Αριθμητική

Μία μονάδα που πίνει το ποτό της μόνη
αν και
πολλαπλασιάζεται όταν χαίρεται
διαιρείται όταν διχάζεται
αφαιρείται όταν γράφει
ή προστίθεται όταν κοιτιέται στον καθρέφτη
έχει πάντα άθροισμα το ένα.
Μία μονάδα που τρώει σε εστιατόριο με μία άλλη
η σιωπή μισοψημένη
τα πιρούνια να χώνονται στη μαλακή σάρκα
και πολύ αίμα στις πετσέτες
μία συν μία ίσον δύο αθροίζουμε,
είναι όμως σωστά τα μαθηματικά;
Για παράδειγμα έξι μονάδες στο τραπέζι
που η κάθε μία μονολογεί
γράφει ή πληκτρολογεί
ενώ το κάθε κρέας σπαρταράει μες στο πιάτο του
έχουν ως άθροισμα το έξι;
Ή ένα επί έξι πάλι απελπιστικά ένα παραμένει;
Και το σχήμα;
Όχι βέβαια κύκλος, πολύεδρο, τραπέζιο
ή έστω ένα ανισοσκελές τρίγωνο, στραβό και σκαληνό
που ωστόσο κάπως πάλλεται,
αλλά τα αδέξια αριστερά πόδια ενός διαβήτη
που κάνει σπαγκάτο εκατόν ογδόντα μοίρες
δύο γραμμές παράλληλες χαράζουν.
Γι αυτό κι εκείνο το τυφλό μοιρογνωμόνιο
κυλάει στον γαλαξία
με το όνομα Γη
ή όπως αλλιώς το αποκαλούν στο σύμπαν
Πλανήτη της Μονάδας.

Oι εραστές της κυρίας Μπι

Τους αποκαλούσε τρυφερά σαλιγκαράκια
που πάντα την καθυστερούσαν,
άλλοθι για ν’ αργεί στα ραντεβού.
Άλλοι ήταν τόσο ψηλοί που με τρυπάνι
άνοιγαν μία τρύπα στο ταβάνι
και το κεφάλι τους ξεπρόβαλε στη στέγη,
για ν’ αναπνέουν όπως έλεγαν ελεύθερα,
άλλοι είχαν το σχήμα της τσαγιέρας,
(τυχαίες συνευρέσεις σε τεϊοποτείο)
σέρβιραν πολύ νωρίς και πάντα άκαιρα
καυτό τσάι που ζεμάτιζε την γλώσσα,
άλλοι ιππείς ποταμίσιων κροκοδείλων
έστηναν στοιχήματα στη σκυταλοδρομία του βάλτου
πόνταραν όμως στις λάθος φολίδες
κι έχυναν ψεύτικα δάκρυα μετά,
κάποιοι ήταν τόσο γέροι
που το δέρμα τους σχιζόταν σαν χαρτί
και από κάτω πρόβαλαν οι φλέβες
που μέσα τους κυλούσε ροζ το αίμα,
άλλοι ήταν απλώς οι άλλοι.
Όμως τώρα
η κυρία Μπι βάφει τα χείλη κατακόκκινα.
Κοιτάει απ’ το παράθυρο.
Περιμένει μ’ ανυπομονησία.
Αυτόν τον τελευταίο.
Μπορεί να είναι από το Ναντάκετ ή από τη Μάντσα
Να έρθει καβάλα σε φάλαινα ή σε άλογο
Να έρθει νωρίς, να έρθει αργά,
Να έρθει πάντως, έστω και αν ποτέ δεν έρθει.
Γιατί η κυρία Μπι ξέρει καλά.
Αυτός θα διαφέρει.
Δεν θα την πλησιάσει για να πάρει.
Δεν θα την πλησιάσει για να δώσει.
Θα της προσφέρει ιπποτικά το μπράτσο,
θα την τυλίξει με μανδύα,
θα της προσφέρει αρσενικό.
Άφθαρτος θα μείνει ο έρωτας τους
αφού θα ερωτευτούν το ίδιο τους το τέλος.
Κι ύστερα θα χαθούν μαζί μες την ομίχλη
Ή μες στο χιόνι
Ή μες στην αφρισμένη θάλασσα.
Γιατί πάντα ο καλύτερος εραστής
φορά μαύρα λουστρίνια
μαύρο καπέλο
κι έχει κρυμμένο ένα δρεπάνι στον χαρτοφύλακα.