Έχει μεγάλο ενδιαφέρον ότι ορισμένες επιστήμες συγκροτούν κατά περιόδους το ελληνικό αφήγημα ταυτόχρονα ως ερμηνεία, ταυτότητα και πειθαρχία.
Στα τελευταία περίπου 50 χρόνια 3 επιστημονικοί κλάδοι όρισαν διαδοχικά την ελληνική αυτογνωσία, ο καθένας με το δικό του αφήγημα, και ίσως έχει έρθει η σειρά ενός 4^ου κλάδου να παίξει καίριο δημόσιο ρόλο.
Αντίστοιχα διακρίνω 4 περιόδους με βάση την επιστήμη/ερμηνευτική πειθαρχία που επικράτησε ιδεολογικά σε κάθε περίοδο:

1. Στην περίοδο 1970-80 επικράτησε το εθνικό στοιχείο
καθώς φιλόλογοι διαμόρφωσαν το ελληνικό αφήγημα
με βάση τον στίχο (συχνά μελοποιημένο) και με πρότυπο τη Γενιά του ΄30
και πρόσφεραν στο ευρύ κοινό λογοτεχνικά και μουσικά αριστουργήματα.

2. Στην περίοδο 1980-1995 επικράτησε το πολιτισμικό στοιχείο
καθώς κοινωνικοί επιστήμονες διαμόρφωσαν το ελληνικό αφήγημα
παράλληλα με το συντηρητικό μεταμοντέρνο μυθιστόρημα
και καλλιέργησαν το έδαφος για μειονοτικά χρονικά.

3. Στην περίοδο 2000-2020 επικράτησε το αρχειακό στοιχείο
καθώς ιστοριογράφοι διαμόρφωσαν το ελληνικό αφήγημα
με την υποστήριξη της μαρτυρίας (όπως αυτοβιογραφίες και αναμνήσεις)
και αποθησαύρισαν τεκμήρια πριν χαθούν.

4. Ενδέχεται από το 2020 να ανέρχεται ένα κυβερνησιακό στοιχείο
καθώς θεωρητικοί της πολιτικής διαμορφώνουν το ελληνικό αφήγημα
με βάση τα κοινά (σε διάλογο με την πολιτική ποίηση της Γενιάς του 2000)
και επεξεργάζονται αμεσο-δημοκρατικά συνεργατικά σχήματα.

Στις 3 πρώτες περιόδους οι επιστήμες λειτούργησαν ως καθεστώτα αλήθειας παίζοντας κανονιστικό και παιδαγωγικό ρόλο. Αν διευρυνθεί ο ρόλος της, η πολιτική θεωρία θα μπορούσε να συνεισφέρει για πρώτη φορά ένα λόγο διαγνωστικής παρρησίας και όχι αυτό-επιβεβαιούμενης αλήθειας.