Σ’ απελπισιά ο χότζας και μαζί του εκατοντάδες άλλοι μουσουλμάνοι, τι το χωριό τους είχε αποστεγνώσει. Και με φρυγμένη, ανάβροχη ψυχή, ζητούσαν ένα ψίχαλο ψιχάλας. Aνίσχυρος ο Αλλάχ να τους φυσήξει στο ξεραμένο πρόσωπο σταλιά ματιά, κι ας το ’θελε – φιλώ σταυρό!– πολύ κι αυτός.  
Βρήκε στο τέλος λύση: Ψιθύρισε στον ύπνο τους, σε δυο παιδιά ορφανά και μια φτωχή γυναίκα και τον καφετζή, να πουν στους χωρικούς να δοκιμάσουν την συνδρομή του Αποστόλου Ανδρέα (είχε πολύ κοντά τους τη μονιά του) και της Παναγιάς (είχε τη μάνα της, εκείνη, στο χωριό τους).
Ο νους του μουσουλμάνου τώρα ξαγναντεύει στην πράξη τη γραμμή: στα χρόνια τα παλιά, ελληνικά ξυπνούσε η Γαληνόπορνη* σε γαληνήν αυγή – αυγή σαν γάζα τ’ ουρανού (το λέει ο ποιητής) στο χρώμα κρόκου μακεδονικού, που τ’ όνομά της πλημμυρούσε αγρούς, σκορπούσε κι έσπερνε ειρήνης γλυκασιά, και σιγοτραγουδούσε και γονυπετούσε, μπροστά στο χρυσαυγές της, κάθε αστάχυ...

Και είπαν: «Εμείς την έχουμε από τότε, που πριν στερέψει το τρεχούμενό της, ξεπλέναμε και χέρια και μαχαίρια, ιδρώτα κι αίμα, κι έτρεχε η ψυχή μας ν’ αγγίσει με τα μάτια της το θείο μαφόριο, να καθαρθεί το σκότος κι ηχός γαλήνης ν’ απλωθεί ώς τα πέρα. Κι αν το χωριό μας έγινε, όπως τ’ ορίζει ο νόμος του Προφήτη, μουσουλμανικό, εμείς ποτέ δεν σβήσαμε το σέβας σε τούτη την Αγία, που είχε τη μονιά και τη λατρεία της εδώ τιμητικά. Ποτέ δεν το ξεχνάμε πως της είμαστε υποτελείς κι ευγνώμονες καθ’ όλα. Με του Ριζοκαρπάσου τον παπά ομνύουμε τώρα στ’ όνομά της, ελληνιστί και τουρκιστί, να μεσιτέψει στη θυγατέρα της, κι αυτή με τη σειρά της στον υιό της, κι εκείνος παραπέρα στον πατέρα του, λίγη βροχή επιτέλους να ευδοκήσει.»

Και είπε ο παπάς του Ριζοκάρπασου: «Τόσον καιρό δεόμασταν, κι εμείς αμοναχοί, σταγόνα δεν σταυρώσαμε. Τώρα που ενώσαμε δυνάμεις, να! Λυθήκαν επιτέλους και τα μάγια. Μεγάλο είναι τ’ όνομά σου, Βράχε, είτε σε λεν Θεό, Γιαχβέ ή Αλλάχ! Όμως το ζήτημα δεν είναι αυτό. Γιατί, κακά τα ψέματα, χωρίς εκείνους τους Γαληνοπορνίτες, δεν θα ’πεφτε βροχή. Και θα το μολογήσω πως αυτοί, φαίνεται τρέφαν ζέση πιο πολλή και πίστη μεγαλύτερη στα κατορθώματα της Άγιας Άννας.

————————————————
*Το ποίημα στηρίζεται σε πραγματικό γεγονός του 1947 στο μουσουλμανικό χωριό Γαληνόπορνη, του οποίου οι κάτοικοι μιλούσαν μόνο ελληνικά – ενδεικτικό πως αλλαξοπίστησαν για λόγους επιβίωσης στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Σ’ αυτό υπήρχε η εκκλησία της Αγίας Άννας, και τούτο επίσης μαρτυρεί την παλιά ορθόδοξη ταυτότητά του. Στη διάρκεια μιας έντονης στην Κύπρο ανομβρίας, οι Γαληνοπορνίτες παρακάλεσαν τους ιερείς του Ριζοκαρπάσου, που απείχε περίπου δώδεκα μίλια από το χωριό τους, να δεηθούν από κοινού στο όνομα της Παναγίας (που είναι και της Αγίας Άννας θυγατέρα) και του Αποστόλου Ανδρέα (μεγάλου αγίου της περιοχής), να μεσιτέψουν στον Θεό να στείλει τη βροχή του. Οι ιερείς ανταποκρίθηκαν και μετέφεραν τις εικόνες από το Ριζοκάρπασο στην Γαληνόπορνη. Το γεγονός περιγράφεται από Κύπριο απόδημο σ’ ελληνική εφημερίδα της Αυστραλίας (δες Νέος Κόσμος, στην ηλεκτρονική σελίδα Sigmalive της 18ης Μαΐου 2020): «Οι ιερείς φόρεσαν τα άμφιά τους και προετοίμασαν τα σκεύη και τα κεριά. Οι πολύτιμες εικόνες τοποθετήθηκαν με προσοχή και ξεκίνησε η προσευχή. Χριστιανοί και μουσουλμάνοι γονάτισαν και προσευχήθηκαν, καθώς έψαλλαν οι ιερείς». Μετά την δέηση, οι Χριστιανοί, μαζί με τις εικόνες, έφυγαν εν πομπή προς το Ριζοκάρπασο και «υπήρξε χαρά και ευχαριστία από τον λαό της Γαληνόπορνης, διότι ήξεραν ότι θα βρέξει.[…] Ξεκίνησε η βροχή.[…] Πραγματικά βαριά βροχή. Όχι απλώς βροχή· νεροποντή. Ο τόπος πλημμύρισε με νερό».