Ο ΑΘΛΗΤΗΣ

(Για τον αθλητικόν όμιλον «Λαρισαϊκός»)

Τα μεστά κορμιά, τα δώρα
τραχιάς, γαύρης αρετής,
τα χαμένα αιώνες τώρα,
τ’ ανασταίνει ο αθλητής.

Των αγώνων τη λαμπάδα,
νέος πυρφόρος, λατρευτής
Θεού αρχαίου μες στην Ελλάδα,
την ανάφτει ο αθλητής.

Στην Πατρίδα των ωραίων,
μες στων Αχιλλέων τη γη,
των ειρηνικών τροπαίων
η ψυχή την οδηγεί.

Η αγριλιά σ’ ένα στεφάνι
με τη δάφνη, ταιριαστές,
πώς του πάει και πώς του κάνει
τους αγώνες του γιορτές!

Το αίμα βράζει, του φωνάζει:
«Ρίξου, δείξου θριαμβευτής».
Το κορμί φτεροτινάζει
για τη δόξα κι ο αθλητής.