Περίπαιζε, κορόιδευε

Περίπαιζε, κορόιδευε, Βολτέρε και Ρουσό:
Χλεύαζε και κορόιδευε: Όμως του κάκου!
Όσο την άμμο κι αν την σφεντονίζετε στον άνεμο
Πίσω τη φέρνει ο αέρας, στου προσώπου σας τους λάκκους.

Της άμμου κάθε της σπυρί, πολύτιμο λιθάρι.
Καθρεφτισμένο στις αχτίνες τις θεϊκές.
Γυρνώντας πίσω από το χολερό το μάτι σας το φως θα πάρει.
Όμως για πάντα λάμπει στου Ισραήλ τις δημοσιές.

Γιατί του Δημοκρίτου τα άτομα
Και τα Νευτώνεια μόρια του φωτός,
Στης Ερυθράς Θαλάσσης την ακτή είν’ άμμος ακόμα.
Εκεί που αστράφτουνε οι σκηνές του Ισραήλ στο φως.

Το άρρωστο τριαντάφυλλο

Ω Ρόδο μου, άρρωστο που είσαι!
Το αόρατο της γης σκουλήκι
Μεταξωτή πυγολαμπίδα που, τη νύχτα σχίζοντας,
κινείται
Μέσα στης άγριας καταιγίδας το δρολάπι,
Βρήκε την κλίνη σου τη μυρωμένη
Της ολοπόρφυρης, της δροσερής χαράς:
Κι η μαύρη, μυστική του αγάπη, η λαγεμένη
Στάλα τη στάλα τη ζωούλα σου ρουφά.