Ι

ε, τώρα θα σου πω πότε είναι /γίνεται/πραγματικά επικίνδυνο:

όταν δεν μπορείς να το πεις/όταν καμμία λέξη δεν/το περιγράφει/ικανοποιητικά/όταν αισθάνεσαι ότι δεν/σου φτάνει ο χρόνος να το πεις/γιατί όσο χρόνο/και να σου δώσουν πρέπει/παράλληλα να ζεις/άρα δεν προλαβαίνεις/αφού όσο ζεις δεν γίνεται να λες/παράλληλα πρέπει να ψάχνεις λέξεις/όμως καμμία λέξη/δεν θα το πει ποτέ όπως εσύ θα το ΄λεγες/αν είχες χρόνο πάλι δεν θα έφτανε/θα χρειαζόταν επιπλέον/να σταματήσεις εσύ μόνος σου τον χρόνο/ ίσως ακόμη και να έπρεπε/να σταματήσεις

γενικώς /τίποτα να μη λες/τίποτα και καθόλου να μη ζεις /να πάψεις να ανασαίνεις/προκειμένου να το πεις/ικανοποιητικά

ε, τότε είναι /γίνεται /πράγματικά επικίνδυνο

II

εκσφενδονίζοντας ένα μπουκάλι

εμφιαλωμένο νερό 500 ml

στον διάδρομο

είδα τα όρια της οργής μου

όταν ταΐζω τη γάτα

ταΐζω εμένα

(αυτά είναι τα όρια της στοργής μου)

χάρε κρίσνα

χάρε ράμα

για τους πολύ δυστυχισμένους

μια ζωή είναι λίγη

ΙΙΙ

μη γράψεις ποιήματα γι’ αυτό γιατί όταν θα περάσει κανένας δεν θα θέλει να θυμάται αυτά που πέρασε

θα ΄ρθει μια μέρα που θα πούνε όλοι «πέρασε!» αλλά μπορεί και να μην ξέρουν πια σε τι αναφέρονται

περνούν οι αρρώστιες και τα χρόνια περνούν οι πόνοι και οι έρωτες περνούν αν και καλά το ξέρεις ούτε όλα

ούτε πάντοτε περνούν το άουσβιτς φερ’ ειπείν δεν πέρασε του καθενός το άουσβιτς δεν περνά

δεν είναι πάντα θέμα χρόνου η θεραπεία μην κλαις θα σ’ το φιλήσω να περάσει είναι και κάτι φιλιά που δεν πέρασαν

κάτι φιλιά που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν περνούν τώρα λοιπόν που ο λοιμός δεν πέρασε και η κάθε μέρα μοιάζει αντίγραφο της άλλης

μένει ο καθένας μοναχός με εκείνο που δεν πέρασε και κάθε μέρα κάθε νύχτα το αντικρίζει και κάθε μέρα κάθε νύχτα το θυμάται

σα να ‘ναι αδύνατον να το ξεχάσει σα να ΄ναι αδύνατον να συγχωρέσει έλα να σ’ το φιλήσω να περάσει

όλοι μαζί το υπομένουν μα ο καθένας μόνος του η κάθε μέρα αντίγραφο της άλλης να μη μπορείς το άλλο σώμα να

να μη μπορείς το άλλο φιλί να μην περνά ούτε στιγμή που να μπορείς να ξεχαστείς να μη φορέσεις προσωπείο

μη γράψεις ποιήματα γι’ αυτό γιατί δεν ξέρεις πότε θα περάσει ούτε αν το συνήθισες αν από δω και μπρος για πάντα θα σε συνοδεύει

κλεισμένος ο καθένας σπίτι του κλεισμένος ο καθένας μες στο σώμα του στα ολόδικά του χαρακώματα

ίσως στου καθενός το παρελθόν να έχει μείνει κάτι ασυγχώρετο

ίσως να αργεί πολύ η θεραπεία ίσως αν σ’ το φιλήσω αν μ’ αφήσεις ίσως αν πεις συγγνώμη ίσως αν

μ’ όλη μου την καρδιά σε συγχωρέσω ίσως μια μέρα πούμε «πέρασε!» του καθενός του κανενός το τραύμα

έλα να σ’ το φιλήσω να ξεχάσεις θα λες πως πέρασε και τόσο θα ΄χεις συγχωρέσει

που δεν θα είσαι διόλου σίγουρος τι πέρασες όχι δεν θα ΄σαι διόλου σίγουρος τι πέρασε

ούτε και θα ΄σαι σίγουρος σε τι αναφέρεσαι