ΙΟΥΛΙΕΤΑ

Απ’ τη στιγμή που σε συνάντησα
σε ήθελα πραγματικά δικό μου.
Να σε κομματιάσω σε μικρά αστέρια,
όπως τον Ορφέα οι Μαινάδες,
όπως τον Περσέα οι Βάκχες.
Κάθε μέλος σου να γευτώ ξεχωριστά.
Το τρυφερό ποτάμι
που αναβλύζει απ’ το κορμί μου,
το νέο, μυστικό μου αίμα
που ποτίζει
μία φορά τον μήνα το σεντόνι μου,
θέλω να σου προσφέρω,
να με φας, να με πιείς
να γίνω η Θεία Κοινωνία σου.
Το Όνομα, η Τιμή, η Οικογένεια,
η Ιστορία, Οι υπόλοιποι, Αυτοί,
όλα ένα άδειο κέλυφος
το σαλιγκάρι της στιγμής
κουλουριάζεται μέσα φοβισμένο.
Μα εμείς είμαστε αιώνιοι.
Όχι γιατί τεντώσαμε την αγάπη ως τον θάνατο.
Αλλά γιατί μετά από εμάς
το πάντα
θα σημαίνει πάντα ένα μπαλκόνι στο κενό.

ΡΩΜΑΙΟΣ

Κι όμως ότι όλα θα τελείωναν
τόσο αστραπιαία,
δεν το υπολόγιζα.
Δεν μιλώ για την Μεγάλη Παρεξήγηση.
Τα σημειώματα είναι έτσι κι αλλιώς
πάντα μπανανόφλουδα
οι λέξεις φέρετρα
η φαρέτρα άδεια.
Όμως στο τέλος τι;
Πέθανες, δεν πέθανες, κοιμήθηκες;
Όχι εγώ.
Ξίφος ψυχρό σε διαπέρασε.
Γίναμε σύμβολο αιώνιων εραστών.
Αδιάφορο.
Εξόριστος για πάντα
απ’ την υγρή σπηλιά σου
στο ψυχρό σπήλαιο
που μας ταρίχευσε για πάντα
χίλιες φορές θεώνω τη στιγμή μετεωρίτη
την πυράκτωση των δυο κορμιών
που εκπυρσοκροτούν και διαλύονται
μόλις αγγίξουν το κρεβάτι.
Ιουλιέτα για μία σταγόνα μελιού
σου χαρίζω την αθάνατη κυψέλη.