1. Το μέλλον

στην Λυδία Βασιλική

Αφηγητής:
στάχυα, ο ήχος τους, και ένας χαμηλός κόκκινος ήλιος Δύο άνθρωποι συζητούν Δίπλα τους αμίλητος παρατηρητής που στριφογυρίζει αργά στην παλάμη του μικρούς μαύρους κόκκους Κάπου, κάποτε, κοιτά προς τα εκεί, προς το βάθος Κεραίες, κοντάρια ή στιχερά;στο απέναντι βάθος ένας μεγάλος σωρός βιβλίων Ο αέρας ξεφύλλιζε χθες, ξεφυλλίζει και σήμερα, ενώ αύριο τα βιβλία θα αλεστούν
πιο εδώ ένα τεράστιο δέντρο Ψ με χάρτινα φύλλα Που έχουν το καθένα τους ένα γράμμα στην κάθε επιφάνεια Αύριο ο αέρας θα ξεφυλλίσει το δέντρο, θα πετάξουν τα φύλλα Θα ψάξουμε για νόημα σε ό,τι σχηματιστεί
κάποιος περνάει κρατώντας ένα κόσκινο Δείχνει, σκέφτεται Και μουρμουρίζει: «αν αυτό εκεί είναι κοντάρι σημαίας Ας σκεφτούμε ποια να είναι η σημαία μας»

[...]

— Στίχοι, στάχυα... «Στίχοι, στάχυα Στίχοι, στάχυα!» τι λες;

— Α, Ματαχέννα αγαπητή!, ποίημα της χώρας να θερίσω μου λες! Αλλά πλέον γράφω ποιήματα κυρίως για το διεθνές κοινό Ήδη έχουν μεταφραστή ποιήματά μου σε 41 γλώσσες και αύριο σε 44 ... Να!, αλλάζεις μία έως τρεις λέξεις στις εκατό και, αμέσως, Σέρβοι, Κροάτες, Βόσνιοι & Μαυροβούνιοι με έχουν ξεχωριστά στις γλώσσες τους

— Λοιπόν, αυτός ο αριθμός γλωσσών πρέπει να γίνει κάτι σαν h, σαν δείκτης Hirsch για ποιητές Και τον αυξάνεις όπως μπορείς! Υπάρχει βεβαίως και ο ουτιδανός που λέει ότι φτιάχνει σκοπίμως μη μεταφράσιμα ποιήματα για να χαθούν αύριο μαζί με τα ελληνικά

— Μμμ, δείκτης h για ποιητές; Πολύ ωραίο! Οπότε ο ουτιδανός που λες είναι, ένας κακόμοιρος με h = 1 Και αύριο, αν σβήσουν τα ελληνικά, θα έχει h = 0, οπότε ας μην ασχολούμαστε με αυτόν
εγώ πάλι προτιμώ, πλέον, να παρουσιάζω κάποιο ποίημα μόνον εάν μεταφράζεται καλά & εύκολα σε άλλες γλώσσες Και άκου πώς προσεγγίζω στα γρήγορα το θέμα αυτό:

Γράφω κάτι που σκέφτηκα στα ελληνικά, κατόπιν επιλέγω μετάφρασι μηχανής στα χαβανέζικα Τέλος, με μια νέα μετάφρασι μηχανής ξαναγυρίζω στα ελληνικά Και είμαι σε καλό δρόμο εάν, στο τέλος, ξαναβγή είτε σχεδόν το ίδιο με το αρχικό είτε κάτι πιο εντυπωσιακό.
Να, δες. Δοκιμάζω το:
«εγώ γράφω ποιήματα για το διεθνές κοινό»
Στα χαβανέζικα της μηχανής γίνεται:
‘kākau wau i nā mele no ka lehulehu o ka honua’,
Και τελικώς, από τα χαβανέζικα πάλι στα ελληνικά, παίρνω:
«γράφω τραγούδια για τις μάζες του κόσμου»
εδώ στο τέλος βγαίνει κάτι περισσότερο εντυπωσιακό από το αρχικό Άρα είμαι σε καλό δρόμο!

— Τι να πω; βόκρο βα, μπαχαβάν αμβράχανα!, δηλαδή απλό αλλά ιδιοφυές Είσαι υποψήφιος σέντερ φορ τής Μεικτής Κόσμου Ποιητών, είσαι σπουδαίος, γρήγορος & μείζων χαραλάμπης Μάλιστα σκέπτομαι ότι η ιδέα σου μπορεί να έχει και συνέχεια:

Άκου: διαλέγεις δύο μικρά ποιήματά σου, ετοιμάζεις μετάφρασι μηχανής, έστω και ο,τινάναι, σε 130 γλώσσες, γιατί τόσες βλέπω ότι είναι διαθέσιμες σε μία σχετική ηλεκτρονική σελίδα Με όλα αυτά φτιάχνεις τον τόμο Δύο ποιήματα για όλη την Γη, τυπώνεις κάποιες εκατοντάδες αντιτύπων για τις πρεσβείες κ.λπ, και κατόπιν προσθέτεις στο βιογραφικό σου την φράση «ο πρώτος ποιητής που είδε ποιήματά του μεταφρασμένα σε 130 γλώσσες!»

— Ναι... Καλό ακούγεται

— Να το κάνεις! Επίσης, εσύ, πιστεύω, ήδη έχεις γράψει ποιήματα τα οποία το 9.000 θα είναι «τώρα πιο επίκαιρα παρά ποτέ». Εσύ δεν γράφεις ποιήματα στην τύχη, όπως κάποιοι άλλοι γράφουν ποιήματα λες και επενδύουν σε λαχεία, στην τύχη, χωρίς τύχη – συνήθως χωρίς σημασία. Επίσης, ακόμη και αν κάποιος εξασφαλίσει, όχι μόνον με καταιγισμό αλλά και με ταλέντο, την κυριαρχία επί μισόν αιώνα, δεν έχει εξασφαλίσει και το μέλλον. Όπως σχολίαζε ο δάσκαλός μου, ο Αραράτ, «ο Παλαμάς αν γίνεις, όπως ο Παλαμάς κατόπιν ίσως να χαθείς». Και από την άλλη εσύ. Βλέπω ποιήματά σου ανάμεσα στα επάνω-πάνω στην Τράπεζα του Μέλλοντος, όπως θα έλεγε ο Καβάφης. Και θαυμαστικά σχολιάζω βό φολβό, ραμβούνι βάνι! Δεν μεταφράζω εδώ, αφού πάνω-κάτω καταλαβαίνεις

— Ναι ... Αλλά, ξέρεις, δεν μου πολυαρέσει αυτό με τα επάνω-πάνω ποιήματα Έχει κάτι από τα επάνω-πάνω βρακιά στο Καλάθι της Λαϊκής. Άσε που δεν θέλω να με σκέφτεται κανείς στην επιφάνεια – θέλω, ξέρεις, το μέσα των πραγμάτων Να!, σκέφτηκα κάτι που μου αρέσει περισσότερο:

            στο Ψυγείο του Μέλλοντος άφησα μέσα έναν τελεόστεο

— Ωραίο, ναι... Αλλά ίσως κάπως επικίνδυνα αυτοσαρκαστικό...

— Ε, ζητούμενο και αυτό...

[...]

— Κάτι άλλο τώρα. Ο δάσκαλός μου, ο Ρόμβος Αραράτ, έλεγε πως όταν δημιουργείς δεν πρέπει να σκέπτεσαι ότι παλεύεις με όλους τους άλλους Όμως, εάν, κάποιος, καταλήξει, όπως εσύ, να παλεύει με όλους τους άλλους, πρέπει να εξαφανίσει τους περισσότερους, άλλους ή, μάλλον τους κυριότερους ανταγωνιστές Και αρχίζεις με την ισοπέδωσι των σύγχρονων Αλλά πρέπει να κάνεις κάτι και για τους προηγούμενους... Εννοώ κάτι όπως αυτό που, κάποιοι λένε, έκανε ο Πλάτωνας στην περίπτωσι του Δημόκριτου

λοιπόν, όπως κάποιοι φτιάχνουν ηλεκτρονικούς ιούς, ίσως καλό είναι να αναπτύξεις ηλεκτρονικούς σκώρους που θα τρώνε ειδικώς αρχεία με έργα σημαντικών ποιητών. Μάλιστα αυτοί οι σκώροι πρέπει να μπορούν να κατατρώγουν όχι μόνον έργα των παλαιότερων αλλά και των μελλοντικών σημαντικών ποιητών

— Αυτά, όλα αυτά, κάποτε περνούν από το μυαλό μου, ω Ματαχέννα αγαπητή! Αλλά, προς το παρόν, κυρίως ετοιμάζω ποιήματα για βέρκους & ορόβοτους, για βορεκάτους & αρβάιτους. Γενικότερα, οραματίζομαι μια λαϊκή δημοκρατία της πραγματικής και της τεχνητής νοημοσύνης

¡διότι, ξέρεις, αγαπητή μου, πόσο σπουδαίο θάναι να ξαναδιαβαστούν ποιήματα σε μεγάλα γήπεδα; Και θα τους δώσω για άστρο έναν Άρβελ, άγριο υπερήρωα της Μάρβελ!

— Και τα άλλα που έλεγες; Τα ποιήματα για το μεταλλαγμένο κοινό; Τα ποιήματα για τα τόσο ευφυή δελφίνια και χταπόδια; Η ανθολογία για τις μέλισσες εργάτριες, αλλά όχι για τους κηφήνες και τις βασίλισσες; Τα νανοποιήματα για μικροργανισμούς; Η συμπαντική ανθολογία αγάπης «μία θερμάστρα για τα άστρα»; Τα έχεις εγκαταλείψει όλα αυτά;
επίσης, δεν ξεχνώ πόσο σε απασχολούσε κάποτε το ποίημα με το οποίο οι άνθρωποι του 7.000 θα ξεκινήσουν την αντεπίθεσι. Ακόμη θυμάμαι το πρώτο σχετικό δίστιχο που μας είχες απαγγείλει κάτω από μία λευκή πέτρινη γέφυρα Κρατούσες μάραθο και ένα ρόδι, και ήσουν αναψοκοκκινισμένος όταν ξεκίνησες:

«Κάντε ένα βήμα πίσω αδαείς και άθεες μηχανές
Ήρθε η ώρα να μιλήσουν πάλι οι δημιουργοί σας!»

— Κοίταξε, κάποια από αυτά που θυμήθηκες έχουν σχέση με την δημοκρατία που οραματίζομαι Αλλά και τα υπόλοιπα παραμένουν στα υπόψιν! Όλα, εκτός από την ανθολογία που προσβάλλει τις βασίλισσες – έχεις δει πχ τι λέει τώρα ο Τζόνι Ρότεν; Ξέρεις, αυτός που από Αντικράιστ τώρα έχει γίνει Χατζηκράιστ, αμπώς!
τέλος πάντων, επίσης με ενδιαφέρουν πράγματα πέρα από τα ποιήματα, ας πούμε κάποια νέα τέχνη που θα ευχαριστεί ειδικά γάτες Ένα άλλο αντικείμενο που με απασχολεί είναι πίνακες με οιονεί κέντρα συμμετρίας – ξέρεις, σκέπτομαι ζωγραφικά έργα για χώρους όπου δεν υπάρχει βαρύτητα, έργα για διαστημόπλοια κ.λπ.

— Α, είχε φτιάξει δύο τέτοιους στρογγυλούς πίνακες ο Κογιαβέλιτι το 1992 Τον έναν πίνακα τον έκοψε και τον μοίρασε σαν πίτσα σε οκτώ φίλους, ενώ τον άλλο κάπου, κάπως τον έχασε Μάλιστα, από τότε εξετάζει με προσοχή, αν και χωρίς αποτέλεσμα ως τώρα, όλα τα βίντεο που δείχνουν το εσωτερικό διαστημοπλοίων και διαστημικών σταθμών Αλλά μόνον ένα στρογγυλό σεμεδάκι έχει εντοπίσει...

— Καλά! Πάντως, σκέπτομαι τέχνη πέρα από αυτά που φτιάχνει o Δαμιανός ο Βρετανός, ο asinus asinum fricat, αυτός ο που χαϊδεύει με πλεξιγυαλόχαρτο τις ράχεις των ισασημάντων

— Όπως και ο Σων, εκείνος ο αφηρημένος Ιρλανδός που ανέφερες τις προάλλες;

— Α, καλά αυτός... Με τα χρωματιστά πολυριγέ που είναι σαν βαρετά κιλίμια Η αδιάφορη μορφή του εύκολου, η εμπροσθοφυλακή του τίποτε κ.λπ., κ.λπ. Λοιπόν, αν είχα πολλά έργα του σε ύφασμα θα τα έδινα με τις σακούλες για ανακύκλωσι ινών, ώστε να κερδίσω έκπτωσι 10-15 % στις επόμενες αγορές νέων ρούχων & αξεσουάρ
τέλος πάντων... Θα σου πω τι με ενδιαφέρει άμεσα – το σκέπτομαι εδώ και τρεις-τέσσερις ημέρες.. Λοιπόν, θέλω να κερδίσω τον διαγωνισμό για το πρώτο ποίημα που θα διαβαστεί στον Άρη!

— Ωραίο και πρέπει…. Προβληματίσου όμως τώρα και για κάτι μεσοπρόθεσμα σημαντικό:
όταν την Γη εγκαταλείψουν οριστικά οι πολύ μελλοντικοί, θα έχουν μαζί τους τα άπαντα σου, με σκληρό εξώφυλλο και σε χαρτί Chamois των 120 γραμμαρίων;

— Ναι, έχει και αυτό, ίσως έχει, την σημασία του Γιατί η ποίησι, ξέρεις, ζει και χωρίς την γραφή, να μην πω και χωρίς τους ανθρώπους...

— Ναι, ίσως... Τότε κάτι άλλο, αυτό πιο προς τα εκεί, εννοώ όπου η αιωνιότητα: σε γεωλογικούς χρόνους, οι στίχοι σου τι θα απογίνουν;

— Δεν ξέρω, αλλά, ας πούμε, εάν οι ψυχές είναι αθάνατες, ίσως να τους διαδίδουν οι ψυχές...

— Α, μεταφυσική οπτική, ωραία! Γιατί τότε, φαντάζομαι & προτείνω, τι πιο καλό από το να περάσουν διάφορα ποιήματά σου σε σχολικά αναγνωστικά των νέων χερουβείμ και κάποια στους κιτρινοκίτρινους, και ίσως στις άκρες κοκκινόμαυρους, πάπυρους των καλικαντζάρων; Αλλά, πάλι, για να αφήσουμε τα σχετικά με γραφές και εκτυπώσεις: γιατί να μην μουρμουρίζουν ήδη στίχους σου, τόσο γνωστούς σε μας όσο και μελλοντικούς, θεοί της Ιωνίας με Νηιάδες γύρω τους;

— Μαι, ίσως... Αλλά, για στάσου, Ματαχέννα αγαπητή. Μήπως με δοκιμάζεις με όλα αυτά που προτείνεις, τα ίσως και κάπου κάπως υπερβολικά;!

— Α, όχι, Όχι! [: εδώ η Ματαχέννα κάνει μια οριζόντια κοφτή κίνησι]

— Καλά! Πάντως, εάν, λέω εάν, η προφορική παράδοσι δεν μας αρκεί, τότε οι στίχοι μου δεν πρέπει να σώζονται μόνον σε ηλεκτρονικά αρχεία Μία επανάστασι, μία ομαδική παράκρουσι ηλεκτρονίων μπορεί να τινάξει τον πολιτισμό μας στον αέρα ή στο κενό, οπότε δεν είναι παράλογο να θελήσω οι στίχοι μου να υπάρχουν και κάπου αλλού. Ίσως όχι σε χαρτί, αλλά γιατί όχι σε μάρμαρο ή σε γρανίτη ή στο υπέδαφος ή σε απομακρυσμένα διαστημόπλοια και πλανήτες, ίσως σε κάποια, ίσως και σε όλα αυτά Ή και σε άλλα... Σκέψου ό,τι θες, δεν είμαι σίγουρος τι σκέπτεσαι, αλλά κάπου και κάπως πρέπει πάντοτε να υπάρχουν οι στίχοι μου, ως μεσοαστρική ύλη, ως ..., δεν ξέρω ... Αλλά κουράστηκα Ας συνεχίσουμε αύριο

[ Α Υ Ρ Ι Ο ]

Αφηγητής:
διαγώνια βροχή Η συζήτησι των δύο συνεχίζεται πίσω από ένα παράθυρο με γκρι και πορτοκαλί κουρτίνες Έξω από το παράθυρο περνούν δυο με δικράνια Και πιο πέρα ίσως κάτι να στήνεται

[...]

— Λοιπόν, με ενδιαφέρει επίσης η μεγάλη κλίμακα ή/και τα χρηστικά έργα Ας πούμε ένας λιμενοβραχίονας, από μπαζοποιημένη τέχνη Και με ενδιαφέρει η τέχνη με πρώτη ύλη τέχνη

— Εννοείς κάτι μορφοκλασματικό, φρακταλοειδές, κάτι τέτοιο;

— Φρακταλούπα, λούπα, πεπόνι κανταλούπα... Τέλος πάντων, και αυτό που ανέφερες με ενδιαφέρει, αλλά κυρίως κάτι άλλο. Παρεμπιπτόντως: θέλεις να πάμε με δύο κορνίζες, μία μαύρη και μία πορτοκαλί, σε έναν σκουπιδώνα για να καδράρουμε & να φωτογραφίζουμε στιγμές τυχαίας και σπουδαίας τέχνης;

— Όχι... Καλή η τέχνη, της τέχνης είμαι και όλα αυτά, αλλά δεν χρειάζεται να πάθω και καμιά μόλυνσι

— Καλά... Ίσως και να σε δοκίμασα... Λοιπόν... Με ενδιαφέρει, ας πούμε, να λιώσω ένα σπουδαίο μεταλλικό άγαλμα ή κάποιο άλλο μείζον καλλιτεχνικό μεταλλικό έργο για να φτιάξω ένα μικρότερο μεταλλικό έργο με άλλο θέμα Και το υπόλοιπο μέταλλο θα πάει, σκέπτομαι τελετουργικά, εδώ π.χ. κίτρινοι στρόβιλοι σκόνης κρόκου, για ανακύκλωσι Επίσης, έχω σκεφθεί να φτιάξω από το πλεξιγκλάς ενός έργου του Δαμιανού ένα συμπαγές «ενυδρείο» με ενσωματωμένους ιππόκαμπους

— Α, έχω και εγώ τέτοιου τύπου ιδέες και ανησυχίες! Να, πάρε να δεις ανάτυπα των άρθρων μου «1950-2050: το γελοίο χωρίς σύνορα», «Η Γη, ένα απέραντο μουσείο;» και «Τέχνη-σκουπίδια: ταφή, καύσις ή έκθεσις σε ακατοίκητους πλανήτες;» και διάβασέ το αν θες
αλλά εσύ μήπως με αυτό με τους ιππόκαμπους πρακτικά λες ότι θα κάνεις κάτι σαν και αυτά που κάνει ο Δαμιανός; Επίσης, αν εξαιρέσουμε την δύσκολη ανακύκλωσι του πλεξιγκλάς, κάτι τέτοια σε μικρό μέγεθος τα πουλούσαν στα τουριστικά του Ισθμού μισό αιώνα πριν, έχω την εντύπωσι...

— Όταν μου λες για τον Ισθμό κ.λπ. παραβλέπεις την προέλευσι του υλικού που με ενδιαφέρει Επίσης, δεν είπα ποτέ ότι δεν είμαι κάπως συνάδελφος με τον Δαμιανό Αλλά και αν το είπα, «διαγράφονται επτά λέξεις»! Οι τρόποι μου περιλαμβάνουν π.χ. τα τυχαία, ακόμη και τα αλληλοαναιρούμενα, βήματα, τα λογικά άλματα και τις συσκευασίες του τίποτε Άλλο είναι να ακούς τι λέω και άλλο να διαβάζεις, πχ, ένα βιβλίο λογικής ή οδηγίες για να συναρμολογήσεις ένα πράσινο τραπέζι
λοιπόν, ωραία όλα από αυτά που είπαμε χθες, ω Ματαχέννα αγαπητή, αλλά άκου τώρα μια διαφορετική σκέψι Υπάρχουν στιγμές που αισθάνομαι ότι μπροστά μας ανοίγονται δύο βασικοί δρόμοι
ο ένας δρόμος που βλέπω είναι μάλλον αδιέξοδος και ο άλλος είναι αυτός της καθαρής ήττας-μας από τον ΆΪ Τεγχάνη-Μηχανή. Στον πρώτο δρόμο πολλοί από εμάς μένουν σχεδιάζοντας αρπακτικές χειρονομίες, ογκώδη τίποτε, οχτάρια σε διαδραστικούς πεζόδρομους κ.λπ., κ.λπ. Και διάφορα τέτοια κάποιοι συνεχίζουν να τα κάνουν με ιδιαίτερη επιτυχία, όπως, ας πούμε, ο Ισασήμαντος, ενώ πασπατεύη και πατ-πάτ τον ώμο του Στον άλλο δρόμο, που φαίνεται και ο μόνος απεριόριστος, τελικώς οι μηχανές θα προχωρήσουν χωρίς τον άνθρωπο Μόνον για λίγο κάποιοι θα συνοδεύουν ως βοσκοί μηχανών, ως καλλιτέχνες με επωμίδες τα εισαγωγικά με χρυσά κορδόνια, ενώ θα τους ψάχνουν για συνέντευξι από την εκπομπή ‘Τα επαγγέλματα που χάνονται’ Και θα ακολουθήση η τέχνη χωρίς άνθρωπο Ο άνθρωπος θα είναι ο δράκοντας που ο ΆΪ, της τέχνης, Μηχανής θα τρυπήση με το δόρυ του Ξέρεις... Ο τεχνητός βγαίνει από την τέχνη Και η τέχνη θα είναι τελικώς του τεχνητού για τον τεχνητό

— Ε, ίσως κάποτε.... Αλλά μην ξεχνάς και την αντεπίθεσι του 7.000!

— Ναι, δεν την ξεχνώ Και έλα τώρα, πάρε ένα μανταρίνι Και συνέχισε να τρως μανταρίνι, κλημεντίνι, ταγγερίνι Όσο διαρκεί, ναι όσο διαρκεί, το πορτοκαλί φως

_{[6/11/2021, 2022, 3/2023]}

ΥΓ.

Αφηγητής:
έξω, στα μάρμαρα σκαλιά στέκονται δύο ποιητές με μεγάλα χάρτινα ακορντεόν Θα ρεύσει, ρέει!, ο ποταμός των λέξεων Ρόχθος & κέλαδος, ιδέες και σφήκες στριφογυρίζουν σε δίνες

Παρατηρητής στο Δέλτα του λόγου:
φθάνουν εδώ τα νερά Φράσεις και όλα αυτά Συνεχίζουν και καταλήγουν στην θάλασσα

2. Θα δει και θα τοξεύσει
     [Wzs]

όλον τον χρόνο μια γιορτή, τα Οτινάναια
Χαραγματιές και εκνεφώματα
νέες ιδέες, ή φωνές, νέα ιδεογράμματα

θα έρθει κάποιος λιχνιστής
με βώλο από άχυρο και ένα νεροκάστανο
ποιο απ’ τα δυο είναι βαρύτερο θα δει

ο παρερμηνευτής Θαρσίγουρος θαρθεί
κοράλλι ερυθρό, θα πει, αυτό
Και εκείνο είναι γιούσουρι
ο παρερμηνευτής θρασίγουρος
θα δει και θα τοξεύσει

στον δρόμο ένα νόμισμα,
τα Οτινάναια μια πομπή
κάποτε θάρθει νέα ποίησι,
ναρθεί, ας περιμένουμε

σε μία γιορτή ή μη γιορτή
σε έναν αδιάφορο πανζουρλισμό ή μη
Κάποια θαρθεί με κυδωνί,
κάποια στιγμή με βυσσινί πουκάμισο

νάρθει, θαρθεί
κάποια ας περιμένουμε

^{[7 & 10/2022]}

*Wzs: ενώ εξέταζα το ποίημα και το πληκτρολόγιο έτυχε να είναι γυρισμένο στα αγγλικά Πέρασε ξαφνικά ο γάτος Αραράτ και άφησε το ίχνος-σχόλιο Wzs.

3. Η Ἁρμοράλη αγαπά να βυθίζει καράβια

να μια συνήθεια σεβαστή
να ένα καράβι αόρατο γεμάτο αλατόνερο

όσους καλά τα έγραψαν
τους έχουν ποιητές
όσους καλά τα πίστεψαν
τους έχουν στην Ψιλόνησο

1. Φίλη κυρία Λελαχούτη

μνήμη Λ Μ

κυμάτιζε γκριζασημί η κυρία Λελαχούτη
την στάχτη κοιταφρόντιζε,
το φως, την τερραχούτη

είχε δικό της κυανό, από δικό της ωκεανό
είχε δική της μωσαϊκή, οι ψηφοθέτες κέδροι μουσικοί,
είχε-της στο προσκέφαλο κυνχάρ και αλουργάτες

πέτρινο ρόδι δύθηκε στο δρύινο τραπέζι
φούσκωσε η τέντα υπό βροχή
απέπλευσε η εποχή
στην μαιανδρουπόλεως βγήκα, πάει

_{[27/5 &11/6/2017, 28/6/2020]}

^{_{*1η ταινία από εκνέφωμα σε τοιχάκι πλατείας κοντά στο σπίτι μου, 2η ταινία: από εκνέφωμα στην πόρτα του γραφείου μου, 3η ταινία: από σχέδιο που έφτειαξε η Ῥ -Δ Μπ σε παπούτσι της}}

2. Κασσίφρεος

Α, το κασσίφρεος ξυπνά
Θράσσα Παρσάννα Βάττανα
της χαρμουδιάς Της χάρμουσσας
τον τέτανο Το τέναγος
το αχ της λαχμαγνείας

και
της βραχνής σαχνής θυάνασσας
—Θράσσα Βαπτάννα Άνασσα—
το νεβερός της αμμουδιάς
και το αιθαλί περπέλαος
των νοτισμένων βράχων

3. Ερμηνείες

διαβάζεις την επιγραφή:

γανάγαρα ταμάθαρα                      [= τα κυπαρίσσια είναι φλόγες των νεκρών]
δορίφιλι πατάχανα                                  [= μόνον φωτογραφίες να κοιτάς κατάματα]
σεφεσοφάνα μίτμας                               [= αυτό είναι θέαμα που γονατίζει πεθαμένους]

και αναφωνείς:

¡πανζουρλισμός των λέξεων!             [ = ¡παντανασάμα σκέρναστ!]

4. Τα κακώς παρακείμενα

Α. το τίποτε με περιεχόμενο

‘τὸ μηδὲν-οὐ[κ]-εἶναι’ ( Λ-Β Μπ, 1.5 έτους) → ‘τὸ μηδὲν-ὃ-εἶναι’ (Λ-Β Μπ., 2 ετών),
[από τον Παρμενίδη στον Δημόκριτο]

Οι ατομικοί φυσικοί φιλόσοφοι προσπαθώντας να διαχειριστούν συλλογισμούς του Παρμενίδη κατέληξαν ότι το κενό υπάρχει Και παρεμβαλλόμενο μεταξύ περιοχών συνεχούς ύλης οδηγεί σε ξεχωριστά σωματίδια που είναι δυνατόν να αλλάζουν θέσεις. Για τους αρχαίους ατομικούς αντίθετα ήταν τα άτομα και το κενό και όχι, ας πούμε, κάτι σαν τα αντίθετα ηλεκτρικά φορτία που έχουν μηδενικό άθροισμα. Μηδέν σημαίνει, έλεγε ο Δημόκριτος, «μη + δεν» και όχι «μηδέ + ἕν». Άρα το ‘δεν’ (κάτι διαφορετικό από το σημερινό «δεν») ήταν κάποιου τύπου άτομο, ενώ το «μη-δεν» υπήρχε και αυτό αλλά ήταν κάποιου τύπου τίποτε. Κρατάμε το ότι το κάποιου τύπου τίποτε έχει υπόστασι και συνεχίζουμε σε άλλο δρόμο.
Το μηδέν μπορεί να έχει δυνητικό ή και υφιστάμενο περιεχόμενο. Υπάρχει το τίποτε που προκύπτει ως άθροισμα αντιθέτων, υπάρχει και το τίποτε που γεννάει αντίθετα, ακόμη και αν αρχικά είναι ένα απλό τίποτε. Ένα γόνιμο τίποτε ίσως γεννάει ακόμη και σύμπαντα. Αλλά να μείνουμε στην γήινη πεζότητα
Τα αντίθετα x και -x έχουν άθροισμα μηδέν αλλά είναι δυνατόν να παρουσιαστούν ως δύο έργα ίδιας μεγάλης απόλυτης βαρύτητας, για την οποία θα χρησιμοποιήσουμε το σύμβολο Α. Ας πούμε, κάποιος αποξηραίνει μία λίμνη, οπότε γλυτώνει την περιοχή από τα κουνούπια, αλλά και προσφέρει γη για καλλιέργεια Κάποιος επόμενος ξαναπλημμυρίζει την περιοχή και προσελκύει ερωδιούς και ρομαντικούς τουρίστες. Εδώ έχουμε δύο οραματικά έργα για τον τόπο, ενώ επίσης και τις δύο φορές βρήκαν διάφορες δουλειές οι άνθρωποι από τις γύρω περιοχές. Έχουμε x + (- x) = 0 αλλά και συνολική βαρύτητα ίση με 2Α
Ένα άλλο παράδειγμα προσφέρει το τραμ: ένας το φέρνει, άλλος το ξηλώνει, ένας τρίτος το ξαναφέρνει, ένας τέταρτος θα το ξαναξηλώσει κ.ο.κ. Κάπως παρόμοιας σημασίας, εδώ για επιστήμονες, είναι οι έρευνες που εναλλάξ τεκμηριώνουν τα μεγάλα οφέλη και τους μεγάλους κινδύνους που συνδέονται με την κατανάλωσι σοκολάτας, καφέ κλπ
Όπως είπαμε, εάν ένα έργο έχει βαρύτητα Α, δύο αντίθετα έργα είναι δυνατόν να έχουν βαρύτητα 2Α ή κάτι τέτοιο Σε κάποιες περιπτώσεις είναι δυνατόν ακόμη και να προκύπτουν οφέλη για τον ίδιο για αμφότερα τα αντίθετα Για παράδειγμα, μία εφημερίδα δημοσιεύει μια λεπτομερή έρευνα για εσωγήινους Βριλ και τον θησαυρό του Αλή Πασά, ενώ ένα εξάμηνο αργότερα δημοσιεύει δεύτερο τεράστιο άρθρο το οποίο αναιρεί πλήρως το πρώτο βάσει ενδελεχούς νεώτερης έρευνας. Η εφημερίδα δεν θα είχε κάποιο όφελος αν δεν έγραφε κάτι για τους Βριλ & τον Αλή Πασά, θα είχε όφελος Α εάν η αρχική ιστορία ήταν πραγματική, ενώ η τερατολογία και η αναίρεσί της εξασφάλισαν όφελος 2Α. Επίσης, κάποιο άλλο, ή και το ίδιο, έντυπο είναι δυνατόν να τεκμηριώνει σε διαφορετικά δημοσιεύματα ότι οι Αμερικανοί δεν πήγαν ποτέ στο φεγγάρι και ότι πήγαν αλλά οι εξωγήινοι που συνάντησαν εκεί τους ανάγκασαν να μην ξαναπατήσουν – μάλιστα προκύπτουν και αναγνώστες που θεωρούν ότι αμφότεροι οι ισχυρισμοί είναι μάλλον βάσιμοι, ιδίως χωρίς ένα διαζευκτικό ή ανάμεσα
‘There is plenty of room at the bottom’ είχε πει κάποτε ένας σημαντικός φυσικός, ο Φάινμαν. Αλλά ο Φάινμαν απλώς εννοούσε ότι σε μικρό χώρο μπορούν να χωρέσουν πολλά στοιχεία, διότι τα στοιχεία μπορούν να γίνουν πολύ μικρά
Όμως μεγαλύτερη, ακόμη και απεριόριστη, χωρητικότητα χωρίς περιορισμούς μεγέθους στοιχείων έχει το μηδέν, το κενό, το τίποτε – Μα είναι όλα αυτά το ίδιο; Όχι γενικώς, αλλά κάποτε ίσως είναι Από την άλλη, ακόμη και όλα τα τίποτε δεν είναι ίδια Άλλο πχ είναι να μην έχης τίποτε γιατί ποτέ δεν είχες κάτι και άλλο να μην έχεις τίποτε γιατί έχασες «τα πάντα». Αλλά αυτό μάλλον το καταλαβαίνουμε και χωρίς ειδικές γνώσεις
Και αφήνουμε την συζήτησι με την ευεργετική αίσθησι πως όταν δεν ξέρεις τίποτε, ίσως ξέρεις τα πάντα και τα αντίθετά τους

_{[2011, 2023]}

β. Άλλος κέλαδος

^{τα Σάββατα γράφω και άλλα ποιήματα}

ο κοινός σοφός, ο ανόητος και ο πολύ σοφός, ο καθένας στον λόφο του Και αγναντεύουν, κατοπτεύουν, στηλιτεύουν, προλέγουν.
το τοπίο των πραγμάτων, κρότοι, δελτία καιρού Και στο βάθος φίδια πελλοσέρνονται ενώ βάτραχοι χορεύουν Φωνές & γέλια Εκεί τα θερμοκήπια με τα πολυαιθυλένιά τους, ντομάτες & φράουλες Βοή από τα βάθη, σεισμός, σεισμός!

— Ο σεισμός θα πικασσεύσει την εικόνα ή απλώς λιγάκι θα την σεζανίσει λιγάκι;
— Και ο Μπρακ; Πού είναι ο Μπρακ σε όλα αυτά;
— Τον κυβισμό τον άρχισαν, νομίζω, οι σεισμοί, τα ρόδια και τα κυδώνια
— Δηλαδή, όταν ασχολήσαι με την τέχνη, σού δίνεται και η ευκαιρία να δείξεις ή να πεις ανοησίες και ακριβώς την στιγμή που δεν πρέπει

^{[Σάββατο 6/11/2021]}

γ. Γενικές

 (i) των σχολείων
στο τέλος δεν θυμάσαι τίποτε από όσα είχες μάθει
μόνον: «υπάρχουν λέξεις & αριθμοί Και γίνονται και λάθη»                [30/8/2020]

(ii) των γλωσσών
[όχι μόνον για τους νόμους & τα λουκάνικα του Βίσμαρκ αλλά και για τις] γλώσσες: καλύτερα να μην ξέρουμε πώς ακριβώς φτιάχνονται & αλλάζουν                [2/4/2022]

(iii) των δικαιώσεων
στην απλή πραγματικότητα δικαιώνονται οι σοφοί Στην περίπλοκη όλοι από λίγο
Και δεν υπάρχει απλή πραγματικότητα                [2019-]

(iv) του παρελθόντος
το καλύτερο παρελθόν είναι το άγνωστο Το ζωγραφίζεις όπως θέλεις                [2021-2]

(v) των διαστάσεων
σεμνότερα είναι τα έργα με διαστάσεις λιγότερες και μικρότερες από τις διαθέσιμες. 1-D τέχνη: η εξ αρχής σεμνή                [20/3/2023]