Οι παλαιοί Έλληνες ήσαν ψηλοί σαν τις ψηλότερες λεύκες, και όταν έπεφταν χάμω πέθαιναν, γιατί δεν μπορούσαν να σηκωθούν. (…)
Ν. Γ. ΠΟΛΙΤΗΣ, Οι παραδόσεις του ελληνικού λαού, αρ. 91

MMXXI –  Δεύτερο συναπτό έτος της πανδημίας.

Ακόμα, έτος περαιτέρω μεταλαμπάδευσης των επαναστάσεων των #hashtags.
Φυλές μασκοφόρων, εκπροσωπώντας επάξια (στον τρισδιάστατο χώρο) πανστρατιές πορτοκαλοκίτρινων, χολερικών έλεος-emoji, συναθροίζονταν αγωνιστικώς, με τις απαιτούμενες αναμεταξύ αποστάσεις, ελέω και των ειδικών εφαρμογών μέτρησης (με αισθητήρα) που είχαν κατεβασμένες στα κινητά.
Από την άλλη ήταν οι αρμόδιοι κρατικοί Καταχέρηδες. Οι οποίοι είχαν μάθει και μεταχειρίζονταν αρκετά ικανοποιητικά τα νέα τηλερόπαλα ακριβείας, που ήτανε – για λόγους δημόσιας υγείας– σχεδόν δέκα μέτρα σε μήκος, και κατά το μεγαλύτερο μέρος τους μαλακά και ελαστικά σαν αποκριάτικα.

Η πρόοδος ήταν αξιοσημείωτη.

Ενώ με τα πρότερα τηλερόπαλα (πρώτης γενιάς), για να συλλάβουν έναν, σακάτευαν παραπλεύρως περί τους τέσσερις, με τα νέα, που είχαν μονάχα την άκρη τους σκληρή (σαν πέτρα), κοπάναγαν με ακρίβεια τον στόχο, οι δε υπόλοιποι, που τύχαινε να έχουν βρεθεί στη μέση και το ρόπαλο να τους πάρει στα κεφάλια, συνήθως γελούσαν τρανταχτά με την αστεία κόρνα που έκανε το ελαστικό μέρος κατά την πρόσκρουση.

Eυφρόσυνη νότα αυτή.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τουλάχιστον οι οδομαχίες ανά τον πλανήτη γίνονταν με κάποια ασφάλεια, ένεκα εμπεδωμένης ευθύνης και νεοαποκτηθείσας τεχνογνωσίας.
Γενικά, αποτελεί οξύμωρο η φράση «καλοκουρδισμένη ανθρωπότητα», όμως η συγκεκριμένη συνθήκη πλησίαζε αρκετά.

———— ≈ ————

Βιώναμε –καταφανώς– μία καμπή της ιστορίας.
Κι εξάλλου, απ’ το προσεκτικό μάτι των ικανοτέρων εκ των προφητών της εποχής δεν διέφυγαν λεπτομέρειες, οι οποίες –κατά τις σχετικές, άχαστες προβλέψεις τους– θα ήταν καθοριστικές για το απώτερο μέλλον του είδους μας:

#(…)mustfall

Με τις γενικευμένες, πια, εχθροπραξίες των απανταχού αγωνιστών κατά των αγαλμάτων του (εκάστοτε) Παλαιού Καθεστώτος – τα οποία (καλοδεμένα με χοντρό σκοινί) έπεφταν σωρηδόν εδώ κι εκεί ύστερα από παράδοξες, μονομερείς, διαγενεακές/διαπολιτισμικές διελκυστίνδες -, είχαν τεθεί τα θεμέλια για τη μελλούμενη τελική αναμέτρηση των ανθρώπων (κινητά έμψυχα) με τα άψυχα αντικείμενα.
Η οποία θα είχε ως (ευτυχή) κατάληξη την ολοκληρωτική επικράτηση των αντικειμένων (εργαλεία διάφορα, τραπεζοκαρέκλες και λοιπά έπιπλα, γλυπτά και λοιπά έργα τέχνης, μηχανήματα κάθε είδους - μικρά και μεγάλα, κ.λπ.) επί του ανθρωπίνου είδους.
Καθοριστική για τούτη την παράδοξη, νικητήρια έκβαση θα αποδεικνυόταν η ιδιότητα αυτών να μην προσβάλλονται από την ηλιθιότητα, ελλείψει νου και ψυχής.

#him/her-too

Οι ιδιοφυείς-πλην-όμως-παλιάνθρωποι των Τεχνών, νεκροί τε και ζώντες, που στεγνά οι εξοστρακιστές της κραταιής cancel culture τούς πήρανε την Αιώνια Μνήμη απ’ τα χέρια, παραλλάσσοντάς τη - δια της αντικατάστασης δυο μονάχα γραμμάτων της ελληνικής - στης λήθης το Αιώνιο Μνήμα, βρικολάκιασαν για καιρό.
Μέχρι που όταν θα ξεχύνονταν πάλι στην επιφάνεια, γεμάτοι όρεξη για εκδίκηση προς εκείνο το είδος, που τόσο αχάριστα αρνήθηκε τους δημόσιους καρπούς των μεγάλων τους πνευμάτων προς τιμώρηση ιδιωτικών τους ανομημάτων, αντίκρυσαν κατάπληκτοι τη γη βασιλευόμενη από τα αντικείμενα.
Έτσι, λοιπόν, αγόγγυστα οι ακυρωμένοι βρικόλακες θα ίδρυαν εν καιρώ τον Νέο Πολιτισμό του Πνεύματος και της Δέουσας Επιείκειας για τον Ηθικό Πισινό, κατά τον προσφιλή τους αφορισμό του Λίχτενμπεργκ που έλεγε ότι
«κάθε άνθρωπος έχει τον ηθικό του πισινό που δεν τον δείχνει, αν δεν αναγκαστεί, και τον σκεπάζει όσον περισσότερο καιρό μπορεί με το βρακί της ευπρέπειας» (Βλ. Επιλογή από τα Sudelbücher, Στιγμή, μτφρ. Παναγιώτης Κονδύλης)

#okboomer

Στον πόλεμο των γενεών, η χειραφέτηση των προοδευτικότερων νέων από τη θλιβερή ηγεμονία των αντιδραστικών, ένεκα σωφροσύνης, γηραιότερων γινόταν δια της asap διαλογο-ληκτικής μεθόδου.

Σύντομα θα θεσπιζόταν επισήμως, πριν από τον φυσικό θάνατο (δεύτερο και τελικό στάδιο), ένα πρώτο στάδιο, αυτό δηλαδή του κοινωνικού θανάτου της μαζικής ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗΣ για όσους σκεπτικούς ή ανοιχτά διαφωνούντες με παλαβομάρες αποπροσανατολισμένου προοδευτισμού περνούσαν τα σαράντα-πενήντα (και για όσους νεότερους τύγχανε να ομοφωνούν με τέτοιους). Έτσι, η φωνή τους θα είχε, εκ προοιμίου, το αδιάφορο για το ανθρώπινο νόημα status του τριξίματος, π.χ., ενός αλάδωτου μεντεσέ.
Επερχόταν, δηλαδή, μια ώρα αρχύτερα η (ταπεινωτική) από-υποκειμενικοποίησή τους και οι boomers περνούσαν απευθείας στην κατάσταση των άψυχων αντικειμένων, την οποία έτσι κι αλλιώς μας επιφυλάσσει ο φυσικός θάνατος.
Ποιος να περίμενε ότι οι Kαιροί με τη συνέργεια της Τύχης θα έφερναν στο τέλος τους boomers απ’ την πλευρά των νικητών.

———— ≈ ————

Εν ολίγοις –

Χόχλαζαν και χόχλαζαν τα ποικίλα μείγματα, σε βραστήρες ψηφιακούς.
Στους συμπυκνωτές της Κοινής Γνώμης ψυχόταν ο ατμός των θυμών.
Το απόσταγμα άφθονο.
Θολό και κολλώδες, ωσάν πηχτό ζελέ.
Κολυμπούσαμε στην τρεμουλιαστή χλαπάτσα ενός παλαβού Zeitgeist.

Κι αυτή ήτανε πάνω-κάτω μια εικόνα του κόσμου εκείνη τη χρονιά, η οποία στη χώρα μας συνέπιπτε με τα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση της Ανεξαρτησίας.

———— ≈ ————

Μετά λόγου γνώσεως: Όποιος λογοτέχνης, σχετικά άσημος, έχει ρισκάρει (προς σφοδρή απογοήτευσή του) να κάνει σημαντική, για τον ίδιο, και πάντως άσχετη με επιμνημόσυνες δεήσεις, ανάρτηση/προώθηση έργου του στο facebook κατά την ημέρα επετείου του θανάτου κάποιου επιφανούς λογοτέχνη, ή ακόμα χειρότερα κατά την ημέρα του θανάτου ενός τέτοιου (φαινόμενο RIP-στιβάδας), αυτός μονάχα μπορεί να έρθει στην άβολη θέση της Επιτροπής για την Επέτειο των 200 ετών από την Επανάσταση, στις δεδομένες συνθήκες.
Επί σειρά ετών και με μεγάλη θέρμη η Επιτροπή προετοίμαζε σειρά εορταστικών εκδηλώσεων ανά την Επικράτεια με αποκορύφωμα τη φαντασμαγορική παρουσίαση του (έμβιου) αποτελέσματος ενός – εν μέρει τουλάχιστον – επιτυχούς, και πάντως εθνικής, αν όχι παγκόσμιας, σημασίας αναστατικού πειράματος.
Το πείραμα, το οποίο διήρκεσε σαράντα επτά χρόνια –ξεκίνησε το 1974–, το είχε αναλάβει μυστική ομάδα ιατρών και βιολόγων και οι σχετικές εργασίες γίνονταν σε ειδικά διαμορφωμένη υπόγεια αίθουσα/κρύπτη κάτω απ’ το Κοινοβούλιο.
Ενόψει, ωστόσο, της ανακατωμένης κατάστασης που περιέγραψα προηγουμένως, κανείς μα κανείς δεν ασχολιόταν με τα της επετείου.
Στις λίγες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα παρέστησαν, στις καλύτερες των περιπτώσεων, οι ομιλητές.
Τα μέλη της Επιτροπής πήραν να παραιτούνται ένα-ένα, ο εορτασμός ματαιώθηκε.
Οι γηραιοί επιστήμονες κάτω απ’ το Κοινοβούλιο ξέμειναν με αζήτητο τον (ευμεγέθη) καρπό των πειραμάτων μιας ζωής - πόσο χειρότερα μπορούσε να πάει;

Με σφραγισμένο, απόρρητο, κρατικό έγγραφο, και με την κινητοποίηση εντεταλμένων συνεργείων, ενός convoy μεγάλων φορτηγών και ενός αεροπλανοφόρου πλοίου του πολεμικού ναυτικού, οι επιστήμονες υποχρεώθηκαν να ξεφορτωθούν κρυφίως τον καρπό του πειράματος, ο οποίος ερρίφθη αχάραγα στον βυθό της θάλασσας, κάπου στα ανοιχτά του Πειραιά.