^{Νέα Υόρκη, Ιούλιος 2019}

Ήμασταν ακόμη πάνω στο πλοιάριο με τη Μαρία από τον Άγιο Δομίνικο (νόμιμη, με εικοσαετή πείρα στο ξεσκάτισμα γριών στη Νιου Γιόρκα), όταν είδαμε το άγαλμα. «Κόρη Μαρία», της λέω με τα κυπροεγγλέζικα μου, «I thought the lady of Liberty was bigger». Η Μαρία έσκασε στα γέλια.
Σκέφτηκα πως και στο πρώτο μας ραντεβού με τον Big Ben είχα ξενερώσει, διότι τον επερίμενα πιο big. Αμέσως η σεροτονίνη στη μπάρα του ενθουσιασμού μου έπεσε δυο βαθμούς.
Το πλοιάριο ήταν εμετικά γεμάτο. Πέρασαν απ' το μυαλό μου εικόνες προσφυγιάς που δεν έζησα. Τσιρίδες μωρών, τα σωσίβια φτάνουν άραγε για όλους; Αν αναποδογυριζόμασταν και πέφταμε στο νερό;
Λίγο πριν κατέβουμε στο Liberty Island, περάσαμε μπροστά από το Ellis Island, ή αλλιώς «Το Νησί της Ελπίδας, το Νησί των Δακρύων». Το γιγάντιο φίλτρο που ξεσκαρτάρισε –είτε αφήνοντας απέξω απ’ τ’ όνειρο, είτε καλωσορίζοντας– τους πρώτους πρώτους μετανάστες στην Αμερική, πριν από σχεδόν ενάμιση αιώνα, έπειτα από εξονυχιστικούς ελέγχους και καχυποψία. Η χρυσή πόρτα, που ανοιγόταν στους πιο τυχερούς, για να περάσουν στη γη της Επαγγελίας και να γευτούν το περιβόητο Big Apple.
Ρώτησα τον θείο, αν δέχθηκε ποτέ ρατσισμό στην Αμερική, μου είπε «Ποτέ». Οι Ελληνοκύπριοι μετανάστες μεγάλωσαν εδώ, έκαναν οικογένεια εδώ και κράτησαν την ψευδαίσθηση της Κυπροελλάδας του RΙΚ Sat και της ΕΡΤ για σουβενίρ.
Η Κυπροελλάδα των θερινών διακοπών τους, είναι γλυκιά, είναι φιλόξενη και έχει το στωικό πρόσωπο του εξαφανισμένου σε γραφικά βουνά βρακά παππού και τα βουρκωμένα μάτια του περήφανου τσολιά στο Σύνταγμα.
Πάνε εκκλησία κάθε Κυριακή και τα παιδιά τους ψηφίζουν Tραμπ γιατί δεν θέλουν τους μετανάστες. «Εγεμώσαμεν immigrants» μου είπε στα κυπροαμερικάνικα η θεία, που οι γονείς της ήταν Κυπραίοι αλλά είναι θαμμένοι εδώ. «Ποια η γνώμη σου για την κατάσταση;» Έχω την απάντηση έτοιμη, σαν μαθητούδι που απαντάει σε ερώτηση παγίδα: «Ποιος είναι γνήσιος Κυπραίος; Ποιος είναι γνήσιος Αμερικάνος;». Έβγαλε η γλώσσα μου μαλλιά, έφτυσα την τούφα στο νερό και κατέβηκα στον τελευταίο σταθμό μου σε αυτό το ταξίδι.

Έβλεπα κι εγώ την Νιου Γιόρκα, μέσα από τα μάτια της Μεσογειακής χωριατοπούλας (ενίοτε Ασιάτισσας από τις πάμπολες φωτογραφίες που τραβούσα) που βούτηξε στην οθόνη της τηλεόρασης για να ζήσει από κοντά την απόλυτη αμερικανιά. «There she is! The lady of Liberty!», είπε με θαυμασμό η Μαρία. Όσο την πλησιάζαμε, τόσο πιο πολύ μικραίναμε στα μάτια της. «I was wrong», λέω στο τέλος στη Μαρία «she is BIG!».