Βασιλιάς Κυδώνιος
Αξιωματούχοι μου σπουδαίοι, Καναβούριε,
Ξυλοτζιτζίβερε και Φάσουλε και Ρόδιε,
Κίτρε, Δαμάσκηνε και Φρύγιε και Νεράτζη,
κι εσείς Κρεμμύδιε και Μαρούλιε και Καστάνιε,
Μούσμουλε, Πέπερε, Καρύδιε και Σπανάκιε,
η Ελαία ζήτησε να στήσουμε κριτήριο
για να δικάσουμε τον Οίνο σαν προδότη.
Φρονώ, καλύτερα ν' ακούσουμε την ίδια.

Ελαία
Πριν για τον Οίνο σου μιλήσω, θέλω μόνο
πόσο καλά σ' υπηρετώ να σου θυμίσω:
Σαν βασιλιάς μεγάλος έγινες του κράτους,
με το δικό μου μύρο σ' έχρισα, Κυδώνιε,
καθώς παλιά και τον Δαβίδ στην Ιουδαία.
Και το καντήλι σου τις νύχτες ποιος φροντίζει,
τη Θεοτόκο να φωτίζει και το γιό Της
με φως γλυκό σαν ψυχοπόνια στα σκοτάδια;
Όμως εσύ, παρ' όλα τούτα, μ' ατιμάζεις
και με χειρίζεσαι σχεδόν σαν διακονιάρα,
αντί να μ' έχεις σεβαστή και να καθίζω,
μέσα στον Τρίκλινο στου θρόνου σου το πλάι.
Ποιός τώρα κάθεται στην τράπεζα μαζί σου
το φουσκωμένο το τουρμπάνι του φορώντας;
Ο Οίνος που κάμες και Μέγα Λογοθέτη!
Το νου με ψεύτικη ευθυμία σου θολώνει
και λες αυτά που αλλιώς δεν θά 'λες ποτέ σου
και γίνεσαι έτσι του εαυτού σου εσύ προδότης.
Κι όταν εσύ κοντά δεν είσαι, αυτός γελώντας
κυνήγι στήνει και πλανεύει τα κορίτσια.
Σαν το Μιχαήλ ζητάς το Μέθυσο να γίνεις,
που στίς φτωχές συχνά τριγύρναγε ταβέρνες
και μεθοκόπαγε παρέα με ζητιάνους;
Αν δεν μ' ακούσεις, σαν κι αυτόν θα καταντήσεις
και το ίδιο τέλος —να το ξέρεις— σε προσμένει.
Για αυτό ζητώ να καθαιρέσεις πια τον Οίνο
από τ' αξίωμα του Μέγα Λογοθέτη
κι απ' την αυλή σου να εξορίσεις μια για πάντα.

Βασιλιάς Κυδώνιος
Όσα η Ελαία καταμαρτύρησε για σένα
τ' άκουσες, Οίνε μου, καλά. Για απολογήσου!

Οίνος
Πάντα η Ελαία με φθονούσε, βασιλιά μου,
γιατί είμαι ασίκης και χαρούμενος κι αρέσω.
Δούλες κι αρχόντισσες πλαντάζουνε για μένα
κι από καιρό ζητά να σμίξουμε κι εκείνη,
μα το κρασί ποτέ δε σμίγει με το λάδι.
Δεν είναι ψεύτικη η ευθυμία που χαρίζω.
Ο ψαλμωδός Δαβίδ περίφημα το λέει,
πως τις καρδιές ευφραίνει ο οίνος των ανθρώπων.
Κι όταν χαρά γλυκιά τα στήθη πλημμυρίσει,
μαζί της έρχεται η Αγάπη κι η Φιλία.
Και στην ανάλαφρη της μέθης ευφροσύνη
τις λύπες παίρνω και τις έγνοιες ολονών σας.
Εμένα τίμησε κι ο ίδιος ο Σωτήρας.
Πρώτα το θαύμα στην Κανά συλλογιστείτε,
που το κρασί καθώς απόλειψε απ' το γάμο,
έκανε ο Κύριος το νερό κρασί στις στάμνες.
Το Μυστικό μετά το Δείπνο να σκεφθείτε,
σαν το κρασί μ' αυτά τα λόγια Του ευλογώντας
«Πάρετε, πιείτε, αυτό είναι το αίμα μου» της Θείας
Ευχαριστίας μας διδάσκει το Μυστήριο.
Κι αυτό —νομίζω— πως απ' όλες μ' απαλλάσσει
τις κατηγόριες που ξεστόμισε η Ελαία.

Βασιλιάς Κυδώνιος
Με προσοχή πολλή σας άκουσα τους δυό σας
και την απόφασή μου τώρα θα μηνύσω.
Πιστεύω ότι άδικα κατέκρινες τον Οίνο,
που τις καρδιές να ευφραίνει ξέρει των ανθρώπων.
Κοντά μου πάντοτε θα ζει και τιμημένος
και στην αυλή μου θά 'ναι Μέγας Λογοθέτης.
Και σένα, Ελαία, όμως τιμώντας σε σε κάνω
αρχιθεράπαινα στο μέγα μου παλάτι.
Πως και τους δυο σας έχω, ελπίζω, ευχαριστήσει.
Μα ανάγκες άλλες πια πιο επείγουσες προσμένουν:
Μόλις μου μήνυσαν πως στόλοι των Αράβων
τη Βασιλεύουσά μας πάνε να χτυπήσουν.