Πόλη

Πόλη σε βλέπω από τη θάλασσα
Σ’ έφτιαξα όμορφη και δικιά μου
Δεκέμβριος 97 φορές του αιώνα
Μεταλλικοί ήχοι βι βι βια αν
Ευχές ολόσωμες χυτές
κρύβουν το πρόσωπο σε ομίχλη
με αχτίνα ασήμαντη στο μάτι
Χάνεσαι στις παλίρροιες
Ασυνάρτητη θύελλα αισθημάτων
Δυσεύρετη αρετή του νόστου
Στερημένη ακύρωση στοιχημάτων
Το κύμα πόλη μου το κύμα
Ναυάγιο και χυτήριο
Συρραφή ρωγμών σε αχνό ροζ
Σκιαγραφία ανδρόγυνου
Σιωπή σε αχνισμένη τοιχογραφία αστικού δωματίου

^{Θέρμη 31.8.2022}

Η σκάλα

Ανέβηκα τη σκάλα του εργάτη
Σταγόνα γάλα η θύμηση
Παράθυρο ανοιχτό οι σκουριασμένοι ανεμοδείχτες του κενού
Κατάρτια οι στέγες της θάλασσας
Οι καθιστές μορφές συνάθροισαν τα χρόνια στον πίνακα της αμμουδιάς
Τα ρολόγια ξεκρέμαστα στεγνά
Ρουφούν τη σιωπή τα φύλλα στην ύστερη αιώρηση
Μάκραινε πίσω μου η άρια της υψιφώνου
Βροχή τα παλιά slides σαν χθεσινά επεισόδια
Με θωρούν το γεωμετρικό χτένισμα το στραβοφορεμένο φανελάκι τα ατρύπητα μάτια
Αδιόρατα ίχνη συναντήσεων
Το πλοίο διαπερνάει τα πολυώροφα σπίτια αφήνοντας εκτός πλώρη και πρύμνη
Το παιδί με την μπάλα και επιδέξια ζιγκ ζαγκ ανάμεσα στο πλήθος
προλαβαίνει τους θορύβους του χάους στο θάμπος του βασιλέματος
Ο ήλιος κάρφωσε τους λουόμενους στα καθίσματα

η ζωγραφιά το θυμίζει

^{Αθήνα 23.12.2022}

Παλίμψηστο πυρός

            […] καἱ χάσῃς σου τὸν Πρόδρομον, τὸν κάλλιστον εὐχέτην. (Πρόδρ. Ι 274)

Πυρ και ύδωρ
Ποίημα και απουσία
Λέξεις με δύο α
Της στέρησης της αύξησης
Κενό
Παλίμψηστο γραφών
Πυρ απροσπέλαστο σε βυθό πραγμάτων
Ωσότου φάνηκε Απρόσωπος
φαντασία που χαϊδεύει περαστικά τα σώματα
ο μαΐστρος
σε απομεινάρια σκηνικού
με γλώσσα των εικόνων
Και το ύδωρ;
Φοινικόδεντρα σε χώματα με κακές συνήθειες
Επιθυμίες άκακων ιππόκαμπων στην παλάμη
Μη σβήνετε τη χαμηλόφωνη αρχική εγγραφή
Αποσταλάζει απόσταμα και αποσπόρι
Ευχή της μάνας

^{Κέρκυρα 26.10.2020}

Ευτοπία

Ασταθή τοπία
στα μάτια μας αθάνατα
πανάκριβα των παλαιοτέρων των ημερών
μας απορροφούν στη γη
προσφέροντας την αλφαβήτα των μορίων
Συνειρμοί και αντιθέσεις
υποθέσεις και οιωνοσκοπίες
χωρούν ήττες και φόνους

Ασταθή τοπία
σαν δηλητήρια και αγουρίδες
ήταν σπόροι της ακινησίας
Έρχομαι από τη θάλασσα στη στεριά σου
τα σώματα μας τοπία ασταθή
ταυτίζονται με εκείνα τα βουνά
που κάθε μέρα αλλάζουν και από κάτι
κι όμως από μακριά
για αιώνες φαίνονται ίδια

²⁰¹⁵

Ἐρκος

Να φιλήσω τα δόντια της
άσπρα τετραδίου ανοιχτού στη σελίδα 20
Αμφιβολία στην αμφιβολία για την απερίφραστη έλξη
σαν δίλημμα που ξεκόλλησε από τοίχους
που φορούσαν 23 χρόνια το ίδιο χρώμα άσπρο
σαν τα δόντια της τα αρμονικά
σαν το χαμόγελο της γνωριμίας
ίσως μια σκηνή άπαιχτου δράματος χιλιοδιαβασμένου
Να φιλήσω τα δόντια της
το βράδυ που θα σβήσουν οι αναμνήσεις
Το καθαρό άσπρο όλων των χρωμάτων
μόνον άσπρο δεν είναι
αλλά το λέμε έτσι

^{Αθήνα 8/7/2017}

Πέτρες

Το σούρουπο ταιριάζει στο νησί με τις πέτρες
Μαζεμένες στις γωνίες
λησμόνησαν το βάρος τους
αθροίζονται δίχως προέλευση και προορισμό
σημάδια διαδρομών και στάσεων
αταύτιστα
Πέτρες σωροί
σαν αυγές και βασιλέματα
σε μοβ ορίζοντες
στους σκληρούς κρουνούς του χρόνου

^{Διάπλους Κέρκυρα-Ηγουμενίτσα 27/7/2020}