«Παρακαλώ μιλήστε μετά το σήμα». Όταν το ηχογραφούσε, έκανε πολλές πρόβες για να βρει τον ρυθμό και τον τονισμό της κάθε λέξης. «Στην αρχή ήταν σαν να τους προέτρεπα να μιλήσουν, το άλλαξα και τόνισα το “μετά”, δηλαδή να μιλήσουν αλλά σωστά, μετά το σήμα. Θέλω το σήμα να είναι κάπως κοιμισμένο, αδιάφορο, όχι έντονο και επιτακτικό.»

Με τη Λούλα Αναγνωστάκη μιλούσαμε στο τηλέφωνο τακτικά, μετά τα μεσάνυχτα, για δεκαπέντε περίπου χρόνια. Στην αρχή μου έβαζε να ακούσω τα ονόματα όσων είχε καταγράψει ο τηλεφωνητής εκείνη τη μέρα. Σταματούσε σε κάποια έκπληξη. Συνεχίζαμε με τον σχολιασμό της επικαιρότητας: Τι έγραψαν οι εφημερίδες, τι παρουσιάστηκε στην τηλεόραση και τι ακούστηκε στο ραδιόφωνο. Κάποτε μου διάβαζε στον τηλεφωνητή, μετά από ή χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, δικά της κείμενα. Όλες τις ηχογραφήσεις τις έχω διατηρήσει ψηφιοποιημένες στη Φωνοθήκη μου. Από αυτές διάλεξα δύο και από την κάθε μια απέσπασα ένα πεντάλεπτο με τη φωνή της.

1. «Η μακιγιέζ», ποίημα του Γιάννη Κοντού από τη συλλογή Ο αθλητής του τίποτα ( 1997), αφιερωμένο στη Λούλα Αναγνωστάκη. Ο φίλος της ποιητής την είχε καλέσει να το διαβάσει σε μια εκδήλωση που γινόταν γι’ αυτόν στο Θέατρο του Γιώργου Αρμένη στα Εξάρχεια. Έκανε απανωτές πρόβες στο μαγνητόφωνο. Της άρεσαν πολύ οι δύο τελευταίοι στίχοι:

…όπως την έχει αιχμαλωτίσει μέσα
στην ίδια της τη ζωή.

2. Το ταξίδι μακριά (1995). H Λούλα διάβασε όλο το έργο στο μαγνητόφωνο και μου έδωσε την κασέτα. Στο πεντάλεπτο που διάλεξα εδώ, δίνει σκηνοθετικές οδηγίες. Στον τίτλο του έργου, που δεινοπάθησε κάπως στο ανέβασμά του, διέκρινα μια μεταφυσική διάσταση. Και συνέπεσε, όταν έκανε η ίδια το μακρινό της ταξίδι, στις 8 Οκτωβρίου 2017, να βρίσκομαι μακριά, στην Αργεντινή.

Φωνοθήκη: Γιώργος Ζεβελάκης
Ειδικός συνεργάτης: Λάκης Δόλγερας