Στης εμμονής το αμόνι

Όταν έστρεψε το βλέμμα της πάνω σου
ένα σμήνος πουλιά πέταξε προς εσένα
μόνο που ελευθερώθηκαν απ’ τον κομμένο της λαιμό
σαν άγαλμα αποκεφαλισμένο
βανδαλισμένο απ’ τον πόθο σου να την αποκτήσεις
ενώ το κεφάλι της κυλούσε στα χέρια σου
μια μπάλα που έπρεπε να πιάσεις
να μη δεχθείς κανένα τέρμα
στο στιγμιαία ατέρμονο βλέμμα της
πριν στρέψει το πρόσωπο προς όπου
η γενική σου πτώση
μετά από κείνη τη στροφή
—έστω ανορθόγραφα—
το κλίνει
Από τότε ζεις την ανάπτυξη
αυτής της στιγμής σε καιρό
δέντρο που αλλάζοντας μένει ίδιο
γύρω από τον κορμό του
πυκνό σημειωτόν του

Λεωφορείο «ο νόθος»

Εκεί που έτρεχε προς το μέλλον
κι εγώ επωφελούμενος απ’ το συνωστισμό
με φευγαλέες ηδονές διάνθιζα την απόρριψη
—καθότι ξένος σε αξίες, ήθη, νόμους
κάτι σαν νόθος δηλαδή
όπως ο χρόνος μας ο καύσιμος-
εκεί που έτρεχε λοιπόν προς το καινούριο
τι φρενάρισμα ο εικοστός πρώτος!
Η αδράνεια με πέταξε μπρός
στον δέκατο ένατο που προσπερνούσαμε
εφαψία των δέντρων
των μόνων που δεν τρων
—ανερώτηγα μόνα—
τη μπλόφα του έρωτα

μόνο το ψυχανέμισμα στον αέρα
μιας ένωσης των κλαδιών τους

Εσωτερίκευση

Μετά το τέλος της Ιστορίας
ό,τι συμβαίνει περνάει στο «ντούκου»
Το δέντρο που ρίχνει φύλλα στους παίκτες
εσωτερίκευσε τη φύση του
στα βιβλία που φτιάχτηκαν απ’ αυτό
Τα βιβλία εσωτερικεύτηκαν σε οθόνες
και το ξεφύλλισμα στο ανέπαφο νόημα
να διαβάζεις αυτό που δεν διάβηκες
μόνο το σάρωσες σε αθυσίαστο χρόνο
Έτσι η θυσία της Ιφιγένειας
εσωτερικεύτηκε στα ωράρια
κι ούτε ένα θρόισμα
στις ασάλευτες μέρες μας
μόνο η ανάμνηση της έξω θάλασσας
στου σκεπασμένου απ’ τους δρόμους ποταμού
το τυφλό της κοίτης του κοίταγμα

Μετά τη λήξη της Ιστορίας
το τέλος εσωτερικεύτηκε στους σκοπούς μας
που δεν ξέρουν πώς να τελειώσουν
αυτό το κοίτασμα στο κοίταγμα
της θάλασσας

Η τάξη του καθαρού

Πολλές φορές τα χέρια
δεν έρχονται από το σώμα
αλλά απ’ το στόμα της ανάγκης
για το άλλο του κόσμου
Απλωμένα στους κάδους δεν ψάχνουν για κάτι
αλλά με μάτι που γυαλίζει
ψαύουν τα πεταμένα
από το ψέμα του μοντάζ
μιας αδιάσπαστης συνέχειας
που τους ζητάει να ταυτιστούν
Το ίδιο μοντάζ που παραλείπει τις ρήξεις
χεριών με κλαδιά
όσο δέντρα υποδύονται σώματα
καρφωμένα σε συναίνεσης άπνοια
πως δεν είναι ακόμη καιρός
παρά μόνο για ταύτιση
με αυτό που τους δείχνει
Ας βγουν επιτέλους τ’ αμοντάριστα πλάνα
χεριών που παλεύουν ν’ ανοίξουν κορμούς
να περάσουν το σώμα απ’ το ξύλο της μάθησης
να το φέρουν στου τέλους το φως
πώς σε κάδους καταλήγουν να ψαύουν
του μοντάζ τις κομμένες σκηνές
για εκείνους που ποτέ τους δεν δέχτηκαν
του δάσους την άφεση για τα ξέφωτα
αν έστω και ένας στο σκοτάδι της στέρησης
στης αλήθειας τον πάτο του κάδου
πεινασμένος για το άλλο του κόσμου
του κάδου του κόσμου, του «κάδω» κόσμου
όσων δέντρων απόγονοι μπολιασμάτων
δεν τρων, δε μασάν
στου γλαυκού την ανέχεια
της φυλής τη συνέχεια
στο φιλί που ποτέ δεν προδίδει
το μοντάζ δαγκωμένων χειλιών
από λέξεις
νηστικές και μεγάλες

Κυβείο*

Καρφί στο ξύλο
πρόσημο φύλλο η ταμπέλα στην ελιά
σε ποιον ανήκει ο καρπός
για ποιον το «πάντα μακρινός»

Μετά την σταύρωση
στους ήλους του ονόματος
άλλαξαν πρόσημο λοιπόν
σε μια αφαίρεση τοπίου
και αποψίλωσης τα δέντρα

Το «πλην» της στέρησης
το «δεν» της άρνησης
το «πώς» της τέχνης
έγιναν ένα στο «γιατί»
τα δέντρα δεν τράβηξαν
την τσόχα με μιας
από της πλάσης το κυβείο

_{*Κυβεία ή κυβευτήρια αποκαλούνταν οι αρχαίες μπαρμπουτιέρες}

Φθινόπωρο

Στ’ αόρατα αλεξίπτωτα των φύλλων που πέφτουν
σ’ ένα ανύπαρκτο πεδίο μάχης
η συγκατάνευση των δέντρων στο μάδημά τους απ’ τον αέρα
Τον αέρα των νέων μοντέλων αυτοκινήτων
τον αέρα των πρόσφατων ρευμάτων στο ντύσιμο
τον κοπανιστό αέρα της πόλης
τον «αέρα» που κάποτε σήμαινε έφοδο στον εχθρό
Ηλίθια δέντρα
το «δεν» σας κιτρίνισε σε ζεν
στα στρώματα φύλλων πεσμένων μπροστά σας
Κι όπως σας έστρωσαν θα κοιμηθείτε

Μνήμη

Στο τέλος των έργων
στο τέλος των δέντρων
σαν όσμωσης υποτροπή
πράσινο αίμα οι άνθρωποι
στους κήπους-βεράντες
κήπους-ταράτσες
πέτρα και πράσινο
πέτρα στο πράσινο των δέντρων
η πέτρα τα λιθοβολεί
της λήθης βολή τα σπίτια
κι όμως η χλωροφύλλη
χλωρό φιλί ακόμη
γενεαλογικού