Η ΓΑΡΙΔΑ ΚΑΙ Ο ΠΕΙΡΑΤΗΣ

Στον θαλασσινό μας κήπο μπαίνει
ένας σπάρος πειρατής
τον κοιτάει μια γαρίδα
που διαβάζει εφημερίδα
πίνοντας τη μπίρα της.

Πλησιάζει κολυμπώντας
ακουμπάει σε μια σανίδα
και της λέει χαμογελώντας:
«Η πιο νόστιμη γαρίδα
τρώγεται με καταιγίδα».

«Γνώρισα πολλά χταπόδια
καβουράκια και σουπιές»
του απάντησε η γαρίδα
«μα βλακείες σαν κι αυτές
λένε μόνο οι ποιητές».

«Εγώ ποιητής δεν είμαι,
ούτε λέω παραμύθια
δε μ’ αρέσουν τα ρεβύθια
προτιμώ ξερά κρεμμύδια
βλέπω ίδια όλα τα μύδια!»

«Φύγε γρήγορα απ’ τον κήπο,
πλησιάζει ο Aστακός
κι όταν δει να τριγυρνάνε
άγνωστοι να μου μιλάνε
γίνεται πολύ κακός».

Πάει να φύγει από κοντά της
μα σκοντάφτει στα μαλλιά της
μπλέκονται χιλιάδες ψάρια
στρείδια, φύκια, καλαμάρια
γίνονται μαλλιά-κουβάρια.

«Πολύ χάρηκα που σ’ είδα!»
του ψιθύρισε η γαρίδα
«Νά ’ρθεις πάλι να με βρεις».
«Άχ, και νά ’μουν ποιητής
και ας έλεγα βλακείες!»
απαντάει ο πειρατής.