Με τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς είμαστε καμιά φορά λίγο διαφορετικοί ως αναγνώστες. Μπορεί να είμαστε λίγο πιο επιεικείς και να έχουμε λιγότερες προσδοκίες ή αντιθέτως να είμαστε πιο επιφυλακτικοί και διστακτικοί. Τίποτα από αυτά όμως δεν χρειάζεται να επιστρατεύσει αυτός που θα διαβάζει το συγγραφικό ντεμπούτο της Τατιάνας Κίρχοφ. Το «Ιστορίες που (δεν) είπα στον ψυχολόγο μου» είναι καλογραμμένο, κοιτάζει τον αναγνώστη απευθείας στα μάτια και, το κυριότερο, έχει πραγματικά ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Μία κοπέλα που μεγάλωσε σε ένα κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον, ένας φαντάρος που κουράστηκε να έρχεται πάντα δεύτερος για τους γονείς του, ένας νεαρός που πρέπει να ξεδιαλύνει τα πράγματα του νεκρού του πατέρα, μια νέα γυναίκα που δεν θέλει να επισκεφτεί τους γονείς της τα Χριστούγεννα, μια κοπέλα που επηρεάζεται από τις φοβίες της μητέρας της, ο μονόλογος ενός νεκρού. Έντεκα διηγήματα για τα μικρά (αλλά τελικά μεγάλα) δράματα που συντελούνται μέσα μας, περιπτώσεις τόσο κοινές, τόσο συνηθισμένες, τόσο οικείες, αλλά και τόσο θλιβερές.

Η Κίρχοφ αξιοποιεί την ιδιότητά της ως ψυχολόγος και θέτει στο κέντρο του βιβλίου της τον ψυχισμό του ανθρώπου, τον τρόπο που επηρεάζεται ο καθένας από τα άτομα του στενού του περίγυρου, τον τρόπο που αντιδρά και αντιμετωπίζει τη ζωή, τα άγχη, τις φοβίες, τα λάθη. Εξάλλου αυτό θέτει η συγγραφέας ως συνδετικό κρίκο στις ιστορίες του βιβλίου (αυτό δηλώνει και ο τίτλος): όλοι οι ήρωες επισκέπτονται έναν ψυχολόγο ή συνδέονται κάπως με το επάγγελμα.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι ιστορίες μοιάζουν με εξομολογητικές συνεδρίες στην πολυθρόνα του ψυχολόγου. Η Κίρχοφ έχει αρκετά μεγάλη ποικιλία στον τρόπο που διαλέγει να αφηγηθεί. Ένα από τα διηγήματα είναι ένα γράμμα, κάποιο άλλο είναι ένας διάλογος όπου ακούγεται ο ένας μόνο ομιλητής, ένα άλλο είναι ο μονόλογος κάποιου που έχει πεθάνει, ένα περιγράφει όντως, κατά κάποιον τρόπο, μια συνεδρία. Είναι ενδιαφέρουσα αυτή η αφηγηματική ποικιλία, που δένει έξοχα και με την ποικιλία του περιεχομένου των ιστοριών.

Το βιβλίο διαβάζεται μονορούφι, δεν κουράζει, δεν πλατειάζει και δεν βαραίνει τον αναγνώστη, παρά τα θλιβερά του σημεία. Οι ιστορίες είναι τόσο αληθινές και τόσο καθαρά γραμμένες, που δεν μπορείς παρά να συγκινηθείς ή και να ταυτιστείς. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες συγγραφικές δουλειές της Κίρχοφ.