Τα τελευταία χρόνια συζητιέται πολύ ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς κύκλους αλλά και στους κύκλους του βιβλίου το πώς θα αναπτυχθεί μία στρατηγική ή μία κουλτούρα φιλαναγνωσίας στο σχολείο μέσα από δράσεις και εκδηλώσεις. Ψάχνουν όλα τα σχολεία – ή ελπίζω όλα – τι να κάνουν για να γιορτάσουν την παγκόσμια ημέρα βιβλίου, την παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου κ.λπ., πράγματα που εμείς δεν ακούσαμε ποτέ στα σχολικά μας χρόνια. Ένα βήμα μπροστά, τέλεια.
Κι ας μην ξέραμε όμως τότε αυτές τις γιορτές, υπήρχαν πάντα δάσκαλοι που με τον τρόπο τους μας έφερναν σε επαφή με τα βιβλία και τη λογοτεχνία. Ήδη στην α΄ δημοτικού η κυρία Κική μας έφερε σε επαφή με μία σειρά βιβλίων που έμελλε να γίνει ένας αγαπημένος μου τόπος αναγνωστικής επιστροφής μέχρι και σήμερα. Οι Μικροί Κύριοι – Μικρές Κυρίες του Roger Hargreaves. Το πρώτο που μου πήρε η μαμά ήταν η κυρία Χαχανούλα γιατί έλεγε πως μου ταίριαζε. Το δεύτερο ο κύριος Γκρινιάρης και το τρίτο η κυρία Φαγανούλα, για τους ίδιους λόγους όλα. Από εκεί και μετά το χάος. Αρχικά ανταλλάσσαμε με τους άλλους συμμαθητές και συμμαθήτριες τα βιβλία της σειράς και στη συνέχεια άρχισα να ζητάω και να μου παίρνουν κι άλλα κι άλλα μέχρι που… σταμάτησαν να κυκλοφορούν. Πίκρα εγώ και δυστυχία. Έμεινα με τη λίστα στο χέρι. Τόσοι κύριοι και τόσες κυρίες μου λείπουν. Άρχισα να τους ψάχνω σαν τρελή, σε αποθήκες και σε υπόγεια φίλων. Άνθρακας ο θησαυρός γιατί κανείς δεν τα θεωρούσε θησαυρό όπως εγώ και τα πετούσαν, τα έδιναν σε παιδιά άλλα καθώς οι ίδιοι μεγάλωναν κ.λπ. Τα χρόνια πέρασαν κι οι Μικροί Κύριοι Μικρές Κυρίες είναι πάλι στη μόδα, κυκλοφορούν από άλλες εκδόσεις κι άλλους συγγραφείς, βγαίνουν νέοι τίτλοι με κυρίους και κυρίες που ταξιδεύουν σε κάθε μέρος του κόσμου, γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, γυρνάνε στο παρελθόν και στην αρχαία Ελλάδα, και φιγουράρουν σε παγουρίνα, τσάντες, κασετίνες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Εγώ μόνο σελιδοδείκτες-μαγνήτες έχω.

Άλλη φορά μας είχαν φέρει στο σχολείο, στην αίθουσα εκδηλώσεων, μια συγγραφέα να μας μιλήσει. Θυμάμαι ήταν η Θέτις Χορτιάτη. Θυμάμαι το πρόσωπό της, τα κοντά της μαλλιά, το βιβλίο που είχε εκεί πάνω και συνοδευόταν από cd, αλλά κυρίως θυμάμαι το πόσο παράξενο μας είχε φανεί το επίθετό της. Χορτιάτη, όπως το βουνό που πηγαίναμε τις Πρωτομαγιές. Ουάου. Και Θέτις. Αχ αυτοί οι συγγραφείς με τα παράξενα ονόματα.

Άλλη χρονιά, μεγαλώνοντας, μας είχε προτείνει ο κύριος Μάνθος να κάνουμε δραματοποίηση – σκετς τα λέγαμε τότε – ένα απόσπασμα από το Δρακοπαραμύθι της Αγγελικής Βαρελλά που υπήρχε μέσα στα κείμενα του ανθολογίου που διδαχθήκαμε στην ε΄ δημοτικού. Εγώ έκανα τη Δράκαινα – χουλιγκάνα, μεγαααάλη επιτυχία και δύσκολος ρόλος: έπρεπε να κάνω πως βλέπω έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση και πορώνομαι. Η δραματοποίηση πάντως πέτυχε έναν, τουλάχιστον έναν, αν και πιστεύω περισσότερους στόχους. Μετά από τη δραματοποίηση, κι οι συμμαθητές/τριες μου κι εγώ, αναζητήσαμε το βιβλίο.

Τέλος, στην Στ΄ δημοτικού είχαμε στήσει σχολική εφημερίδα. Πάλι ο κύριος Μάνθος μας είχε προτείνει θέματα να ασχοληθούμε, να κάνουμε αφιέρωμα σε λογοτέχνες της Θεσσαλονίκης. Εγώ είχα διαλέξει το ζεύγος Αλαβέρα, Τηλέμαχος και Ρούλα. Στο σπίτι μου δεν είχαμε βιβλία τους, οπότε αναγκάστηκα να πάω στη βιβλιοθήκη και να ψάξω και στο – στα σπάργανα τότε στην Ελλάδα και στο σπίτι μας ειδικά – google. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν μικρή μάλλον για να κατανοήσω και να εκτιμήσω το έργο τους. Αντέγραψα μόνο τα βιογραφικά τους στοιχεία και ένα δείγμα του έργου τους. A ναι, και δυο φωτογραφίες με τα πρόσωπά τους. Ακόμη δεν έχω διαβάσει τίποτα δικό τους, δεν ήρθε η ώρα τους, δεν βρέθηκαν στον δρόμο μου ακόμη. Χαίρομαι όμως να συναντώ τα ονόματά τους. Μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια.

Τα χρόνια που διάβαζα με αθωότητα, με δίψα, τα χρόνια που δεν ήθελα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια, τότε που το γράψιμο κι οι τέχνες δεν με είχαν διαστρέψει εντελώς σ’ ένα άτομο που όλο κρίνει, σκέφτεται και ζυγιάζει.