Οι φάλαινες, κυρίαρχα και παιχνιδιάρικα πλάσματα των ωκεανών, τον τρόμο σκορπούσαν στους ναυτικούς καθώς διέσχιζαν την Μεσόγειο. Να παίξουν ήθελαν με τα καράβια που έπλεαν και καθώς τα σίμωναν, βουτούσαν τις τεράστιες ουρές τους με ορμή και το ξύλινο σκαρί χτυπούσαν, το καράβι διαλυόταν και οι ναυτικοί στα βάθη χάνονταν. Αυτά συνέβαιναν, μέχρι που μια μέρα, ένας Σούφι, αιχμάλωτος του Ελ Νταχί, μακρινού προγόνου του περίφημου πειρατή Μπαρμπαρόσα, στο πειρατικό του που έκανε τη διαδρομή από την Τύνιδα για το Τομπρούκ της Λιβύης, σαν είδε τους πειρατές να τρέχουν βουρλισμένοι να σηκώσουν τα πανιά, να ετοιμάζουν τα όπλα τους και τον καπετάνιο να κόβει το τιμόνι, μπας και γλυτώσει από τις φάλαινες που έρχονταν ολοταχώς καταπάνω στο πλοίο, έβγαλε το φλάουτό και στάθηκε όρθιος στην πλώρη, σίγουρος ότι ήρθε το τέλος.

Απλώθηκε η μουσική στο πέλαγος και οι φάλαινες έκοψαν ταχύτητα, πλεύρισαν το σκαρί, κολυμπώντας ήρεμα στο πλάι του και, που και που, βουτούσαν ήρεμα από κάτω του σαν άκακα δελφινάκια. Κάποια στιγμή τα πελώρια κήτη βούτηξαν όλα μαζί και γλίστρησαν στην άβυσσο.

Ο Ελ Νταχί δεν πίστευε στα μάτια του, αν και όλα διαδραματίστηκαν μπροστά του. Από εκείνη τη μέρα και μετά, οι πειρατές υποχρέωναν τον ουράνιο Σούφι να παίζει το φλάουτο καθώς έπλεαν κι ο Ελ Νταχί δεν είχε αντιρρήσεις. Η μουσική τους συνέπαιρνε, χόρευαν και τραγουδούσαν στο κατάστρωμα και καμιά διάθεση δεν είχαν για ρεσάλτα και επιδρομές. Ένας-ένας έβρισκε μια δικαιολογία κι άφηνε τη θάλασσα. Στο τέλος, έμεινε μόνος του ο Ελ Νταχί στο πειρατικό. Άλλο που δεν ήθελε κι εκείνος, έριξε άγκυρα στη Βεγγάζη κι έκανε το πειρατικό πλωτό καπηλειό με ουράνια μουσική και το όνομα «Φάλαινα». Αν και οι μουσουλμάνοι απέφευγαν να πηγαίνουν σε τέτοια μαγαζιά, έκανε χρυσές δουλειές, όπως αναφέρει και ο ανώνυμος Αιγύπτιος συγγραφέας, στο βιβλίο του Των παράξενων τεχνών και των τερπνών οπτασιών.