Merry Many Mondays, ΜYLOVE!

Όλες τις άχραντες Δευτέρες που μεσολάβησαν ανάμεσα στο Σάββατο της 9ης Νοεμβρίου του 2029 και την Κυριακή προς Δευτέρα της 22ας Μαρτίου προς την 23η Μαρτίου του 2020, άκουγαν, περιπαθώς, όχι εκείνο το καταγγελτικό (σήμα κατατεθέν στην πυρωμένη εφηβεία τους) “I don’t like Mondays’’ των Boomtown Rats, αλλά τα Άπαντα των post-punk Happy Mondays, πεισμένοι μες στην αιθρία της παρατεταμένης εκείνης Πρώτης Ώρας ότι καιρός ήταν ν᾽ αφήσουν στην άκρη τα περί της λεγόμενης τσαγκαροδευτέρας και να μετατρέψουν διαλεκτικώς την ειρημένη τσαγκαροδευτέρα σε μιαν έξοχη celebration όσων αγάπησαν μες στα ερείπια μιας εποχής, αρχίζοντας με την ακρόαση των Απάντων αυτού του τόσο εμπρηστικά χαρωπού συγκροτήματος, πάει να πει των Happy Mondays, μια ακρόαση που εκκινούσε από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας, το Uncle Dysfunktional, του 2007, χρονιά που εκείνος έγραψε (και εξέδωσε) το πόνημά του για τους ήσσονες λετριστές και καταστασιακούς, με τίτλο Ήμασταν Κάποιοι που Σκεφτόμασταν (Nous étions quelques-uns à penser), χρονιά που Εκείνη επιτέλεσε το έργο της Logical Delirium στη Νέα Υόρκη· και συνέχιζαν την ακρόαση, αντιστρόφως, περνώντας στο άλμπουμ Yee Please!, του 1992, χρονιά που εκείνος ολοκλήρωσε τη συγγραφή του πονήματος Βορειοδυτικό Πέρασμα, ενόσω Εκείνη, στα δεκατρία της ήταν ήδη μια μικρή Ζακλίν Ντιπρέ· κατόπιν στο, μεγαλειώδες, Pills ’n’ Thrills and Bellyaches, του 1990, χρονιά που εκείνος είχε καταβυθιστεί στον Έγελο και άκουγε μόνο Γκούσταβ Μάλερ, δίχως να γνωρίζει ότι υπήρχε, και αργότερα θα εισέβαλε λυτρωτικά στη ζωή του Εκείνη· κι έπειτα στο Bummed, του 1988, χρονιά που εκείνος φοιτούσε, με ψεύτικα χαρτιά και ωραίες ματσαράγκες, στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και σύχναζε μανιωδώς στο θρυλικό λημέρι της απόλυτης ανεξιθρησκείας, στο εστιατόριο/μπαρ της Φώφης, ενώ αγνοούσε παντελώς ότι Εκείνη, έντεκα χρόνια μετά θα προκαλούσε έριδες με το έργο της Πολυτεχνείο· και καταλήγοντας στην ακρόαση του ντεμπούτου άλμπουμ Squirrel and G-Man Twenty Four Hour Party People Plastic Face Carnt Smile (White Out) —κόψε τίτλο και βγάλε συμπέρασμα—, του 1987, χρονιά που εκείνος είχε περάσει φλανάροντας και ντεριβάροντας στην Κυψέλη, στην Πλάκα, και στο Κολωνάκι, με τους ποιητές Νίκο Καρούζο, Γιώργο Κακουλίδη, και Θάνο Σταθόπουλο, δίχως να διανοείται (πώς διάβολε!) ότι Εκείνη έμελλε, τριάντα χρόνια αργότερα, να συνθέσει το πολύπτυχο έργο Σθένος/Fortitude, αποτελούμενο από είκοσι δύο μεταλλικά γλυπτά, από γυαλί, καουτσούκ, και ακρυλικά, με το οποίο και συμμετείχε στην documenta 14, τόσο στο Κάσελ, όσο και στην Αθήνα· μιαν ακρόαση την οποία συνόδευαν με το πρώτο (ελαφρό, η αλήθεια είναι) κοκτέιλ Μαλέβιτς της ημέρας (Δευτέρα ήταν, όπως ειπώθηκε) —

— είτε έβρεχε είτε είχε λιακάδα, οι Δευτέρες ήταν γι᾽ αυτούς μια μεθοδευμένη συνέχιση της κυριακάτικης ψυχονοητικής (μα και, ασφαλώς & ασμένως, σωματικής, σαρκικής) ευωχίας, είχαν άλλωστε εγκολπωθεί, σαν καλοί scholars που ήσαν πια, την απόφανση του Εγέλου σχετικά με την κατάσταση που, ο εν λόγω Έγελος, χαρακτήρισε «Κυριακή της ζωής» (ναι, αποφάνθηκε, η Κυριακή της ζωής εξομαλύνει τα πάντα κι αποδιώχνει κάθε κακό), και το γλεντούσαν με την καρδιά τους, θα λέγαμε, αφημένοι (ελλόγως) στην παραζάλη της αλληλοπεριχώρησης, μακάριοι και, δυστυχώς, ανίδεοι για το τι επρόκειτο να συμβεί, να ξεσπάσει, να συνταράξει τον πλανήτη, μόλις τρεις, τέσσερις μήνες μετά την Πρώτη Ώρα (τους), ήτοι η λαίλαπα του κορονοϊού, οι εγκλεισμοί και οι καραντίνες, οι αρρώστιες και οι θάνατοι, η ψυχική διατάραξη (εξωγενής, εν προκειμένω), η αγωνία, η οδύνη, η απομόνωση, και όλα εκείνα που έχουν αφήσει τόσα τραύματα και —

— και πάρε να ᾽χεις, πάρες να 'χεις, καρντάσι:

— Από τις 6:00 το πρωί της Δευτέρας 23 Μαρτίου 2020, θα ισχύσει η απαγόρευση κυκλοφορίας λόγω κορονοϊού. Τρεις είναι οι εναλλακτικές για τον τρόπο που θα κινούμαστε.

1. Για τους εργαζόμενους θα πρέπει να συμπληρωθεί ένα έντυπο Τύπου Α που θα αναφέρει λόγους που επιτρέπεται να μετακινηθεί. Συμπληρώνεται μία φορά είτε από τον εργαζόμενο είτε από τον εργοδότη.
2. Ενα SMS στο 13033, το οποίο θα μας στέλνει απάντηση.
3. Ο πιο απλός τρόπος: Ένα χαρτί που θα μπορεί να συμπληρώνει ο οποιοσδήποτε στο σπίτι του και θα πρέπει να γράφει πάνω πού θα πάει και τι ώρα. Για παράδειγμα: Βγαίνω στις 10.30 πμ και πηγαίνω στο φαρμακείο. Μαζί με το χαρτί θα πρέπει να έχουμε και την ταυτότητά μας για να την επιδείξουμε αν μας ζητηθεί για έλεγχο στο δρόμο.

Όσοι μετακινούνται άσκοπα μετά από έλεγχο θα τους επιβληθεί πρόστιμο, που θα φτάνει τα 150 ευρώ.

— what the fuck!
— τι σκατά!
— τι στο διάτανο!

— θα δούμε, θα δούμε, θα δείξει, κάτι θα σκαρφιστούμε, κάπως θα γίνει η δουλειά, κάτι θα επινοήσουμε, τόσα και τόσα έχουμε ήδη δει (και ακούσει, και μυρίσει, και γευτεί, και αγγίξει), είμαστε τα παιδιά του Μπακούνιν και του Μπαγιαντέρα, εμείς, δεν θα το βάλουμε κάτω, εμείς, έχουμε περάσει τον παθών μας τον τάραχο, εμείς, έχουμε διαβάσει και Κλαούζεβιτς και Σου Τσου, εμείς, έχουμε μαγειρέψει ρεβύθια με ρύζι, εμείς, έχουμε (εκείνος) βρεθεί στην πύρινη συναυλία του Ρόρυ Γκάλαχερ στη Νέα Φιλαδέλφεια· (Εκείνη) στην εμπρηστική συναυλία του Νικ Κέιβ στον Λυκαβηττό· (μαζί) στην φλεγόμενη συναυλία των Stop Almonds!, στην Κυψέλη· έχουμε ακούσει σαράντα φορές τα Άπαντα των Happy Mondays, έχουμε επισκεφτεί την υπέροχη Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ στην οδό Κνωσσού, έχουμε πει και ξαναπεί ότι η λέξη είναι «καλαγχόη», έχουμε διανύσει είκοσι χιλιόμετρα με τα πόδια την Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2020, επινοώντας συνθήματα για το μέλλον του παρελθόντος, έχουμε καθίσει με τις ώρες στον Ερωδιό της Καλλιδρομίου διαβάζοντας Πέτερ Χάντκε (εκείνος) και Κάθι Άκερ (Εκείνη), έχουμε πιει αρίφνητους απερινόητους αλησμόνητους καφέδες με γάλα αμυγδάλου, έχουμε πολλάκις βγάλει από τη μύγα ξύγκι, έχουμε (περιχαρείς) υιοθετήσει & ενστερνιστεί & ασπαστεί τη ρήση του πεντάμορφου υπερρεαλιστή Ρενέ Κρεβέλ, «Όχι, δεν μας αρέσουν ούτε οι φακές του πλούσιου ούτε το χαβιάρι του φτωχού», έχουμε μάθει πια (τρία χρόνια και δύο μήνες ύστερα από κείνη την απαίσια (αλλά για μας και χαρμόσυνη, εορταστική, ναι!) Δευτέρα της 23ης Μαρτίου του 2020, ότι «Η Καλοσύνη είναι η Ύπαρξη του Απόλυτου μέσα στο Πεπερασμένο», έχουμε αναγορεύσει εαυτούς σε Γλαύκα (εκείνος Εκείνη) και σε Ανθό (Εκείνη εκείνον), οπότε —

— ναι, οπότε, Merry Many Mondays, ΜYLOVE!