τι μουτρωμένη, έξαλλη και ξάπλωσε στον καναπέ. Τον στενό, καφετή καναπέ του σαλονιού που ’χαν αγοράσει μόλις τα παιδιά πήγαν λύκειο και ήξεραν πλέον να φερθούν ευπρεπώς σε καναπέδες. Πήρε και το μαξιλάρι της, το σεντονάκι το λουλουδάτο και όχι το γκρι, το μοντέρνο, το λιτό, και ξάπλωσε οργισμένη. Και τότε η πλάτη της ακούμπησε την πλάτη του καναπέ, και η Σταυρούλα γεύτηκε εκείνη την αδιόρατη γλύκα της επαφής που γνωρίζουν μόνο όσοι κοιμούνται κολλημένοι στο ταίρι τους, έστω και εξ ανάγκης. Έτριψε την πλάτη της στην πλάτη του καναπέ -μόλο που δεν ήταν το ίδιο, καθώς δεν υπήρχε ίχνος ανάσας και ζωής — κι άρχισε να τραντάζεται στο κλάμα.

Κι ο καναπές, έτσι όπως χτυπιόταν η Σταυρούλα και σπάραζε, έμοιαζε λίγο με την κοιλιά του Ιορδάνη όταν βαριανάσαινε απ’ την κούραση της μέρας, τη γλύκα της γυναικούλας του στο πλάι και την έλλειψη οξυγόνου στα κύτταρα της καρδιάς του.