Τα ποιήματα του Ηλία Λάγιου που μελοποίησα, προέρχονται από δύο συλλογές, ιδιαίτερες μέσα στο σύνολο του έργου του, την Ανθοδέσμη και την Συνεστίασι. Το κοινό που έχουν αυτές οι συλλογές είναι το ότι η πρώτη τους ύλη είναι, με κάποιο τρόπο, η φιλία, η σχέση με τους φίλους.

Η Ανθοδέσμη, το υπονοεί και ο τίτλος, είναι μια ποιητική συλλογή που εξέδωσαν από κοινού στην «Άγρα» ο Ηλίας Λάγιος με τον Γιώργο Κοροπούλη, τον Διονύση Καψάλη και τον Μιχάλη Γκανά. Σ’ αυτή τη συλλογή οι τέσσερις φίλοι πραγματεύονται παρόμοια θέματα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο και δοκιμάζονται στη φόρμα του τραγουδιού. Η Συνεστίασις, απ’ την άλλη, βρίθει από περιστατικά και πειράγματα, μια επεισοδιακή καθημερινότητα που μοιράζονται κάποιοι φίλοι, διανοούμενοι, ασφαλώς, αλλά με έντονο το στοιχείο του κατεδαφιστικού αυτοσαρκασμού, ευτυχώς, κατοικοεδρεύοντες στα Εξάρχεια, πριν τα Εξάρχεια γίνουν «καλτ».  
Μιλάμε για τη δεκαετία του ’80. Το πολύχρωμο πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, με τις ελπίδες που ανέμιζε έχει τελειώσει. Τα μισά πράγματα που πιστέψαμε έχουν «εκπληρωθεί» και τα άλλα μισά έχουν ακυρωθεί. Τα μισά τα έχουμε «ξεπεράσε»ι και τα άλλα μισά μάς έχουν ξεπεράσει. Γενικά, νομίζω, έχουμε μείνει με άδεια χέρια και εντελώς παραζαλισμένοι.

Από εκείνη την παρέα είχα γνωρίσει μόνο τον Κωστή Παπαγιώργη. Ερχόταν κάθε βράδυ στο «Άμα λάχει», όπου έπαιζα πιάνο και με μυούσε στα τραγούδια του Άκη Πάνου. Ύστερα έφυγα για σπουδές στο εξωτερικό. Όταν γύρισα, στα μέσα της δεκαετίας του ’90 πια τους γνώρισα όλους. Αδερφοποιήθηκα με τον Κοροπούλη, και έγινα φίλος με τον Καψάλη. Τον Λάγιο δεν τον γνώρισα ποτέ. Είχε ήδη φύγει από την παρέα.

Τώρα θα πω την αμαρτία μου και ντρέπομαι κάπως γι᾽ αυτό. Από εκείνα τα χρόνια του ’90 είχα πιάσει την Ανθοδέσμη και έφτιαχνα τραγούδια πάνω σε ποιήματα των τριών, Γκανά, Καψάλη και Κοροπούλη που τα έχω παρουσιάσει σε κάποιες συναυλίες, ποτέ όμως του Ηλία Λάγιου. Έβγαζα μια πρώτη ιδέα, αλλά δεν προχωρούσα σε ένα ολοκληρωμένο τραγούδι. Σαν η φυσική απουσία να λειτουργούσε απαγορευτικά, Χρειάστηκε η ευκαιρία του αφιερώματος του «Χάρτη» και η ενθάρρυνση του Δημήτρη Καλοκύρη για να ανακαλέσω όλες εκείνες τις μουσικές ιδέες και εκείνα τα ποιήματα που είχαν εντυπωθεί στη μνήμη μου και να φτιάξω, εύκολα και αβίαστα, κάποια τραγούδια ολόκληρα, σαν να ήταν έτοιμα από καιρό…

Εκ των υστέρων συνειδητοποίησα αυτό που είπα και στην αρχή, ότι όλα τα ποιήματα που διάλεξα είχαν σαν θέμα ή βασίζονταν στη σχέση με τους φίλους. Για την ακρίβεια μιλούσαν για τη φιλία μέσα στη νεότητα, την πραγματική φιλία, δηλαδή. Μήπως και το τραγούδι δεν είναι μια υπόθεση νεότητας και φιλίας;