Έτυχε τις προάλλες να βρίσκομαι στο Αγρίνιο. Δεν είχα ξαναπάει, αλλά κολλημένη με την… μπάλα που έλεγε κι η διαφήμιση, κολλημένη και με την μπάλα και με τη λογοτεχνία εγώ, πληροφορήθηκα για μία εβδομάδα εκδηλώσεων ποίησης στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Αγρινίου και δεν έχασα την ευκαιρία να πάω. Βέβαια, είπαμε, κολλημένη και με την μπάλα – ντροπή μου, το παραδέχομαι, αλλά το ίδιο έκανε κι ο κύριος μπροστά μου – ξέκλεβα πού και πού καμιά ματιά στο κινητό για να δω τι κάνει ο ΠΑΟΚ στο κύπελλο. Τελικώς χάσαμε, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που πλάνταξα στο κλάμα στην εκδήλωση.

Η εκδήλωση ήταν διπλή. Το πρώτο μισό ήταν αφιερωμένο στον ποιητή και εκδότη του περιοδικού Ίβυκος, Γιάννη Καραμητσόπουλο. Ομολογώ πως δεν τον είχα ακούσει ποτέ ξανά, αλλά φαίνεται πως είχε σημαντικό έργο και τον στήριζε η τοπική κοινωνία. Οι «τοπικοί λογοτέχνες», όρος που χρησιμοποιήθηκε στην εκδήλωση, έκαναν τον νου μου να στραφεί σε σκέψεις για τον Καρυωτάκη, για την λογοτεχνία στην περιφέρεια, για τους τόσους πολλούς δημιουργούς – όχι αποκλειστικά ποιητές – της επαρχίας, για το πόσο σημαντικό είναι να συγκεντρώνονται οι άνθρωποι εκεί και να μιλάνε για λογοτεχνία. Πόσο σπουδαίο. Όμως, πώς γίνεται; Κάθε φορά που σκέφτομαι κάτι τέτοιο, σπουδαίο, σημαντικό, βαρύγδουπο αλλά παραγνωρισμένο, με πιάνει μια αίσθηση ματαιότητας. Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Για ποιον γράφουμε; Ποιον διαβάζουμε; Ποιον εξαιρετικό ποιητή ή συγγραφέα δεν θα διαβάσουμε ποτέ;

Το δεύτερο μισό της εκδήλωσης ήταν αφιερωμένο σε «έναν εν ζωή ποιητή», ντόπιος κι αυτός. Καταρχάς όταν ακούω «εν ζωή ποιητής» σκέφτομαι ότι μιλάμε για κάποιον ποιητή που είναι γύρω στα 60 ή στα 70 του χρόνια. Ο κύριος Αλέξανδρος Βαρόπουλος, προς τιμήν του οποίου ήταν η εκδήλωση, είναι 91 ετών παρακαλώ! Ένας πολύ συμπαθητικός κύριος, οξύνους, έκλεισε την εκδήλωση διαβάζοντάς μας ποιήματα για την κλιματική αλλαγή. Τόσο σύγχρονος.

Ο Βαρόπουλος έχει εκδώσει 22 βιβλία ποίησης (και 3 άλλα με διηγήματα και κριτικά κείμενα), στην Αιτωλοακαρνανία τον τιμούν, τον μελετούν στο σχολείο κ.λπ. Εγώ πάλι ούτε που τον είχα ακούσει ποτέ. Τόσο για εκείνον, όσο και για τον εκλιπόντα Καραμητσόπουλο, οι τοποθετήσεις των ομιλητών έκαναν λόγο για την «αθανασία των ποιημάτων τους». Θυμήθηκα τους αρχαίους Αιγύπτιους. Στα συμπόσιά τους, εκεί που είχαν αρχίσει να μεθάνε από το πολύ ποτό και την ηδονή και να νιώθουν υπεράνθρωποι, ήταν συνηθισμένο να τους εμφανίζουν μπροστά τους πτώματα νεκρών. Έτσι, για να θυμούνται ότι κι αυτοί εκεί θα καταλήξουν, δεν έχουν τις δυνάμεις που τους δίνει η πρόσκαιρη μέθη του κρασιού, της ποίησης και άλλων… εθιστικών ουσιών ή καταστάσεων. Θυμήσου πως κι εσύ θα γίνεις – αν είσαι τυχερή; – 90 χρονών και ίσως κανείς έξω από έναν στενό κοινωνικό ή γεωγραφικό χώρο δεν θα ξέρει αυτά που γράφεις.

Πάει καλά. Καλό deal μού μοιάζει, όσο κρατάει η επήρεια της ποίησης. Όταν ξεμεθύσω, βλέπουμε…

_{Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».}