Η Ελένη μαγειρεύει στο όρος της Πεντέλης, στην κορυφή του όρους, εκεί που η θέα θερίζει τον ορίζοντα. Τα βασικά υλικά της μαγειρικής της είναι άπαχα κομμάτια ουρανού, θρυμματισμένα μεσοδιαστήματα από φτερουγίσματα μεταναστευτικών πουλιών, αρμύρα από κατάρτια ποντοπόρων εικόνων, προσαραγμένων σε κυριακάτικα όνειρα, αρχοντολαχανίδες που φυτρώνουν σε ρίζες μοναχικών δένδρων, ήχοι σταλαγματιών που αφήνει το κίτρινο καθώς λιώνει στους φθινοπωρινούς μήνες, χαλκοπράσινοι κύβοι σιωπής, συλλεγμένοι ανάμεσα από δυο διαδοχικά αλυχτίσματα σκύλων λίγο πριν το ξημέρωμα Σαββάτου και αρώματα ήπιων διαβαθμίσεων μοναχικότητας. Τα υλικά αυτά χρησιμοποιεί στην καθημερινή της κουζίνα, φτιάχνοντας γαλαζινόπρασο, συντριβούλια με κουρκούτι ώχρας, ψαρομόρια με αναλαμπές πυγολαμπίδων. Τις Κυριακές και τις αργίες φτιάχνει το «Κάμπερσοουλ» που μοιάζει με πίτα. Σαν βάση χρησιμοποιεί ασκορδουλάκους και λαγουπαξίμαδο από την Ενετική Μονή Χαλεβή του Ρεθύμνου. Ακολουθούν δυο στρώματα ψιλοκομμένης αμφιβολίας, ένα στρώμα απόηχων ερωτικών υποσχέσεων, ένα στρώμα αντανακλάσεων ανεξίτηλων πουλιών καθισμένων σε κορυφές δένδρων μέσα σε σάλτσα από καταπράσινες παπούλιες. Από πάνω απλώνει με ευλάβεια σκιές ναυαγισμένων καραβιών, τρίματα λάμψεων από κεραυνούς, καβουρδισμένους κρότους από οπλές αλόγων και ιριδίζουσες ανταύγειες καταρρακτών.

Η Καμπερσόουλ δεν ψήνεται, τρώγεται ωμή και σε κάθε κομμάτι της νιώθεις το ανεξήγητο, όπως όταν κοιτάς για ώρες —ίσως και μια ζωή— έναν πίνακα ζωγραφικής που δεν μπορείς να εξηγήσεις για ποιόν λόγο σου αρέσει τόσο πολύ, τόσο που με δυσκολία επιστρέφεις κάθε φορά στην καθημερινότητα.