_______________

O Carlos de Oliveira θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς Πορτογάλους ποιητές και μυθιστοριογράφους του 20ού αιώνα. Σπούδασε ιστορία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Κοΐμπρα και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Λισαβόνα. Ως πεζογράφος, κατατάσσεται από την κριτική της χώρας του στους «νεορεαλιστές». Η ποίησή του, σε αντίστοιχα μονοπάτια, χαρακτηρίζεται από ακρίβεια και λιτότητα.
Η συλλογή του Micropaisagem (Μικροτοπίο, 1968) από όπου το ποίημα που παραθέτουμε, συμπυκνώνει τα παραπάνω στοιχεία με τον πλέον διακριτό τρόπο: σε κάθε ενότητα, ο ποιητής παρακολουθεί με σχολαστική ακρίβεια την πορεία της γένεσης και της φθοράς στη φύση, στη ζωή, αλλά και στην ίδια τη διαδικασία της γραφής. Αποτελείται από δώδεκα ενότητες, από τις οποίες η συντομότερη, η πιο λακωνική θα μπορούσαμε να πούμε, είναι αυτή που μεταφράζεται εδώ.

Ο ποιητής

(ο χαρτογράφος;)

παρατηρεί

τα νησιά του

τα καλλιγραφικά

κυκλωμένα

από μια θάλασσα

δίχως παλίρροια,

αρχιπέλαγος

στερημένο

από ανέμους,

πανίδα, χλωρίδα,

και τη νοτισμένη ανάσα

του αφρού,

2.

και στοχάζεται

πως κάποια φορά

ένα πουλί ταξιδιάρικο

θα φέρει,

στη μοναξιά

του χάρτη,

στους έρημους σκοπέλους,

ένα τρέμισμα,

ένα πέταγμα,

αν θα ’ναι δυνατό

να πετάξει

πάνω από τόση ξηρασία